Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Ένα από τα ερωτήματα που αυτή η χώρα σέρνει σαν αλυσίδες στα πόδια
της έχει να κάνει με τα όρια στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος.
Το
θέμα αντιμετωπίζεται, περίπου, όπως η κουβέντα για την ευθανασία, την
άρση της μονιμότητας, τον διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία.
Φεύγει από τη σφαίρα της καθημερινής διαχείρισης, προβιβάζεται στα όρια
της φιλοσοφίας, στήνει πολιτικά και πολιτειακά debate. Η συζήτηση
συνήθως τελειώνει τυλιγμένη σε ένα φύλλο επιστράτευσης. Και εσύ το
παίρνεις, το κάνεις ρολό και κιάλι για να δεις τη λογική να
απομακρύνεται μαζί με την αλήθεια.
Ελάτε, λοιπόν, να ανεβούμε το μονοπάτι που έχει σκαφτεί χιλιάδες
φορές. Να σπρώξουμε το ερώτημα. Υπάρχουν όρια στο δικαίωμα της απεργίας;
Μπορούν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ να διακόπτουν την ηλεκτροδότηση της
χώρας;
Η απάντηση συνήθως δίδεται από τα δικαστήρια. Ωστόσο για ένα
κομμάτι του πολιτικού συστήματος αυτή η απάντηση στερείται
νομιμοποίησης. Εδώ είναι που υψώνεται παρεμβατικά το δάχτυλο, ενώ μία
φωνή, σε υψηλό τόνο, υπενθυμίζει ότι το δικαίωμα στην απεργία είναι
ιερό.
Συμφωνώ. Όμως δεν είναι υπεράνω όλων. Δεν είναι το δικαίωμα στην
απεργία ο κανόνας που δίνει το μέτρο στη λειτουργία μιας κοινωνίας. Όπως
επίσης, λυπάμαι, αλλά νόμος είναι κάτι πιο πολύπλοκο από το δίκιο του
εργάτη.
Ειδικά στην περίπτωση της ΔΕΗ, οι διακοπές ρεύματος αναιρούν και
την επιχειρηματολογία των συνδικαλιστών: αν το ρεύμα είναι κοινωνικό
αγαθό, τότε κανένας δεν έχει το δικαίωμα να το στερήσει από τους
πολίτες. Κανένας.
Οι αντιδράσεις για τη ΔΕΗ, αναπτύσσονται κάτω από μια αψίδα φτιαγμένη
από ψέματα.
Στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου λειτουργούν
ιδιωτικές εταιρίες ενέργειας, προς το συμφέρον του καταναλωτή και του
δημοσίου ταμείου. Η απελευθέρωση της αγοράς, πέρα από υποχρέωση της
χώρας, αν γίνει με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία, μπορεί να αποτελέσει
όχημα ανάπτυξης και πηγή φθηνότερης ενέργειας. Εν τέλει, αν ο ιδιώτης
έρθει και πουλήσει ακριβότερη ενέργεια, η κοινωνία μπορεί να παραμένει
πελάτης της παλιάς καλής ΔΕΗ.
Η συνδικαλιστική αντίδραση είναι αναμενόμενη και, αν θέλετε, θεμιτή
όταν απειλούνται προνόμια και κεκτημένα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίζεται σε
ένα πλέγμα από ψεύδη και επιχειρήματα που στερούνται τη λογική. Ακόμα
και αν ήταν μάχη, θα ήταν χαμένη πριν αρχίσει.
Αλλά ξεχνώ ότι υπάρχει
και η επόμενη μέρα:
Το μνημόνιο θα σκιστεί, η ΔΕΗ θα ξαναγίνει μεγάλη
και θα το πει σε όλους η ΕΡΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου