Σφράγισαν την εκλογή: η αποχή και ο ευρωσκεπτικισμός. Ό,τι – πρώτος – σκέφθηκε ο Σόλων στας Αθήνας του 594 π.Χ δεν συνειδητοποιήθηκε κατά την ίδρυση της Ενωμ. Ευρώπης. Ότι, δηλαδή, για να μακροημερεύσει οιαδήποτε πολιτειακή οργάνωση προϋποτίθενται ως αμετάβλητοι οι κεφαλαιώδεις της νόμοι. Νόμοι, άρα, που αδυνατεί να θίξει η συμπτωματική πλειοψηφία εκλογέων ορισμένης περιοχής καθ΄ορισμένη στιγμή.
Σήμερα, στους χαλεπούς, για την Ευρώπη, καιρούς, οιοσδήποτε κύριος N. Farage (αντ΄αυτού και ο κ. Cameron) ή η κα Lepen ή
(και) ο κ. Αλ. Τσίπρας είναι σε θέση ν΄αμφισβητεί την θέσμιση της Ενωμ.
Ευρώπης.
Ακόμη είναι σε θέση και ν΄αποχωρήσει αυτής.
Επομένως η
συνοχή της “Ένωσης” έχει γίνει αιρετική. Τελεί, διαρκώς, υπό τον όρο
ότι κάποιος ή κάποιοι δεν θα φύγουν. Διαπιστώνεται, λοιπόν, εκ των
πραγμάτων, υποβάθμιση σε προσωρινό “βόλεμα”, για όσο χρόνο επιθυμεί το
οιοδήποτε μέλος. Τελικώς, όμως, έτσι δεν έχουμε “Ένωση”. Έχουμε σταθμό διαμετακόμισης (!!!).
Κάθε πολυεθνικό υποκείμενο της διεθνούς κοινότητας τελεί υπό προϋπόθεση
απαρέγκλιτη. Ότι, πάντως, θα υπόκειται σε διακυβέρνηση στην εξουσία της
οποίας θα είναι υποτεταγμένη η κυριαρχία όλων των επί μέρους κρατών.
Αυτών, δηλαδή, που απαρτίζουν την Ένωση. Η ιστορία ομιλεί: ΗΠΑ, Σοβ.
Ένωση, Αυστροουγγαρία κ.οκ.
Ούτως
ή άλλως, η ευρωπαϊκή διεργασία δεν ανέδειξε ενσωμάτωση των κατ΄ιδίαν
λαών. Η κινητικότητα (προσώπων – αγαθών – κεφαλαίων) υπήρξε άκρως περιορισμένη. Αίφνης, τράπεζες γερμανικές δεν έμειναν, τελικά, στην
Ελλάδα. Δεν είναι, προδήλως μάλιστα, το ίδιο να έχει κανείς έναντί του
το κράτος της Γερμανίας ή και εκείνο της Κύπρου, φερ΄ειπείν (!!!). Η
Κύπρος και η Γερμανία ουδέποτε έγιναν τμήματα ενιαίου όλου.
Ομογενοποίηση δεν έχει υπάρξει. Ούτε υπό τις σημερινές συνθήκες τέτοια
πιθανότητα διακρίνεται στον ορίζοντα. Οι κινήσεις προσώπων είναι άκρως
περιορισμένες. Αφορούν κυρίως σε πτωχούς του Νότου που μεταναστεύουν για
δουλειά στον Βορά. Ο τελευταίος είναι διαρκώς πλουσιώτερος. Ο Νότος
παραμένει πτωχός. Δεν σημειώνεται, επομένως, και εντεύθεν ευρωπαϊκή
ενοποίηση. Αντιθέτως, χωριστές επικράτειες εξελίσσονται. Κατ΄επίφαση,
τελικά, γίνεται λόγος για Ενωμένη Ευρώπη.
Η πράξη ανέδειξε (και) σημαντικές λειτουργικές ανεπάρκειες του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Το 2011 σημειώθηκε επιτυχής προσπάθεια. Αποφεύχθηκε, τότε, η άτακτη πτώχευσή μας. Ο πρόεδρος Sarkozy,
ελαυνόμενος από μεγαλοϊδεατικές ευρωπαϊκές αντιλήψεις, κινητοποίησε τον
Γάλλο – Γερμανικό άξονα, κυρίως. Έτσι σώθηκε η Ελλάς. Σήμερα, όμως, της
Γαλλίας της λείπουν τα χρήματα με τα οποία επιβαρύνθηκε (!!!). Είναι σε
κακή κατάσταση. Διαρκώς αθετεί τις δημοσιονομικές υποσχέσεις της προς
τις Βρυξέλλες για περιορισμό ελλειμμάτων και χρέους. Επιδιώκει
εξορθολογισμό. Ζητά, αγωνιωδώς, εξοικονομήσεις 50 δις. Ζητά, δηλαδή, όσα
(ή περίπου) πάντως δικαιούται λαμβάνειν από την Ελλάδα. Αλλ΄η Ελλάδα,
βέβαια, αδυνατεί να πληρώσει. Η Γαλλία εν τω μεταξύ “καίγεται” για ό,τι έδωσε (!!!).
Η δυσλειτουργία οδηγεί σε στρεβλώσεις. Η μεγάλη γαλλική βιομηχανία “Alstom” δεν πάει καλά. Η αμερικάνικη General Electric ζητά εξαγορά της. Η διοίκηση της εταιρείας (Alstom) συμφωνεί. Η Γαλλία (ως κράτος) ψηφίζει νόμο που εμποδίζει την εξαγορά. Άρα, η Γαλλία, ιδρύτρια
της Εν. Ευρώπης, στρέφεται κατά του πνευματικού της τέκνου. Λαμβάνει
μέτρα εθνικού προστατευτισμού. Ό,τι, δηλαδή, αντιφάσκει προς την ουσία
της “Ένωσης” (!!!).
Στην αφετηρία της ενωσιακής διαδικασίας περίσσεψε ο ενθουσιασμός. Το
αντίστροφο συνέβη με την φρόνηση. Ό,τι δημιουργήθηκε διακυβεύεται. Είναι
και μη λειτουργικό. Απαιτείται πολιτική ενοποίηση υφής ομοσπονδιακής. Η
ένταξη να γίνει με κριτήρια αμοιβαίας ωφέλειας. Μόνο σε τέτοια βάση
είναι νοητή η ενσωμάτωση.
Μόνον όταν ο ένας συμπληρώνει
τον άλλο η προσπάθεια είναι κοινή. Άλλως έχουμε ό,τι οδήγησε στο
σημερινό αδιέξοδο. Απλή, δηλαδή, και τυχαία συνύπαρξη. Άρα και – φύσει –
προσωρινή.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου