Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ
Πολύ καλά κάνουν και μας εκβιάζουν. Γιατί είναι ακραίες οι καταστάσεις. Οριακές οι συνθήκες. Τα διλήμματα προς όλους εμάς. Οι πρωταγωνιστές του πολιτικού θεάτρου επιστρέφουν το μπαλάκι στους καναπεδάρχες θεατές. Γιατί είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια που δεν κρίνεται το πολιτικό προσωπικό, αλλά κυρίως ο ελληνικός λαός!
Αγαπητέ μου, είναι τουλάχιστον παλιμπαιδισμός να «κοιμάσαι» το βράδυ με τον Σαμαρά και το πρωί να ξυπνάς με τον Τσίπρα!
Αγαπητέ μου, μοιάζεις τουλάχιστον με τρόφιμο βρεφονηπιακού σταθμού όταν μπερδεύεσαι ανάμεσα στην καταστροφολογία του Τσίπρα, του Βενιζέλου και του Σαμαρά.
Αγαπητέ μου, είναι αθεράπευτη ανευθυνότητα και επικών διαστάσεων ανωριμότητα όταν εσύ, εγώ, όλοι εμείς οι ατελείς δεν βρίσκουμε την πιο ολοκληρωμένη πολιτική παράταξη που θα εκφράσει τη δική μας φανταστική και πέτσινη τελειότητα.
Τρεις οι κατηγορίες πολιτών που διαρκώς επανέρχονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση:
οι «κοψοχέρηδες»,
οι «απόντες» και
οι «ελληνοφρενείς».
Ο «κοψοχέρης» ψηφίζει, ας πούμε, Σαμαρά και με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων αναφωνεί σαν δαρμένο σκυλί «καλύτερα να μου κοβόταν το χέρι»!
Ο «απόντας» αρνείται να πάει μέχρι το εκλογικό κέντρο της γειτονιάς του και έτσι να λερώσει τη συνείδησή του. Πορεύεται διαρκώς με τη βεβαιότητα ότι «όλοι το ίδιο είναι, όλοι για την καρέκλα τους νοιάζονται και όλοι μάς έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια».
Οι «ελληνοφρενείς» άλλα επιθυμούν, άλλα σκέφτονται, άλλα λένε και άλλα κάνουν. Επιθυμούν έξοδο από το μνημόνιο. Ονειρεύονται παράδεισο σοσιαλιστικό. Τη μια στιγμή ρίχνουν μπινελίκια εναντίον Σαμαρά και Βενιζέλου, την άλλη «στολίζουν» τον Τσίπρα και στο τέλος ψηφίζουν ό,τι τους κατέβει!
Υπάρχει και μια τέταρτη κατηγορία.
Αυτοί που αναζητούν τρόπους εξόδου από τα διλήμματα. Που δεν τους εκφράζει ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Βενιζέλος. Αυτοί που πιστεύουν ότι το «Ποτάμι» είναι μια κάποια λύση στο αδιέξοδό τους. Στην πραγματικότητα δεν τους εκφράζει κανείς. Ούτε φυσικά ο εαυτός τους!
Ομως, έχουν περάσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου, με φόντο το Καστελόριζο, «ανακάλυψε» άδεια ταμεία και μας συμπεθέριασε με την Τρόικα.
Ομως, όλοι, μα όλοι τα έχουν δει όλα. Από την παραλίγο ολοκληρωτική χρεοκοπία και καταστροφή. Από την τραμπάλα στο χείλος του γκρεμού. Από την εξαέρωση μισθών, συντάξεων, επικουρικών και ασφαλιστικών ταμείων. Από τη γιγαντιαία ανεργία. Μέχρι τη σημερινή, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, σωτηρία και την αυριανή ανάκαμψη.
Επομένως, ουδείς δικαιούται να ισχυριστεί και ως χάννος να ψελλίσει «δεν ήξερα, δεν είδα, δεν πρόσεξα, δεν κατάλαβα, δεν άκουσα, δεν μπόρεσα».
Με απλά λόγια, αυτές οι εκλογές κρίνουν το επίπεδο της κοινωνίας. Η ψήφος μου, το μέλλον της χώρας και των παιδιών μου. Η ψήφος μου, η θέση μου, η γνώμη μου, η ωριμότητά μου, η πολιτική σκέψη μου, η συνειδητότητά μου!
Και πού ’σαι:
Μετά το άνοιγμα της κάλπης, ουδείς, μα ουδείς δικαιούται να μουντζώσει, να καθυβρίσει και να χλευάσει. Αυτό ψήφισε η πλειοψηφία. Αυτός ο μέσος όρος. Αυτή η ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Το μόνο που δικαιούσαι να πράξεις είναι να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να ανοίξεις την παλάμη σου προς το πρόσωπό σου.
Που πάει να πει ότι μετά την απομάκρυνση εκ της ψηφοδόχου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, κουφιοκεφαλάκη μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου