Του Γιώργου Κράλογλου
Τις κυβερνήσεις δεν τις ρίχνουν ούτε οι επαναστάσεις του καφενείου και της καφετέριας ούτε η οικονομία όταν βρίσκεται σε κρίση. Τις γονατίζει όμως και τις ακυρώνει η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας που είναι η μεσαία τάξη και της οικονομίας που είναι οι μικρομεσαίοι.
Η μεσαία τάξη είναι αυτή που πήρε στα χέρια της και την υπόθεση των ευρωεκλογών και των περιφερειακών και των δημοτικών και έδωσε τις απαντήσεις της.
Απαντήσεις που ούτε επαναστατικά στοιχεία περιέχουν ούτε ανατρεπτικά. Άλλωστε οι πάντες έχουν κουραστεί να «σώζονται» από ιδεολογίες και «σωτήρες» με συμμαχίες, με συνδυασμούς και με παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα.
Η απάντηση στη σκόπιμη κομματική πίεση να πολιτικοποιηθούν τα πάντα και ιδίως οι ευρωεκλογές είναι το «χαστούκι» (κυρίως) στις κυβερνήσεις της κρίσης από το 2009 μέχρι και το 2014 για την εμμονή τους να συνθλίψουν φορολογικά την μεσαία τάξη και να εξαθλιώσουν τον ιδιωτικό τομέα από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέχρι τους επαγγελματίες και τους ιδιώτες μισθωτούς για να συντηρήσουν το κράτος των πελατών τους και την αιμοδοσία των κρατικοδίαιτων πάσης φύσεως.
Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης για φορολογικές μειώσεις μπορεί να χειροκροτήθηκαν (ως σχεδιασμοί μόνο) αλλά δεν ήταν τα «φάρμακα» που χρειάζεται σήμερα η ημιθανής μεσαία τάξη και οι 500.000 και πλέον επιχειρήσεις του ενός έως πέντε ατόμων για να κρατηθούν, να αναπνεύσουν και να συνεχίσουν.
Οι ασάφειες και οι εκτός τόπου και χρόνου φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για αναθέρμανση της αγοράς και της οικονομίας μέσα από συστήματα ανακύκλωσης και των τελευταίων χρημάτων και εισοδημάτων της μεσαίας τάξης δεν έπεισε ούτε πρόκειται να πείσει όλον αυτόν τον κόσμο στο μέλλον.
Είναι συνεπώς άλλο πράγμα η πολιτική αστάθεια και η πολιτική εκκρεμότητα που θα προκαλέσει η μοιραία αναδιάταξη της πολιτικής σκηνής από αύριο το πρωί. Και άλλο πράγμα η ανατροπή και ο εκβιασμός για πρόωρες εκλογές στην φάση αυτή όπου η κρίση είναι σε οριακό σημείο.
Το τοπίο της κοινωνικής βούλησης και των κοινωνικών απαιτήσεων γίνεται πλέον διάφανο και σαφέστατο.
Η μεσαία τάξη θα έχει από εδώ και πέρα την πρώτη και την τελευταία λέξη στην πολιτική, ζητώντας δικαιοσύνη μέσα σε μια οικονομία που μπορεί να επανέλθει από το περιθώριο που την έβαλε το κράτος στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης.
Γιατί η μεσαία τάξη της χώρας και ως οικονομική τάξη και ως τάξη μισθωτών και επιχειρηματιών ζητάει χώρο για να λειτουργήσει.
Ζητάει περιβάλλον για να αναπνεύσει και να ζήσει.
Ζητάει σεβασμό από το κράτος και όχι κράτος αφέντη ή κράτος-πατερούλη να δίνει παντεσπάνι στην κομματική πελατεία και ξεροκόμματα σε εκείνους που τροφοδοτούν με κάρβουνο την κάθε μορφής ατμομηχανή για την ανάπτυξη. Είτε αυτή είναι βιομηχανική, είτε βιοτεχνική, είτε τουριστική είτε συνθέτει τις υπηρεσίες.
Τις κυβερνήσεις δεν τις ρίχνουν ούτε οι επαναστάσεις του καφενείου και της καφετέριας ούτε η οικονομία όταν βρίσκεται σε κρίση. Τις γονατίζει όμως και τις ακυρώνει η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας που είναι η μεσαία τάξη και της οικονομίας που είναι οι μικρομεσαίοι.
Η μεσαία τάξη είναι αυτή που πήρε στα χέρια της και την υπόθεση των ευρωεκλογών και των περιφερειακών και των δημοτικών και έδωσε τις απαντήσεις της.
Απαντήσεις που ούτε επαναστατικά στοιχεία περιέχουν ούτε ανατρεπτικά. Άλλωστε οι πάντες έχουν κουραστεί να «σώζονται» από ιδεολογίες και «σωτήρες» με συμμαχίες, με συνδυασμούς και με παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα.
Η απάντηση στη σκόπιμη κομματική πίεση να πολιτικοποιηθούν τα πάντα και ιδίως οι ευρωεκλογές είναι το «χαστούκι» (κυρίως) στις κυβερνήσεις της κρίσης από το 2009 μέχρι και το 2014 για την εμμονή τους να συνθλίψουν φορολογικά την μεσαία τάξη και να εξαθλιώσουν τον ιδιωτικό τομέα από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις μέχρι τους επαγγελματίες και τους ιδιώτες μισθωτούς για να συντηρήσουν το κράτος των πελατών τους και την αιμοδοσία των κρατικοδίαιτων πάσης φύσεως.
Οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης για φορολογικές μειώσεις μπορεί να χειροκροτήθηκαν (ως σχεδιασμοί μόνο) αλλά δεν ήταν τα «φάρμακα» που χρειάζεται σήμερα η ημιθανής μεσαία τάξη και οι 500.000 και πλέον επιχειρήσεις του ενός έως πέντε ατόμων για να κρατηθούν, να αναπνεύσουν και να συνεχίσουν.
Οι ασάφειες και οι εκτός τόπου και χρόνου φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ για αναθέρμανση της αγοράς και της οικονομίας μέσα από συστήματα ανακύκλωσης και των τελευταίων χρημάτων και εισοδημάτων της μεσαίας τάξης δεν έπεισε ούτε πρόκειται να πείσει όλον αυτόν τον κόσμο στο μέλλον.
Είναι συνεπώς άλλο πράγμα η πολιτική αστάθεια και η πολιτική εκκρεμότητα που θα προκαλέσει η μοιραία αναδιάταξη της πολιτικής σκηνής από αύριο το πρωί. Και άλλο πράγμα η ανατροπή και ο εκβιασμός για πρόωρες εκλογές στην φάση αυτή όπου η κρίση είναι σε οριακό σημείο.
Το τοπίο της κοινωνικής βούλησης και των κοινωνικών απαιτήσεων γίνεται πλέον διάφανο και σαφέστατο.
Η μεσαία τάξη θα έχει από εδώ και πέρα την πρώτη και την τελευταία λέξη στην πολιτική, ζητώντας δικαιοσύνη μέσα σε μια οικονομία που μπορεί να επανέλθει από το περιθώριο που την έβαλε το κράτος στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης.
Γιατί η μεσαία τάξη της χώρας και ως οικονομική τάξη και ως τάξη μισθωτών και επιχειρηματιών ζητάει χώρο για να λειτουργήσει.
Ζητάει περιβάλλον για να αναπνεύσει και να ζήσει.
Ζητάει σεβασμό από το κράτος και όχι κράτος αφέντη ή κράτος-πατερούλη να δίνει παντεσπάνι στην κομματική πελατεία και ξεροκόμματα σε εκείνους που τροφοδοτούν με κάρβουνο την κάθε μορφής ατμομηχανή για την ανάπτυξη. Είτε αυτή είναι βιομηχανική, είτε βιοτεχνική, είτε τουριστική είτε συνθέτει τις υπηρεσίες.
Η μεσαία τάξη με τους μικρομεσαίους και τους νέους επιχειρηματίες με όνειρα και ελπίδες πήρε την πολιτική σκυτάλη στα χέρια της και θα δώσει όταν πρέπει την δική της απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου