Oι υπολογιστές ταμπλέτες έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Εχουν
κατακτήσει την καθημερινότητά μας και πολλοί γονείς τις χρησιμοποιούν
ακόμα και ως ένα μέσο ειρήνευσης, προκειμένου να ηρεμήσουν τα παιδιά
τους όταν τσακώνονται ή ως τρόπο καταπολέμησης της ανίας.
Παραδόξως, γονείς που δαπανούν ώρες ατελείωτες για να ερευνήσουν με ποιο
τρόπο μπορεί να επηρεαστεί το παιδί τους από τα κινούμενα σχέδια, τα
παιχνίδια, κάποια παραμύθια ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να υπάρχει στη ζωή
του, παραδίδουν τους φορητούς αυτούς υπολογιστές στα παιδικά χέρια,
παρότι κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά ποια θα μπορούσε να είναι η
επίδραση της μικρής φορητής συσκευής σε αυτούς τους οργανισμούς που
αναπτύσσονται.
«Πραγματικά, αγνοούμε τις συνέπειες που έχουν αυτά τα τεχνολογικά μέσα
σε νευρολογικό επίπεδο» επισημαίνει ο δρ Γκάρι Σμολ, επικεφαλής του
Κέντρου Μακροζωίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και συγγραφέας του
βιβλίου iBrain: Surviving the Technological Alteration of the Modern
Mind (Επιβιώνοντας της τεχνολογικής αλλαγής του σύγχρονου νου). «Tα
παιδιά, όπως και οι ενήλικες άλλωστε, έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους.
Προφανώς κάποια είναι πολύ πιο ευαίσθητα από άλλα στην πολύωρη έκθεση
σε αυτού του είδους τις συσκευές».
Αυτό που γνωρίζουμε -συνεχίζει ο δρ Σμολ- είναι ότι ανθρώπινος εγκέφαλος
είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε ερεθίσματα, όπως το iPad και οι οθόνες
των έξυπνων τηλεφώνων. Ετσι, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν υπερβολικά
πολλές ώρες κάποια από αυτές τις συσκευές, αντί να έρχονται σε επαφή, να
επικοινωνούν με τους άλλους, όπως παραδείγματος χάρη με τους γονείς
τους την ώρα του φαγητού, μπορεί πραγματικά να παρουσιάσουν προβλήματα.
Αυτές οι συνήθειες είναι πιθανό να παρεμποδίσουν ή να καθυστερήσουν την
ανάπτυξη κάποιων δεξιοτήτων, όπως της επικοινωνίας, δυσκολεύοντας κατά
πολύ την κοινωνικοποίηση.
Ενα παιδί που κάθεται στο τραπέζι του φαγητού και ζωγραφίζει με τα
μολύβια του θα αναπτύξει περισσότερο την κοινωνικότητά του συγκριτικά με
έναν συνομήλικο που κάθεται στο ίδιο τραπέζι και παίζει με την εφαρμογή
ζωγραφικής του iPad;
H Οζλεμ Αϊντουκ, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Εργαστήριο Σχέσεων και
Κοινωνικής Νόησης του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, επισημαίνει ότι ακόμα και
τα παιδιά που κάθονται και ζωγραφίζουν στο τραπέζι του φαγητού, ενώ οι
γονείς τους τρώνε, δεν έρχονται σε επικοινωνία με τον περίγυρό τους.
Προφανώς, το καλύτερο είναι να συζητούν με τους γονείς τους και όχι να
ασχολούνται με κάτι άλλο. Αν όμως παίζουν με τα iPad, καλό είναι οι
γονείς να ελέγξουν τι ακριβώς κάνουν τα παιδιά τους.
Το κυριότερο που οφείλουν να γνωρίζουν οι μεγαλύτεροι είναι ότι τα
παιδιά πρέπει να μάθουν να αναπτύσσουν τη φαντασία τους. Θα πρέπει να
γνωρίζουν ποια είναι και να μπορούν να παραμείνουν μόνα τους χωρίς να
πανικοβάλλονται. Και αυτό πρέπει να το μάθουν από τους γονείς τους,
αλλιώς θα είναι για πάντα μοναχικά.
Παλαιότερη μελέτη, στο πλαίσιο της Millennium Cohort Study, σε 19.000
παιδιά που γεννήθηκαν το 2000 και 2001 έδειξε ότι όσα από αυτά έβλεπαν
περισσότερες από δύο ή τρεις ώρες τηλεόραση, βίντεο ή dvd, σε καθημερινή
βάση, έχουν υψηλότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν αργότερα
προβληματική συμπεριφορά και μεγάλη δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις.
«Οι συζητήσεις που κάνουν τα παιδιά είναι ο μοναδικός τρόπος να μάθουν
να συζητούν με τον ίδιο τους τον εαυτό, να μάθουν κάποιες στιγμές να
μένουν μόνα τους» εξηγεί η Σέρι Τερκλ, καθηγήτρια στο ΜΙΤ. Το να μάθουμε
να μένουμε μόνοι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ανάπτυξης. Ποιος θέλει
να στερήσει κάτι τόσο σημαντικό από τα παιδιά του, μόνο και μόνο για να
τα ησυχάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου