Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Ο κ. Βασίλης Ζωγράφος είναι δάσκαλος στη Λάρισα. Hταν και μέλος του
ΚΚΕ. Παραμένει δάσκαλος. Oχι μέλος του ΚΚΕ (ευτυχώς για εκείνον). Οι
σύντροφοί του τον διέγραψαν. Το ατόπημά του, μέγα. Hθελε να γίνει
διευθυντής σε δημοτικό σχολείο!
Oπως έγραψε ο ίδιος, «είχα αντίρρηση για
τη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ στο θέμα των διευθυντών των σχολείων. Δεν
μπορώ να δεχτώ ότι ο κομμουνιστής δεν πρέπει να διεκδικεί να γίνει
διευθυντής στο σχολείο του γιατί, ως διευθυντής, μπορεί να γίνει
μηχανισμός του αστικού κράτους, όπως λέει το κόμμα».
Μια δεν δεχόταν
εκείνος την επίσημη κομματική άποψη κι άλλη μια που το κόμμα «τσίνισε»
και του το έδειξε: «Καθαιρέθηκα από δημοτικός σύμβουλος. Επίσης μου
απαγόρευσαν να είμαι υποψήφιος στις εκλογές αιρετών εκπροσώπων του
κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια, καθώς και στον σύλλογο δασκάλων, όπου
ανελλιπώς εκλεγόμουν πάνω από 25 χρόνια».
Στη συνέχεια διατύπωσε στον
«Ριζοσπάστη» τις θέσεις του και προέκυψε κλιμάκωση: «Λίγες μέρες μετά τη
δημοσίευση αυτών των απόψεών μου στον “Ριζοσπάστη”, που
αναδημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα, κλήθηκα από την καθοδήγηση σε
απολογία».
Η συνέχεια του δράματος του κ. Ζωγράφου, γνωστή κι αναμενόμενη:
«Ψήφισαν τη διαγραφή μου εκπαιδευτικοί λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός
χεριού, και παρ' όλα αυτά χωρίς ομοφωνία. [...] Η άτεγκτη καθοδήγηση
είπε ότι δεν δέχεται την αστική αλήθεια. Δυστυχώς όμως γι’ αυτή, την
έχει δεχτεί πάρα πολλές φορές, φυσικά όπου την εξυπηρετούσε».
Για τον κ. Ζωγράφο υπάρχουν δύο λύσεις:
Ή επιμένει ως το τέλος του
βίου του στην υπεράσπιση του κόμματος (με την ελπίδα ότι σε έναν αιώνα
από σήμερα θα τον... αποκαταστήσουν) ή τους ξεχνά και ζει κανονικά - όσο
«κανονικά» μπορεί να ζήσει κάποιος ημέρες μνημονιακής κατοχής. Ισως να
προτιμήσει το πρώτο, αν κρίνει κάποιος από τις τελευταίες φράσεις του
κειμένου του: «Η γνώμη μου παραμένει ότι η ελπίδα μας είναι τα
κομμουνιστικά ιδανικά. Εχουμε χρέος αυτά τα ιδανικά να τα
αποκαταστήσουμε από τον διασυρμό που υφίστανται από όπου και αν
προέρχεται αυτός».
Φυσικά, υπάρχει και μια έτερη λύση, η οποία δεν συνίσταται σε
ανθρώπους με ιδεολογική συνέπεια: Να πάει κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά, όπου χωρούν
οι πάντες και τα πάντα. Από τους παλαιοπασόκους ως τους νεοσταλινικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου