Μεταξύ αστείου και σοβαρού, σχημάτων λόγου και κυριολεξίας, παρεμβάσεων
και νομοθετημάτων, η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση χτίζει το δικό της
«κράτος» μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Το κάνει μεθοδικά επιλέγοντας πεδία σύγκρουσης και συναίνεσης, καταγγέλλοντας και εξαγγέλλοντας. Παίζει με το θυμό, την κούραση και την εξάντληση των πολιτών, που σε λίγο θα… ιδιωτεύουν πλειοψηφικά έχοντας γυρίσει τις πλάτες στο πολιτικό σύστημα εν γένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη αυτό το πλεονέκτημα, να πυροβολεί στον αέρα για να μην παρακολουθούν οι πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει στη γη. Και το χρησιμοποιεί παράλληλα με την προσπάθειά του να ελέγξει νευραλγικά σημεία του συστήματος, ώστε να διασφαλίσει ότι όχι απλά κυβερνά αλλά εξουσιάζει.
Η αντίληψη αυτή είναι γνωστή στους παλιότερους εξ ημών. Τη ζήσαμε, δηλαδή, στα νιάτα μας με την πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και την επέλαση των τότε συντρόφων σε κάθε σημείο και σε κάθε θέση, ώστε να μην υπονομευθεί, όπως έλεγαν τότε, η κυβέρνηση- κίνημα από το δεξιό κατεστημένο. Δεν χρειάζονται σχόλια για την κατάληξη αυτού του …ιδιοφυούς σχεδίου που ναι μεν του διασφάλισε όχι απλά εξουσία αλλά υπερεξουσία, ταυτόχρονα, όμως, ισοπέδωσε μια και καλή τη χώρα από πλευράς δημόσιας διοίκησης, λειτουργίας θεσμών και αξιοκρατικής, αποτελεσματικής διακυβέρνησης.
Οταν στα τέλη του ‘90 μιλούσε κάποιος για «καθεστώς» δεν υπερέβαλε, έλεγε αλήθεια. Αντίθετα, δεν υπήρξε ποτέ «καθεστώς Ν.Δ.» κι αυτό δεν είναι άσχετο με την αντίληψη του φιλελεύθερου χώρου για τα όρια πέρα από τα οποία η εξουσία μετατρέπεται σε καταχρηστική. Αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι να δημιουργηθεί σε όλα τα επίπεδα η αίσθηση μιας «παντοκρατορίας Τσίπρα», μια που το κόμμα του είναι ελάχιστα ελκυστικό.
Μόνο που όταν μια ιστορία επαναλαμβάνεται είναι συνήθως φάρσα. Διότι:
Σε αντίθεση με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ, η αίσθηση παντοδυναμίας σήμερα είναι αστήρικτη κοινωνικά, δεν έχει, δηλαδή, πραγματική αντιστοίχιση και δυναμική. Το 35% του 52% των πολιτών που ψήφισαν και ψήφισαν έγκυρα σε αυτές τις εκλογές είναι ένα αναιμικό 18% σε πραγματική δύναμη.
Η σπουδή των υπογείων του Μαξίμου και των ορόφων της Κουμουνδούρου να χτίσουν το μύθο του «κυρίαρχου του παιχνιδιού» και παράλληλα να στήσουν όπως-όπως το δικό τους σύστημα, οφείλεται στο χρόνο που ξέρουν ότι δεν έχουν και στην έλλειψη κοινωνικής δυναμικής που ξέρουν ότι έχουν. Αντιγράφουν το ΠΑΣΟΚ του ‘80 αλλά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 21ου αιώνα και της οικονομικής κρίσης.
Τι να μοιράσουν, τι να δώσουν, τι να βολέψουν, πώς να εξαγοράσουν;
Αλλωστε, όπως η κρίση έχει καταδείξει, ο μέσος όρος ζωής των κυβερνήσεων είναι πια μικρότερος από 24 μήνες
Το κάνει μεθοδικά επιλέγοντας πεδία σύγκρουσης και συναίνεσης, καταγγέλλοντας και εξαγγέλλοντας. Παίζει με το θυμό, την κούραση και την εξάντληση των πολιτών, που σε λίγο θα… ιδιωτεύουν πλειοψηφικά έχοντας γυρίσει τις πλάτες στο πολιτικό σύστημα εν γένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμη αυτό το πλεονέκτημα, να πυροβολεί στον αέρα για να μην παρακολουθούν οι πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει στη γη. Και το χρησιμοποιεί παράλληλα με την προσπάθειά του να ελέγξει νευραλγικά σημεία του συστήματος, ώστε να διασφαλίσει ότι όχι απλά κυβερνά αλλά εξουσιάζει.
Η αντίληψη αυτή είναι γνωστή στους παλιότερους εξ ημών. Τη ζήσαμε, δηλαδή, στα νιάτα μας με την πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και την επέλαση των τότε συντρόφων σε κάθε σημείο και σε κάθε θέση, ώστε να μην υπονομευθεί, όπως έλεγαν τότε, η κυβέρνηση- κίνημα από το δεξιό κατεστημένο. Δεν χρειάζονται σχόλια για την κατάληξη αυτού του …ιδιοφυούς σχεδίου που ναι μεν του διασφάλισε όχι απλά εξουσία αλλά υπερεξουσία, ταυτόχρονα, όμως, ισοπέδωσε μια και καλή τη χώρα από πλευράς δημόσιας διοίκησης, λειτουργίας θεσμών και αξιοκρατικής, αποτελεσματικής διακυβέρνησης.
Οταν στα τέλη του ‘90 μιλούσε κάποιος για «καθεστώς» δεν υπερέβαλε, έλεγε αλήθεια. Αντίθετα, δεν υπήρξε ποτέ «καθεστώς Ν.Δ.» κι αυτό δεν είναι άσχετο με την αντίληψη του φιλελεύθερου χώρου για τα όρια πέρα από τα οποία η εξουσία μετατρέπεται σε καταχρηστική. Αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι να δημιουργηθεί σε όλα τα επίπεδα η αίσθηση μιας «παντοκρατορίας Τσίπρα», μια που το κόμμα του είναι ελάχιστα ελκυστικό.
Μόνο που όταν μια ιστορία επαναλαμβάνεται είναι συνήθως φάρσα. Διότι:
Σε αντίθεση με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ, η αίσθηση παντοδυναμίας σήμερα είναι αστήρικτη κοινωνικά, δεν έχει, δηλαδή, πραγματική αντιστοίχιση και δυναμική. Το 35% του 52% των πολιτών που ψήφισαν και ψήφισαν έγκυρα σε αυτές τις εκλογές είναι ένα αναιμικό 18% σε πραγματική δύναμη.
Η σπουδή των υπογείων του Μαξίμου και των ορόφων της Κουμουνδούρου να χτίσουν το μύθο του «κυρίαρχου του παιχνιδιού» και παράλληλα να στήσουν όπως-όπως το δικό τους σύστημα, οφείλεται στο χρόνο που ξέρουν ότι δεν έχουν και στην έλλειψη κοινωνικής δυναμικής που ξέρουν ότι έχουν. Αντιγράφουν το ΠΑΣΟΚ του ‘80 αλλά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 21ου αιώνα και της οικονομικής κρίσης.
Τι να μοιράσουν, τι να δώσουν, τι να βολέψουν, πώς να εξαγοράσουν;
Αλλωστε, όπως η κρίση έχει καταδείξει, ο μέσος όρος ζωής των κυβερνήσεων είναι πια μικρότερος από 24 μήνες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου