RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ

"Έχουμε πόλεμο!" αναφώνησε ο Πρόεδρος Ολάντ ευθύς μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Πανομοιότυπη είχε σταθεί η διατύπωση του Πρόεδρου Μπους του νεότερου στις 11/09/200.

Ο όρος "πόλεμος", εκφερόμενος από τα πλέον επίσημα χείλη, δεν αφήνει αμφιβολία: Δεν απειλούμαστε –σύμφωνα με τους ηγέτες της Δύσης– από τη δολοφονική δράση ορισμένων ακραίων ομάδων με ευάριθμα μέλη. Ορισμένων μεμονωμένων κομμάντος αυτοκτονίας. Ο εχθρός μας διαθέτει απείρως ευρύτερη αποδοχή. Υποθάλπεται και στελεχώνεται από κοινωνικές ομάδες, οι οποίες βρίσκονται εκτός –αλλά και εντός– των συνόρων μας. Εκτός –αλλά και εντός– του "πολιτισμένου", "πρώτου", χριστιανικού κόσμου.

Η παρωχημένη Αριστερά έσπευσε να ενοχοποιήσει και για το προχθεσινό λουτρό αίματος τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. "Οι Δυτικοί δημιούργησαν την ISIS" αποφάνθηκε. "Όπως οι Αμερικάνοι είχαν θρέψει την Αλ Κάιντα για να χτυπήσουν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν."

Ακόμα και εάν ισχύουν, εν μέρει, οι παραπάνω διαπιστώσεις, μια τέτοια ερμηνεία της Ιστορίας είναι εξόχως διαστρεβλωτική.

Οδηγεί –μεταξύ των άλλων– στο συμπέρασμα ότι ο Σαντάμ Χουσεϊν θα έπρεπε να αφεθεί ανενόχλητος να προσαρτά το Κουβέιτ. Ότι ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και η θεοκρατία που επέβαλε το 1979 στο Ιράν (με την φανατική στήριξη των μαζών) ήταν αποκλειστικό απότοκο του κοσμικού καθεστώτος του Σάχη. Πως η όποια εκδήλωση επιθετικότητας του Ισλάμ αποτελεί, σε τελευταία ανάλυση, θεμιτή απάντηση στην αποικιοκρατία. Και –γιατί όχι;– στις Σταυροφορίες, οι οποίες έληξαν το 1270.

Βαφτίζοντας την ισλαμική τρομοκρατία αντίδραση στη χριστιανική είτε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, λησμονούμε ότι το αιμοσταγές της πρόσωπο δεν εξοπλίζεται, δεν χρηματοδοτείται από τους εξαθλιωμένους της λωρίδας της Γάζας. Ή των παρισινών προαστίων. Αλλά από ορισμένους μεγιστάνες των πετρελαίων. Πως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν δεν υπήρξε ένας Σπάρτακος, ένας εξεγερμένος δούλος. Γεννήθηκε και ανατράφηκε σε χρυσά πούπουλα και διετέλεσε ο μεγαλύτερος κατασκευαστής δημόσιων έργων στη Σαουδική Αραβία προτού κηρύξει ιερό πόλεμο στη Δύση.

Παραβλέπουμε επίσης ότι η Τζιχάντ δεν εμφορείται ούτε από ψήγμα απελευθερωτικής ιδέας. Δεν ζητούν πίσω τα εδάφη τους –η καταστροφή του Ισραήλ θα τους ηδόνιζε μα δεν θα τους αρκούσε. Δεν επιδιώκουν καν να μάς προσηλυτίσουν, με το ζόρι έστω, στο Ισλάμ. Ο βίαιος θάνατος μας κάθε άπιστου συνιστά τον δεδηλωμένο στόχο μας. Τα αθώα καθ’ ημάς θύματα, οι εργαζόμενοι στους Δίδυμους Πύργους, το κοινό της ροκ συναυλίας, για εκείνους μονάχα αθώα δεν είναι. Πρόκειται για διεφθαρμένες, διεστραμμένες, κολασμένες ψυχές...

Δεν ξέρω εάν –θεολογικά μιλώντας– η απόσταση μεταξύ του ήπιου χριστιανισμού ο οποίος επικρατεί στη Δύση και του Ισλάμ είναι αγεφύρωτη. Ο τρόπος ζωής πάντως των μεν προξενεί αποστροφή στους δε. Δεν έχω αντικρύσει θλιβερότερο θέαμα από το αεροδρόμιο του Άμπου Ντάμπι, όπου εκατοντάδες γυναίκες κρυμμένες μέσα σε μπούργκες πληκτρολογούσαν σε υπερσύγχρονα κομπιούτερ. Δεν έχουν –φαντάζομαι– οι πιστοί Μουσουλμάνοι αηδιάσει περισσότερο από όσο μπροστά στην έμπρακτη γυναικεία χειραφέτηση, στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, στην ελευθεριότητα και τη διαφορετικότητα που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες μας.

Προφανώς από τους Μουσουλμάνους που ζουν στην Ευρώπη και στην Αμερική ελαχιστότατοι είναι εν δυνάμει δολοφόνοι. Απορρίπτοντας ωστόσο τις αξίες και τους συρμούς των χωρών εγκατάστασής τους, φτιάχνουν εσωστρεφείς κοινότητες. Αποφεύγουν στη μεγάλη τους πλειονότητα να συγχνοτίζονται με τους αλλόθρησκους και με τους άθρησκους συμπολίτες τους. Παραμένουν κατ’επιλογήν ξένοι. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ο διάσημος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ πλάθει στο πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του "Υποταγή" (εκδόσεις Εστία) ένα δυστοπικό σενάριο:

Στις εκλογές του 2022, ο ηγέτης των Μουσουλμάνων Αδελφών επικρατεί της Μαρίν Λεπέν και αναδεικνύεται Πρόεδρος της Γαλλίας. Οι "Μουσουλμάνοι Αδελφοί" του Ουελμπέκ αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τον φανατισμό του Τζιχάντ. Είναι μετριοπαθείς και φιλικοί προς τον πλουραλισμό και τη δημοκρατία. Παρ’ όλ’αυτά, το πρώτο που κάνουν είναι να μετατρέψουν τη Σορβόνη σε Ισλαμικό Πανεπιστήμιο. Το δεύτερο να απαγορεύσουν τις μίνι φούστες.

Η στατιστική υποστηρίζει τη φαντασία του Ουελμπέκ. Σύμφωνα με έρευνα του "Gatestone Institute”, το 2012 ο αριθμός των Μουσουλμάνων της Γαλλίας που εκτελούσαν τακτικά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα υπερέβαινε τον αριθμό των Γάλλων Ρωμαιοκαθολικών. Κατά την τελευταία δεκαετία, ο αριθμός των τζαμιών στη Γαλλία έχει διπλασιαστεί, φτάνοντας τα 2000 –αναμένεται δε να διπλασιαστεί ξανά μέσα στα επόμενα χρόνια. Κατά το ίδιο διάστημα, έχουν εγκαινιαστεί μόλις 20 καθολικές εκκλησίες. Και έχουν κλείσει 60. Η θρησκευτικότητα επ’ουδενί αποτελεί υποχρέωση του πολίτη. Ενδυναμώνει ωστόσο την αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινότητα.

Το 2050, το ποσοστό των Μουσουλμάνων στην Ευρώπη θα αγγίξει –σύμφωνα με μετριοπαθείς προβλέψεις– το 10%. Το ποσοστό των Αφροαμερικάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες φτάνει σήμερα το 12%. Οι Αφροαμερικάνοι είναι ασύγκριτα πιό ομογενοποιημένοι –γλωσσικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά– με το σύνολο του αμερικάνικου πληθυσμού. Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι υπερασπίζονται ως κόρην οφθαλμού τη διαφορετικότητα και την απόσταση που τους χωρίζει από τους υπόλοιπους.

Βρισκόμαστε σε πόλεμο;

Ναι. Και όχι.

Μέγιστο κίνδυνο για τον δυτικό πολιτισμό συνιστά η παρακμή και η εκ των ένδον κατάρρευση. Η δική του οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία θα τον καταστήσει έρμαιο εξωτερικών επιθέσεων. Καθήκον μας είναι πρωτίστως να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία, την ανοιχτή κοινωνία, την δυνατότητα αυτοκαθορισμού του κάθε πολίτη, την όποια ισότητα ευκαιριών, ό,τι μας κάνει τέλος πάντων ελκυστικούς και μοναδικούς στον πλανήτη. Δευτερευόντως δε να υψώσουμε τείχη και να εντείνουμε τα μέτρα ασφαλείας.

Διαχρονική μας δύναμη δεν είναι ο αυταρχισμός. Είναι ο φιλελευθερισμός.

Αλοίμονο εάν εμείς –ή τα παιδιά μας– βρεθούν στην ανάγκη να προτιμήσουν κάποια κυρία Λεπέν ή κάποιον Μουσουλμάνο Αδελφό. Ο πόλεμος θα έχει χαθεί. Ακόμα και αν δεν έχει κηρυχθεί ποτέ επίσημα.