ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ (Αρθρο καταπελτης για κάποιους απερίγραπτους τσαμπουκαλεμένους επίδοξους λεβεντοσωτήρες...)
Σε μειώσεις μισθών θα προχωρήσει για πρώτη φορά μετά την κρίση η
εφημερίδα «Αυγή», κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με πληροφορίες,
οι μειώσεις θα είναι μεσοσταθμικά 20% και κρίθηκαν αναγκαίες διότι οι
ζημίες της εφημερίδας το 2012 ήταν 412.000 ευρώ, ενώ οι συνολικές ζημίες
έφτασαν τα 3.198.000 ευρώ.
Με άλλα λόγια, η εταιρεία που είχε τον ίδιο χρόνο τζίρο 3,261 εκατ. ευρώ παρουσίασε έλλειμμα 12,6%, ενώ το χρέος της πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ της. Το εκπληκτικό είναι ότι οι συνδικαλιστές της –πολύ λογικά– δεν σήκωσαν παντιέρα κατά του εσωτερικού μνημονίου, που η πραγματικότητα επιβάλλει στην «Αυγή». Δεν διακήρυξαν ότι «μια άλλη εφημερίδα είναι εφικτή», δεν έκαναν κατάληψη στα γραφεία της, δεν είπαν «δεν χρωστάω, δεν πληρώνω». Είδαν την κακή κατάσταση και τώρα κάνουν διαπραγματεύσεις για το πώς θα κατανεμηθεί πιο δίκαια το κόστος της κρίσης.
Την ημέρα που οι «επαναστάτες» σκότωσαν τρεις ανθρώπους στη Μαρφίν, ο Πολ Κρούγκμαν έγραφε ότι «το μόνο που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν... η αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια συνεκτική κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών· μέσω μιας “εσωτερικής υποτίμησης”. Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα σήμερα, δεν είναι» (New York Times, 5.5.2010).
Τότε όμως η Αριστερά (και η καθοδηγούμενη εν πολλοίς από αυτήν ελληνική κοινωνία) προέκρινε τα αντίθετα με όσα γίνονται σήμερα στην «Αυγή». Αντί να επιδιώξει τη δίκαιη κατανομή των βαρών της υπαρκτής κρίσης, δημαγώγησε αρνούμενη την πραγματικότητα της κρίσης.
Με άλλα λόγια, η εταιρεία που είχε τον ίδιο χρόνο τζίρο 3,261 εκατ. ευρώ παρουσίασε έλλειμμα 12,6%, ενώ το χρέος της πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ της. Το εκπληκτικό είναι ότι οι συνδικαλιστές της –πολύ λογικά– δεν σήκωσαν παντιέρα κατά του εσωτερικού μνημονίου, που η πραγματικότητα επιβάλλει στην «Αυγή». Δεν διακήρυξαν ότι «μια άλλη εφημερίδα είναι εφικτή», δεν έκαναν κατάληψη στα γραφεία της, δεν είπαν «δεν χρωστάω, δεν πληρώνω». Είδαν την κακή κατάσταση και τώρα κάνουν διαπραγματεύσεις για το πώς θα κατανεμηθεί πιο δίκαια το κόστος της κρίσης.
Την ημέρα που οι «επαναστάτες» σκότωσαν τρεις ανθρώπους στη Μαρφίν, ο Πολ Κρούγκμαν έγραφε ότι «το μόνο που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν... η αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια συνεκτική κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών· μέσω μιας “εσωτερικής υποτίμησης”. Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα σήμερα, δεν είναι» (New York Times, 5.5.2010).
Τότε όμως η Αριστερά (και η καθοδηγούμενη εν πολλοίς από αυτήν ελληνική κοινωνία) προέκρινε τα αντίθετα με όσα γίνονται σήμερα στην «Αυγή». Αντί να επιδιώξει τη δίκαιη κατανομή των βαρών της υπαρκτής κρίσης, δημαγώγησε αρνούμενη την πραγματικότητα της κρίσης.
Τέσσερα χρόνια και
πολλές καταστροφές μετά, ελάχιστα έχουν προχωρήσει. Η δημοσιονομική
προσαρμογή έγινε –δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς– αλλά χωρίς τη
μέριμνα για τις ευπαθείς ομάδες. Κυρίως η πολιτική άρνησης της
πραγματικότητας δεν δημιούργησε πεδίο συνεννόησης για την ανάταξη της
οικονομίας.
Σήμερα στην «Αυγή» συζητάνε για ριζικές αλλαγές με στόχο την αύξηση της κυκλοφορίας. Η παραγωγική ανασυγκρότηση, όμως, της εφημερίδας δεν θα έχει καμιά ελπίδα αν καταλάβουν τα γραφεία οι «επαναστάτες με στειλιάρια» και βάψουν με σπρέι τους τοίχους «να πληρώσουν τα αφεντικά την κρίση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου