Ιστορίες για κροκόδειλους στα ελληνικά νερά, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός φανταστικού αφηγήματος με πλείστες μεταφορές και παρομοιώσεις για την ελληνική πραγματικότητα. Συνήθως η παρομοίωση αφορά «καρχαρίες», αλλά η παρουσία τους δεν είναι δα και απίθανη στα εγχώρια ύδατα, όσο εκείνη ενός εξωτικού ερπετού, το οποίο βρέθηκε να επιβιώνει στα νερά του ρεθυμνιώτικου φράγματος, δίπλα στα ψάρια και τα γλαροπούλια. Αναμενόμενη η μιντιακή αναταραχή, οι κάμερες, τα ζουμ στο μοναχικό κολύμπι του απίθανου «επισκέπτη», οι απευθείας συνδέσεις με τοπικούς παράγοντες για την αντιμετώπιση και απομάκρυνση του «εισβολέα» ή μάλλον «ακούσιου μετανάστη» και φυσικά η ιντερνετική πλάκα που ξέσπασε, με τη δημιουργία ακόμη και ειδικών site φίλων του ρεθυμνιώτικου κροκοδείλου, φυσική εκδήλωση της λατρείας του παράλογου ως φυγή από τη σκληρή πραγματικότητα.
Καλύτερη ιστορία θερινής τρέλας δεν θα μπορούσε να υπάρξει, ιδίως όταν η εν λόγω εδράζεται στην πραγματικότητα. Και συμβολική της μόνον εικόνα είναι η ύπαρξη του εξωτικού, σαρκοβόρου ερπετού στα ήμερα νερά της ελληνικής λίμνης, η ουσιαστική της είναι η αφασική συμπεριφορά εκείνων, οι οποίοι βρίσκονται με άγνωστες και ως φαίνεται εύκολες και ενδεχομένως νόμιμες διαδικασίες με ένα τέτοιο ερπετό στην κατοχή τους. Το θεωρούν κάτι σαν οικιακό pet, σύμβολο ενδεχομένως μιας μύχιας στρέβλωσης του ψυχισμού τους. Επιθυμούν ίσως να αισθανθούν κυρίαρχοι της εσωτερικής τους «ζούγκλας», να επιβληθούν στη δύναμη του ανήμερου θεριού και να απολαύσουν τη φαντασιακή τους βασιλεία χαζεύοντας το ιδιόκτητο σαρκοβόρο τους να σέρνεται απομονωμένο και αδύναμο. Οπως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες με τους σιδηροδέσμιους, δούλους-μονομάχους τους. Ποιος ξέρει;
Αλλά ο κροκόδειλος του Ρεθύμνου, εκτός από αφορμή για πλάκες, αποτελεί δυστυχώς την ένδειξη μιας βαθιά ριζωμένης, πολιτισμικής πλέον σύγχυσης η οποία επικρατεί στη σχέση μας με τη φύση. Η παράδοξη εικόνα του να κολυμπά στα ελληνικά νερά, πανέμορφος και θλιβερά μόνος συμπυκνώνει ολόκληρη την εγχώρια αφήγηση για τα εγκαταλελειμμένα κατοικίδια στους δρόμους της πόλης και τις εξοχές.
Δεν είναι αστείο. Είναι εθνική ντροπή αυτή η αφασική συμπεριφορά προς τα ζώα, η οποία έχει προκαλέσει ακόμη και παρέμβαση ξένων φιλοζωικών ενώσεων, όχι μόνον για τα αδέσποτα σκυλάκια, αλλά και για τη βαρβαρική συνήθεια σε περιοχές της ελληνικής περιφέρειας, να δένονται τα πόδια, κυρίως στα κατσίκια, για να μπορούν να τα πιάνουν εύκολα οι ιδιοκτήτες των κοπαδιών.
Είναι κοινός τόπος ότι αποτελεί δείγμα του επιπέδου ενός πολιτισμού η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα. Σε αυτή προβάλλονται όλα τα ψυχικά κενά ή αντιθέτως η πληρότητα, όλες οι φοβίες, οι ψυχικές διαταραχές, τις οποίες επιδεινώνει ο πλούτος χωρίς πνευματικότητα, μετατρέποντας την ανάγκη επιβολής και κυριαρχίας σε ανίερη εκδήλωση κατοχικής βαρβαρότητας προς οτιδήποτε ζει και αναπνέει υπό τον ήλιο. Οσο πιο εξωτικό, απίθανο και ασύμβατο με τις σύγχρονες ανέσεις το ζωντανό, τόσο ισχυρότερη η θέα του για να συμβολίσει τη δύναμη και το ανυπότακτο του αφασικού αγοραστή του.
Παλιά όσο η μυθολογία και τα παραμύθια η διατύπωση της σχέσης των ανθρώπων με τα ζώα ως σχέση ισχύος και εντέλει κατίσχυσης του ανθρώπινου πολιτισμού. Από τον μύθο του Απόλλωνα που νικά τον Πύθωνα για να καταλάβει τον χώρο του Μαντείου των Δελφών μέχρι το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, με τις αναφορές του στη σεξουαλικότητα και μέχρι τηλεοπτικές σειρές με λυκανθρώπους και πανθηρανθρώπους («True Blood»). Παντού βρίσκεται εκφρασμένη πότε σαν εφιάλτης μιας φύσης, η οποία εκδικείται και πότε σαν όνειρο μιας ρομαντικής συνύπαρξης, η προσπάθεια αφομοίωσης της εξέλιξης του πολιτισμού και της μοιραίας αποξένωσής μας από τη φύση. Αλλά αυτό όμως, ως ανάγκη εξημέρωσης ή και συνδιαλλαγής με βαθύτερα ανθρώπινα ένστικτα, πολύ διαφορετικής από το ύπουλο ξέσπασμα της βαρβαρότητας κατά των ζώων, ένδειξη ψυχικής διαταραχής και πάντως κάθε άλλο παρά εκπολιτισμού.
Δυστυχώς η φαντασμαγορική παραδοξότητα της εικόνας κροκόδειλου σε ελληνική λίμνη αφήνει στη σκιά το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η ανεξέλεγκτη εισαγωγή εξωτικών ζώων και η πώλησή τους σε ιδιώτες για να καταλήξουν σε χωματερές, στα σιφόνια και από εκεί στους υπονόμους.
Παρόμοια και η ιστορία του Λουκάνικου, του μπαρουτοκαπνισμένου από τις αθηναϊκές διαδηλώσεις σκύλου, ο οποίος φιγουράρισε ώς και στις σελίδες του «Time» ως ο «σκύλος της χρονιάς» (2011), του αφιέρωσε ντοκιμαντέρ το BBC, για να ξεχαστεί φυσικά ταχύτατα και μαζί του, η τραγωδία των αδέσποτων της πόλης των Αθηνών:
Καταναλώσαμε συγκίνηση για την ένταξη
τάχα του σκύλου στις τάξεις των αγανακτισμένων «επαναστατών», τον
αναγορεύσαμε σε σύμβολο του αδούλωτου φρονήματος του έθνους. Κατόπιν
συνέχισαν, ίσως να αυξήθηκαν κιόλας μετά τη «διαφήμιση» του Λουκάνικου,
οι αγορές σκύλων pet. Για να εγκαταλειφθούν τα ζωντανά μόλις τα σχέδια
των οικογενειακών διακοπών σκοντάψουν στην ανάγκη για τη δική τους
φροντίδα ή ακόμη χειρότερα, όταν το μέγεθός τους καθώς μεγαλώνουν κριθεί
«άβολο». Περί αυτού του επιπέδου πολιτισμού πρόκειται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου