ΠΑΙΔΕΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Πελεγρίνης Πρύτανης

Από την παράσταση «Ο Πελεγρίνης Μπάτμαν»

Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ

Μετά την υπουργοποίηση του Πάνου του Παναγιωτόπουλου και τη διακοπή της εκπομπής της Μπήλιως της Τσουκαλά, ο ελληνικός πολιτισμός δέχεται και νέο – ίσως θανάσιμο - πλήγμα με τον πειθαρχικό έλεγχο που διέταξε ο υπουργός της Παιδείας σε βάρος του Θεοδόση του Πελεγρίνη. 

Νομίζω πως πλέον είναι ολοφάνερο και στον πιο αφελή συμπολίτη, πως μπροστά στα μάτια μας εξυφαίνεται ένα σχέδιο που μοναδικό στόχο έχει την υποβάθμιση, τον ακρωτηριασμό και τελικά τη διάλυση της πολιτιστικής δημιουργίας στην Ελλάδα. Συμπολίτες και συμπολίτισσες, ας μην κοροιδευόμαστε: στο πρόσωπο του Θεοδόση του Πελεγρίνη δεν διώκεται ένας αμελής πρύτανης, αλλά ένας φορέας πολιτισμού.

Θυμίζω, πως όταν μιλάμε για τον Θεοδόση τον Πελεγρίνη δεν μιλάμε απλώς για τον Πελεγρίνη Ηθοποιό. Μιλάμε και για τον Πελεγρίνη Συγγραφέα, τον Πελεγρίνη Φούρναρη, τον Πελεγρίνη Αστροναύτη, τον Πελεγρίνη και το Καταραμένο Φίδι. Μιλάμε για τον άνθρωπο που ακόμα και οι πιο αυστηροί κριτικοί τοποθετούν δίπλα σε έναν Κώστα Πρέκα και σε έναν Διαμαντή Αμυρά κατά κόσμον Κώστα Καζάκο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος στους κύκλους των ηθοποιών είναι γνωστός ως «Το Αναπόφευκτο Γέλιο» καθώς ποτέ κανείς δεν κατάφερε να παίξει στο πλάι του χωρίς να βάλει τα γέλια και γι αυτό οι παραστάσεις του είναι κυρίως μονόλογοι. Ο θρύλος λέει πως όποιος ηθοποιός καταφέρει να παίξει με τον Θεοδόση τον Πελεγρίνη και δεν γελάσει, θα κάνει καριέρα που μπορεί να τον φτάσει μέχρι τα Όσκαρ ή ακόμα – λένε οι πιο ευφάνταστοι - και μέχρι κάποιο τουρκικό σίριαλ. Ανάμεσα στους παλιότερους ηθοποιούς, μάλιστα, κυκλοφορεί η ιστορία ενός νεαρού ηθοποιού από το Αίγιο, κάποιου Ιωσήφ Σκορδοστούπη, ο οποίος έπαιξε με τον Πελεγρίνη το 1992 χωρίς να γελάσει και αμέσως μετά εξαφανίστηκε για να αναγνωριστεί από συγγενείς και φίλους, 2 χρόνια αργότερα, ως χολιγουντιανός ηθοποιός που κάνει καριέρα με το ψευδώνυμο Έντουαρντ Νόρτον.

Για τον υπουργό που διέταξε τον πειθαρχικό έλεγχο σε βάρος του Θεοδόση του Πελεγρίνη, τον Κωνσταντίνο τον Αρβανιτόπουλο, δυστυχώς δεν έχω – και δεν ξέρω και αν χρειάζεται - να πω πολλά. Αρκεί, νομίζω, να πω πως μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος παραμένει πιστός στον ηγέτη που στα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας θα αναφέρεται ως Κωνσταντίνος ο Ακούραστος ή Κωνσταντίνος ο Αεικίνητος ή Κωνσταντίνος ο Εργασιομανής ή Κωνσταντίνος ο Ικανός.  

Κάποιοι, μάλιστα, λένε πως είναι ο ένας από τους τρεις ανθρώπους που γνωρίζουν το σπουδαίο έργο του, με τους άλλους δύο να είναι ο Πάκης ο Παυλόπουλος και ο Ευάγγελος ο Αντώναρος. 

Αυτή η προσήλωση του Κωνσταντίνου του Αρβανιτόπουλου στον Κώστα τον Καραμανλή είναι και η αιτία του μίσους του για τον Πελεγρίνη Ηθοποιό. Ο άνθρωπος μισεί οποιονδήποτε μπορεί να παίξει καλύτερο θέατρο από τον Κωνσταντίνο τον Σπαλομπριζολογέννητο και φοβάται μήπως η λάμψη του Πελεγρίνη Πρύτανη σβήσει τη λάμψη του Καραμανλή Πρωθυπουργού.

Κάποιοι, θέλοντας να υποβαθμίσουν την πολιτιστική διάσταση της σύγκρουσης, ισχυρίζονται πως ο πειθαρχικός έλεγχος που θα ασκηθεί στον Θεοδόση τον Πελεγρίνη είναι μια προσπάθεια υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας. Νομίζω πως μια τέτοια συζήτηση – για την υποβάθμιση της παιδείας δηλαδή – φέρνει τα αντίθετα από τα δήθεν επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Κι αυτό γιατί αγνοεί τους πραγματικούς σκοπούς των Ελληνικών πανεπιστημίων οι οποίοι είναι απείρως σπουδαιότεροι από τη στείρα, βαρετή και αντιδραστική επιδίωξη της γνώσης.  

Απ όσο ακούω, το πανεπιστήμιο κύριους σκοπούς έχει την οικονομική άνθιση πόλεων, τη διακίνηση των ιδεών, την επιβολή των ιδεών που έχουν αυτοί που είναι πιο τσαμπουκάδες, την πολιτικοποίηση μέσω των φοιτητικών παρατάξεων, τη διατήρηση της εργασίας του προσωπικού του ανεξαρτήτως ικανότητας ή αποτελεσματικότητας, την εύρεση εργασίας σε κάθε πτυχιούχο ανεξαρτήτως του αν υπάρχει έστω και ένας που να έχει ανάγκη τις γνώσεις που υπαινίσσεται το πτυχίο του και βέβαια την προσπάθεια συμπίεσης του χρονικού διαστήματος που καλύπτει ένα εξάμηνο σε μερικές μέρες. Μια προσπάθεια η οποία αν ευδοκιμήσει δεν αποκλείεται να χαρίσει στην Ελλάδα το τρίτο της Νόμπελ. Ποτέ δεν έχω ακούσει κανέναν να αναφέρει ως βασικό σκοπό της ύπαρξης των πανεπιστημίων τη γνώση και πολύ καλά κάνει, καθώς για τη γνώση υπάρχει η Wikipedia.

Κατά συνέπεια δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την άποψη που λέει πως η πειθαρχική δίωξη εναντίον του Θεοδόση του Πελεγρίνη έχει περισσότερη σχέση με τον πολιτισμό και λιγότερη με την παιδεία. 

 Όσο γι αυτούς τους πονηρούς που με ύφος καταγγελτικό και πομπώδες αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ένας τύπος σαν κι αυτόν να είναι πρύτανης, ένα μόνο έχω να τους απαντήσω: 

 Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είναι δυνατόν ο Κωνσταντίνος ο Αρβανιτόπουλος να είναι υπουργός, ο Αντώνης ο Σαμαράς να είναι πρωθυπουργός, ο Ευάγγελος ο Ναπολέοντας να είναι συγκυβερνήτης, ο Αλέξης ο Τσίπρας να είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κυρ Φώτης ο Κουβέλης ρυθμιστής, ο Καμμένος Πάνος επικεφαλής κοινοβουλευτικής ομάδας, ο Δημήτρης ο Κουτσούμπας ηγέτης υπαρκτού κόμματος και το κόμμα του Νικόλα του Μιχαλολιάκου να έρχεται τρίτο στη δημοσκοπήσεις και μπράβο τους.