Toυ Χάρη Σαββίδη
«Η άμεση έγνοιά μου είναι η πρόσβαση των επιχειρήσεων στη ρευστότητα»,
δήλωσε στο Bloomberg ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς. Σε Βρυξέλλες και
Φραγκφούρτη αναγνωρίζουν το πρόβλημα, όχι μόνο για την ελληνική
οικονομία αλλά συνολικά για εκείνες του Νότου. Πριν από τα τέλη του
έτους αναμένεται «πακέτο» μέτρων που θα βελτιώνει τις συνθήκες
χρηματοδότησης: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρουσιάσει νέο θεσμικό πλαίσιο
για την αγορά τιτλοποιημένων δανείων (ABS) και η ΕΚΤ θα προσφέρει
πρόσθετη ρευστότητα στις τράπεζες, υπό τον όρο να τη διοχετεύσουν σε
μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Στις σημερινές συνθήκες η ελληνική οικονομία δεν έχει την πολυτέλεια απώλειας ούτε μισού λεπτού από τα κεφάλαια που της προσφέρονται. Κι όμως, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ακόμα μια ευκαιρία παραγωγικής ανασυγκρότησης θα πάει χαμένη. Η χορήγηση των κεφαλαίων θα αφεθεί στο περίφημο «τυφλό χέρι» της αγοράς, που θα τα κάνει... σουβλάκια. Είναι εντυπωσιακό πόσα νέα σουβλατζίδικα εμφανίστηκαν από την αρχή της κρίσης. Γενικότερα ο κλάδος της εστίασης έχει προσελκύσει τα τελευταία χρόνια πληθώρα νέων επιχειρήσεων. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πρόκειται για μικρές επιχειρήσεις, που απασχολούν μετά βίας μερικούς εργαζομένους πέραν της οικογένειας των ιδιοκτητών. Ανοίγουν σε περιοχές ήδη κορεσμένες και το πιθανότερο είναι σύντομα να κλείσουν. Για να χρηματοδοτηθούν καταναλώθηκε σημαντικό μέρος από το περίφημο «λίπος» που υπήρχε στην άκρη.
Αποταμιεύσεις από τη δουλειά που χάθηκε ή το «κομπόδεμα» των γονιών μετατράπηκαν στη μαγιά για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο μιας μικρής προσωπικής επιχείρησης, όπου «δεν θα υπάρχει αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου». Στην καλύτερη περίπτωση τα χρήματα αξιοποιούνται για νέες επιχειρηματικές ιδέες στο διαδίκτυο ή για την προώθηση ελληνικών αγροτικών προϊόντων στο εξωτερικό. Ακόμα και αυτές που θα πετύχουν και θα στεριώσουν, δύσκολα θα μετατραπούν σε επιχειρήσεις μεσαίου μεγέθους, που θα δώσουν δουλειά σε δεκάδες ή εκατοντάδες ανθρώπους. Πουθενά δεν ακούγονται σχέδια για επενδύσεις σε μεσαίου ή μεγέθους επιχειρήσεις, με εκατοντάδες ή χιλιάδες θέσεις εργασίας.
«Και τι να παράγουμε; Αυτοκίνητα;», είναι η συνήθης απάντηση.
Η αρχή δεν χρειάζεται να γίνει με κάτι τόσο πολύπλοκο. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της ημέρας, παντού τριγύρω υπάρχουν προϊόντα που δεν παράγονται στην Ελλάδα, αν και θα ήταν δυνατό. Τα σκεπάσματα στο κρεβάτι και η πετσέτα στο μπάνιο, το σαμπουάν και η οδοντόκρεμα, τα είδη υγιεινής και το χαρτί υγείας, το πλυντήριο, η κουζίνα και το ψυγείο. Σαφώς σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες εισόδου στην αγορά ή ανταγωνιστές με ισχυρά πλεονεκτήματα. Είναι δυνατόν, όμως, αυτό να ισχύει σχεδόν για κάθε προϊόν; Και είναι λογικό σε αυτές τις συνθήκες να χρηματοδοτούνται και πάλι μικρές επιχειρήσεις στην εστίαση και το franchise;
Η ελληνική οικονομία
έχει άμεση ανάγκη ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα
κατευθύνει επενδύσεις πέραν των παραδοσιακών κλάδων (τουρισμός, τρόφιμα,
υπηρεσίες) σε αμιγώς παραγωγικές δραστηριότητες.
Προφανώς αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει μέσω του γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού. Προφανώς και οι διαδικασίες θα πρέπει να είναι αδιάβλητες, ώστε τα όποια κεφάλαια να μην καταλήξουν πάλι στις τσέπες λαμόγιων. Αυτό που μπορεί και πρέπει να κάνει το κράτος είναι να οργανώσει τη σχετική συζήτηση και να προσφέρει την πρόσβαση σε χρηματοδότηση. Με την κατάλληλη καθοδήγηση μέχρι και το «χέρι» της αγοράς μπορεί να... βρει το φως του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου