ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Συνέπεια στην εκδικητική πολιτική

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Να του αναγνωρίσουμε, κατ’ αρχάς, συνέπεια θέσεων. Ο Νίκος Φίλης, ο αιώνιος φοιτητής που έγινε υπουργός Παιδείας, είναι γνωστό ότι περιφρονεί τα μακαρόνια (πιφφφ!) και, κατ’ επέκταση, όσους βασίζουν τη διατροφή τους σε αυτά. Επίσης, κάποιοι θυμόμαστε ακόμη τον σαρκασμό του προς έναν ιδιωτικό υπάλληλο, στη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής: «Δηλαδή εσείς ανησυχείτε για τα 500 ευρώ σας;»

Απολύτως φυσικό είναι, επομένως, να περιφρονεί και όσους επιβαρύνονται με την αύξηση του 6% στα δίδακτρα των φροντιστηρίων, πόσο μάλλον δε εκείνους που οδύρονται για το 13% στα ιδιωτικά σχολεία. (Παρεμπιπτόντως, θα ήταν θεός ο Φίλης σαν Roi-Soleil en majeste στο κλασικό πορτραίτο του Ριγκώ! Φαντασθείτε πώς θα του πήγαινε η υπερβολική περούκα με τις μαύρες μπούκλες να απλώνονται στους ώμους, το σώμα του καλυμμένο με πλούσιες ερμίνες, που κάνουν ένα άνοιγμα μπροστά για να ξεπροβάλει με χάρη το ποδαράκι ντυμένο με ολόλευκο καλσόν...)

Το γεγονός ότι ο Φίλης χαρακτήρισε πενταροδεκάρες το 6% και το 13% χωρίς προηγουμένως να έχει προκληθεί ή, εν πάση περιπτώσει, ότι αντέδρασε δυσανάλογα προς την πρόκληση είναι αξιοσημείωτο, αν και δευτερεύον. Προσωπικώς, ο τρόπος με τον οποίον εξάπτεται μου θυμίζει διαβητικό, τολμώ να πω, αν και δεν είμαι ειδικός – ούτε καν γενικός. Πάντως, αν έχω δίκιο, ο Φίλης και οι τάσεις του σύντομα θα εξελιχθούν σε πρόβλημα για την κυβέρνηση. Στη Βουλή, όσο ήταν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, το εύφλεκτον της ιδιοσυγκρασίας του ήταν πλεονέκτημα. Στην κυβέρνηση, όμως, είναι «pain in the ass», αν μου επιτρέπετε, για να μαθαίνει και ο Αλέξης.

Η ουσία, πάντως, για την οποία πρέπει να ευχαριστήσουμε τον υπουργό Ν. Φίλη είναι ότι απεκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας την εκδικητικά ταξική πολιτική της κυβέρνησης στην Παιδεία:

 «Οποιος πάει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο θα αναλάβει το κόστος αυτής της επιλογής», είπε απαξιωτικά.  

Δεν έχει νόημα, βεβαίως, να αντικρούσει κάποιος τη θέση αυτή με επιχειρήματα της φιλελεύθερης πλευράς. Δεν θα τον πείσει, διότι ο Φίλης δεν πιστεύει στην ελευθερία των επιλογών και δεν θα τη συζητήσει.
 Ωστόσο, απορώ πώς του διαφεύγουν δύο βασικές διαπιστώσεις σχετικά την πραγματικότητα στην Παιδεία, για την κατανόηση των οποίων αρκεί ο κοινός νους. 

Πρώτον, ότι τα φροντιστήρια κάθε μορφής δεν είναι «παραπαιδεία», είναι συμπληρωματική Παιδεία που καλύπτει τα κενά και τις αποτυχίες της δημόσιας Παιδείας. 

Δεύτερον, ότι, επειδή θα κριθεί από τη διασφάλιση του δικαιώματος της μόρφωσης σε όλα τα παιδιά (δικά του λόγια), θα όφειλε να καταλαβαίνει ότι εκείνος που πληρώνει για ιδιωτικό σχολείο, στην πραγματικότητα χρηματοδοτεί τα οικονομικά της δημόσιας Παιδείας, αφού δεν χρησιμοποιεί υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνει ούτως ή άλλως με τους φόρους του. Και με τα λεφτά τους, αυτών που πληρώνουν για ιδιωτική Παιδεία, συντηρούνται οι εξωφρενικά υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί του αποτυχημένου συστήματος της δημόσιας Παιδείας μας.

Αν τα καταλάβαινε αυτά, όμως, δεν θα ήταν ο Φίλης. Διότι γι’ αυτόν προέχει η κατεύθυνση που δίνει η ιδεολογία, κάτω από την οποία είναι γνωστό ότι κρύβονται και πάσης φύσεως κόμπλεξ...