Του Γιώργου Κράλογλου
Είναι άνευ ουσίας η «φιλοσοφία» της μικρής ΔΕΗ αφού η μετατροπή του σχεδίου σε επένδυση είναι υπόθεση της επόμενης κυβέρνησης. Η σημερινή κυβέρνηση αποκλείεται να ολοκληρώσει το σχέδιο, ενώ και οι επενδυτές δεν πρόκειται να τρέχουν ξωπίσω του. Την ΔΕΗ θα την ξηλώσει (ίσως και ολόκληρη) η επόμενη κυβέρνηση για να συντηρήσει το κράτος που θα παραλάβει. Τα δανεικά θα πηγαίνουν μόνο στους δανειστές.
Ο λογαριασμός για το κράτος που κατάφερε μέσα στην κρίση να συντηρήσει όρθιο ο δικομματισμός της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή της ΔΗΜΑΡ σε σοβιετικό φόντο ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και των ΑΝΕΛ θα έλθει την επομένη των εκλογών.
Ο λογαριασμός όμως θα πρέπει να πληρωθεί πάλι από το κράτος γιατί οι δανειστές δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ένα ευρώ για τον «κατοχικό στρατό», αφήνοντας το βάρος στους φορολογούμενους και στο ίδιο το κράτος.
Βεβαίως πάντα υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις φορολογίας των «πλουσίων» των 20.000 ευρώ τον χρόνο ή των καταθέσεων που θα μείνουν στην Ελλάδα.
Άλλη λύση είναι ανέφικτη.
Τα περί φορολόγησης του πλούτου και του κεφαλαίου και τα άλλα αριστερά παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ λέγονται για να λέγονται...
Γιατί οι κομμουνιστές και οι πολύχρωμοι ιθαγενείς αριστεροί γνωρίζουν καλύτερα από τους κυβερνητικούς κρατιστές την κατάντια (για παράδειγμα) της βιομηχανίας που συμμετέχει μόνο κατά 9% στο ΑΕΠ, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη βάλει στόχο συμμετοχής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ κατά 20% το 2020.
Πώς μπορεί λοιπόν η βιομηχανία της χώρας για να αυξήσει τη συμμετοχή της στο ΑΕΠ και άρα την φορολογική της παρουσία στον κορβανά όταν διαλύονται οι ενεργοβόροι κλάδοι της που έχουν και το μεγαλύτερο μέρος από τις 700.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας;
Μόλις χθεσινά στοιχεία δείχνουν ότι οι εξαγωγές των ελληνικών χαλυβουργιών μειώθηκαν στο τετράμηνο Ιανουαρίου-Απριλίου 2014 κατά 21,2% σε σύγκριση με τις αντίστοιχες εξαγωγές του 2013.
Προς την Αλγερία μάλιστα (την κύρια αγορά για τις εξαγωγές των χαλυβουργιών της Νότιας Ευρώπης) οι ελληνικές εξαγωγές μειώθηκαν κατά 50%, ενώ οι εξαγωγές των ιταλικών χαλυβουργιών αυξήθηκαν κατά 40,3%, των ισπανικών κατά 37,6% και των πορτογαλικών κατά 3,1%.
Σε σύγκριση με τις μέσες μηνιαίες εξαγωγές του έτους 2011 στην Αλγερία, οι εξαγωγές των χαλυβουργιών της Ελλάδας μειώθηκαν κατά 74,9%, ενώ, σε έντονη αντίθεση, αυξήθηκαν θεαματικά οι εξαγωγές των χαλυβουργιών της Ιταλίας κατά 159,0%, της Ισπανίας κατά 63,3% και της Πορτογαλίας κατά 25,8%.
Και λένε οι χαλυβουργίες: "Τα ελληνικά χαλυβουργικά συγκροτήματα είναι διεθνώς ανταγωνιστικά σε όλους τους παράγοντες κόστους. Αν είχαμε και ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας όπως οι Ιταλοί που πληρώνουν 30 - 35 ευρώ το 24ωρο αντί των 60-70 ευρώ που πληρώνουμε εμείς στην ΔΕΗ θα διπλασιάζαμε τις εξαγωγές μας από 625 εκατ. ευρώ το 2011 σε τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ το 2013, αντί μόνο 260,8 εκατ. ευρώ που τελικά έφθασαν το έτος αυτό!!"
Και (συμπληρώνουν) με ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας, αυτά τα επιπλέον 800 εκατ. ευρώ ετήσια ή 200 εκατ. το τετράμηνο από τις εξαγωγές των χαλυβουργικών προϊόντων, θα καλύπταμε κατά το ήμισυ την πτώση της αξίας του συνόλου των εξαγωγών της χώρας κατά το τετράμηνο Ιανουαρίου-Απριλίου 2014.
Οπότε με διαλυμένη ήδη την ναυπηγική βιομηχανία, την χημική βιομηχανία, την εξόρυξη ορυκτού πλούτου, την χαλυβουργία και έχοντας υπό πίεση την τσιμεντοβιομηχανία, την μεταλλουργία, την οικοδομή και τις βιομηχανικές εφαρμογές σε όλη την γκάμα των κατασκευών για ποια μεταποίηση μπορούμε να μιλάμε και για ποια φορολόγηση πλούτου;
Να μην ξεχνάμε δε ότι με 80 δισ. οφειλές των μικρομεσαίων μόνο σε ΟΑΕ και ΙΚΑ ούτε τους υπόλοιπους 140.000 που απομένουν ενεργοί στον τόπο θα βρει να φορολογήσει η επόμενη κυβέρνηση.
Έτσι η πώληση της ΔΕΗ σε αρχική φάση, της ΕΥΔΑΠ – ΕΥΑΘ (παρά τα όσα λέγονται), των ΕΛΤΑ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (εκ των πρώτων), του ΟΛΠ (πλήρως), του ΟΛΘ, των λιμανιών και των αεροδρομίων είναι, εκ των πραγμάτων, περισσότερο από βεβαία.
Και αυτό όχι γιατί κάτι θα αλλάξει στην (ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) 40χρονη κομμουνιστική Ελλάδα. Αλλά γιατί το μισό κράτος θα πρέπει να ζήσει το άλλο μισό. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει και θα το δείτε.
Λείπει μόνο ο πωλητής:
Είναι άνευ ουσίας η «φιλοσοφία» της μικρής ΔΕΗ αφού η μετατροπή του σχεδίου σε επένδυση είναι υπόθεση της επόμενης κυβέρνησης. Η σημερινή κυβέρνηση αποκλείεται να ολοκληρώσει το σχέδιο, ενώ και οι επενδυτές δεν πρόκειται να τρέχουν ξωπίσω του. Την ΔΕΗ θα την ξηλώσει (ίσως και ολόκληρη) η επόμενη κυβέρνηση για να συντηρήσει το κράτος που θα παραλάβει. Τα δανεικά θα πηγαίνουν μόνο στους δανειστές.
Ο λογαριασμός για το κράτος που κατάφερε μέσα στην κρίση να συντηρήσει όρθιο ο δικομματισμός της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή της ΔΗΜΑΡ σε σοβιετικό φόντο ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και των ΑΝΕΛ θα έλθει την επομένη των εκλογών.
Ο λογαριασμός όμως θα πρέπει να πληρωθεί πάλι από το κράτος γιατί οι δανειστές δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ένα ευρώ για τον «κατοχικό στρατό», αφήνοντας το βάρος στους φορολογούμενους και στο ίδιο το κράτος.
Βεβαίως πάντα υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις φορολογίας των «πλουσίων» των 20.000 ευρώ τον χρόνο ή των καταθέσεων που θα μείνουν στην Ελλάδα.
Άλλη λύση είναι ανέφικτη.
Τα περί φορολόγησης του πλούτου και του κεφαλαίου και τα άλλα αριστερά παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ λέγονται για να λέγονται...
Γιατί οι κομμουνιστές και οι πολύχρωμοι ιθαγενείς αριστεροί γνωρίζουν καλύτερα από τους κυβερνητικούς κρατιστές την κατάντια (για παράδειγμα) της βιομηχανίας που συμμετέχει μόνο κατά 9% στο ΑΕΠ, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη βάλει στόχο συμμετοχής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ κατά 20% το 2020.
Πώς μπορεί λοιπόν η βιομηχανία της χώρας για να αυξήσει τη συμμετοχή της στο ΑΕΠ και άρα την φορολογική της παρουσία στον κορβανά όταν διαλύονται οι ενεργοβόροι κλάδοι της που έχουν και το μεγαλύτερο μέρος από τις 700.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας;
Μόλις χθεσινά στοιχεία δείχνουν ότι οι εξαγωγές των ελληνικών χαλυβουργιών μειώθηκαν στο τετράμηνο Ιανουαρίου-Απριλίου 2014 κατά 21,2% σε σύγκριση με τις αντίστοιχες εξαγωγές του 2013.
Προς την Αλγερία μάλιστα (την κύρια αγορά για τις εξαγωγές των χαλυβουργιών της Νότιας Ευρώπης) οι ελληνικές εξαγωγές μειώθηκαν κατά 50%, ενώ οι εξαγωγές των ιταλικών χαλυβουργιών αυξήθηκαν κατά 40,3%, των ισπανικών κατά 37,6% και των πορτογαλικών κατά 3,1%.
Σε σύγκριση με τις μέσες μηνιαίες εξαγωγές του έτους 2011 στην Αλγερία, οι εξαγωγές των χαλυβουργιών της Ελλάδας μειώθηκαν κατά 74,9%, ενώ, σε έντονη αντίθεση, αυξήθηκαν θεαματικά οι εξαγωγές των χαλυβουργιών της Ιταλίας κατά 159,0%, της Ισπανίας κατά 63,3% και της Πορτογαλίας κατά 25,8%.
Και λένε οι χαλυβουργίες: "Τα ελληνικά χαλυβουργικά συγκροτήματα είναι διεθνώς ανταγωνιστικά σε όλους τους παράγοντες κόστους. Αν είχαμε και ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας όπως οι Ιταλοί που πληρώνουν 30 - 35 ευρώ το 24ωρο αντί των 60-70 ευρώ που πληρώνουμε εμείς στην ΔΕΗ θα διπλασιάζαμε τις εξαγωγές μας από 625 εκατ. ευρώ το 2011 σε τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ το 2013, αντί μόνο 260,8 εκατ. ευρώ που τελικά έφθασαν το έτος αυτό!!"
Και (συμπληρώνουν) με ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας, αυτά τα επιπλέον 800 εκατ. ευρώ ετήσια ή 200 εκατ. το τετράμηνο από τις εξαγωγές των χαλυβουργικών προϊόντων, θα καλύπταμε κατά το ήμισυ την πτώση της αξίας του συνόλου των εξαγωγών της χώρας κατά το τετράμηνο Ιανουαρίου-Απριλίου 2014.
Οπότε με διαλυμένη ήδη την ναυπηγική βιομηχανία, την χημική βιομηχανία, την εξόρυξη ορυκτού πλούτου, την χαλυβουργία και έχοντας υπό πίεση την τσιμεντοβιομηχανία, την μεταλλουργία, την οικοδομή και τις βιομηχανικές εφαρμογές σε όλη την γκάμα των κατασκευών για ποια μεταποίηση μπορούμε να μιλάμε και για ποια φορολόγηση πλούτου;
Να μην ξεχνάμε δε ότι με 80 δισ. οφειλές των μικρομεσαίων μόνο σε ΟΑΕ και ΙΚΑ ούτε τους υπόλοιπους 140.000 που απομένουν ενεργοί στον τόπο θα βρει να φορολογήσει η επόμενη κυβέρνηση.
Έτσι η πώληση της ΔΕΗ σε αρχική φάση, της ΕΥΔΑΠ – ΕΥΑΘ (παρά τα όσα λέγονται), των ΕΛΤΑ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (εκ των πρώτων), του ΟΛΠ (πλήρως), του ΟΛΘ, των λιμανιών και των αεροδρομίων είναι, εκ των πραγμάτων, περισσότερο από βεβαία.
Και αυτό όχι γιατί κάτι θα αλλάξει στην (ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) 40χρονη κομμουνιστική Ελλάδα. Αλλά γιατί το μισό κράτος θα πρέπει να ζήσει το άλλο μισό. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει και θα το δείτε.
Λείπει μόνο ο πωλητής:
Μια κεντροαριστερή κυβέρνηση για την οποία μάχεται, στο σημερινό δεύτερο γύρο, ο μπολσεβικισμός «τύπου ΓΕΝΟΠ» ο οποίος στον πρώτο γύρο (1976-1983) έδωσε την ίδια μάχη ως Ομοσπονδία Βιομηχανικών Σωματείων (ΟΒΕΣ), χτίζοντας το κράτος της ρεμούλας. Ίσως και για αυτό το «πονηρό» ΚΚΕ κρατάει (όπως και τότε με την αποχή από την ΟΒΕΣ) «πισινή», αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τις άλλες «προοδευτικές» συμμαχικές δυνάμεις... να κάνουν τις πωλήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου