Είναι ελληνική, είναι πολιτική, είναι παλιά και τώρα πια είναι και
αριστερή. Η θεαματική σαν πυροτέχνημα, προσχηματική σαν φερετζές και
ουσιαστικά ανύπαρκτη «πρωτοβουλία συναίνεσης» ανάμεσα στην κυβέρνηση και
τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και όχι εδώ επιστρέψτε μου να πω ότι δεν
είναι «όλοι ίδιοι», οι διαφορές ήταν και παραμένουν μεγάλες.
Συναίνεση δεν ζητά κανείς όταν πρώτον δεν την πιστεύει ιδεολογικά και
πολιτικά καθώς η ρήξη ήταν και παραμένει το σημείο εκκίνησής του. Τόσο
το πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικό Κίνημα όταν ήταν στις δόξες του όσο και η
Ριζοσπαστική Αριστερά που καβάλησε το κύμα της κρίσης, είχαν προτάξει
θεωρητικά αλλά και στην πράξη τη «ρήξη» σαν ευαγγέλιο. Το «όχι σε όλα»
ήταν η επωδός και η σφοδρή αντίδραση λόγω και έργω, ανάλογα με το θέμα
και τις ψήφους, η πρακτική.
Ξεχνάει κανείς ότι τώρα, πρόσφατα στη
διακυβέρνηση Καραμανλή και με αντιπολίτευση τον Γ. Παπανδρέου, κατέβαινε
ο ίδιος (!) «μπροστάρης» να συναντήσει τους αγρότες στον Πειραιά ή ότι
κορυφαία στελέχη του κρέμονταν στα κάγκελα του λιμένος Θεσσαλονίκης για
να μην έχει την… τύχη τoυ προβλήτα της Cosco;
Ξεχνάει κανείς πώς
κατάντησε η αναθεώρηση του Συντάγματος όταν διαλύθηκε η ελάχιστη
συναίνεση ακόμη και για το άρθρο 16 που υποτίθεται ότι ήταν θέση του
ίδιου του Γ. Παπανδρέου;
Αντίθετα, θυμάται κανείς την τεράστια
πλειοψηφία στον νόμο Διαμαντοπούλου για την Παιδεία;
Θυμάται πόσους
νόμους ψήφισε η ΝΔ –διότι ήταν στη σωστή κατεύθυνση– μέχρι το φθινόπωρο
του 2011;
Τώρα έχουμε τη «συναίνεση» made in Τσίπρα:
Υπήρξε
μήπως κάποια προετοιμασία, κάποια κίνηση σε χαμηλότερο επίπεδο εκείνου
του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών που θα μαρτυρούσε ότι ο πρωθυπουργός
άλλαξε στάση και αντίληψη περί πολιτικής ευθύνης;
Οτι συναισθανόμενος
πλέον την κρισιμότητα της κατάστασης, τις αστοχίες και τα λάθη του,
επιδιώκει μια γενική εξομάλυνση για το καλό του τόπου;
Οχι!
Διότι σε όλα τα θέματα και σε κάθε πεδίο άσκησης πολιτικής που δεν εμπλέκεται το οικονομικό, η κυβέρνησή του προχωρά σε εφαρμογή του τραγελαφικού της προγράμματος ιδεοληπτικά και επίμονα, δείχνοντας ότι δεν την αφορά στο ελάχιστο η συναίνεση.
Αντίθετα, όπου μπαίνουν στη
μέγγενη του Μνημονίου, του 3ου Μνημονίου που προκάλεσε και έφερε σαν
τελεσίγραφο «Ψηφίστε αλλιώς πτωχεύουμε», θυμάται ότι χρειάζεται η
ελάχιστη εθνική συνεννόηση.
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν έδωσαν όχι συναίνεση,
όχι ανοχή, αλλά ούτε ανάσα στο ενδεχόμενο εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας
πέρσι τέτοια εποχή. Φέτος παριστάνουν τους εθνικά υπευθύνους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου