Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Στις 29/5/2011, σε ειδική έκδοση της «δημοκρατίας» για την
Κωνσταντινούπολη, δημοσιεύτηκε ένα εξαίσιο κείμενο του αλησμόνητου φίλου
Νεοκλή Σαρρή, ο οποίος κατέγραψε εικόνες και συναισθήματα από μια
επίσκεψή του στη γενέτειρά του:
«Ενα μεγάλο τμήμα όλου αυτού του πανοράματος το έβλεπα να εκτείνεται
μπροστά μου, ενώ ένα άλλο τμήμα το θεωρούσα με τα μάτια της ψυχής μου.
Αναδυόταν από τον μύχιο εαυτό μου, ενστάλαγμα συνείδησης και μνήμης
περίτεχνο και μεγαλειώδες τέχνημα. Μέρα ηλιόλουστη, το βοσπορινό αεράκι
μετέφερε θεσπέσιες και τόσο γνώριμες σε μένα οσμές, ενώ έφθαναν στ’ αυτά
μου σπαράγματα από ήχους από την πολύβουη κοσμόπολη ανάμιχτους με
ανατολίτικες μουσικές και το νωθρό εζάνι του μουεζίνη από κάποιο μιναρέ
στο κάλεσμά του προς τους πιστούς για τη μεσημεριανή προσευχή...
Τα μάτια μου πλημμύρισαν… Ασυγκράτητος ο λυγμός μου, όσος ο πόνος μου
βαθύς και ασίγαστος. Σε παραμυθία πρόστρεξαν οι καλές μου συνάδελφοι, η
Κική Παπούλια με τη Μυρτώ Δραγώνα [...]. Αλλά ο πόνος ήταν αξεπέραστος.
Είναι απαίσια και η σκέψη ακόμη να είσαι τουρίστας στον δικό σου τόπο,
τον οποίο αποχωρίστηκες δίχως τη θέλησή σου».
Η Μητρόπολη
«Γι' αυτούς, καθετί που έχει σχέση με την ιστορική μνήμη του γένους
μας είναι μαύρη αντίδραση και στείρος “εθνικισμός”. Στο σκοτισμένο τους
μυαλό το μικρόνοο, και στη στενόκαρδη μικροψυχία τους και την
πολυπολιτισμική μωρία τους, τυφλωμένοι από το πάθος και τη βλακεία τους
(να μη πω τίποτε άλλο), δεν ξέρουν τι μπορεί να σημαίνει η
Κωνσταντινούπολη για κάθε Ρωμηό, συνειδητό και ασυνείδητο Ελληνα. Είναι
τόσο αγράμματοι ιστορικά και συναισθηματικά βαθειά νυχτωμένοι, που ούτε
μπορούν να τη συλλαβίσουν. Στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια για
εθνική λοβοτομή, για πολιτικό και πολιτιστικό αυτοχειριασμό ταυτόχρονα.
Λησμονείται σήμερα σκόπιμα ότι η Μητρόπολη του γένους μας ήταν από τα
βάθη της Ιστορίας η Κωνσταντινούπολη. Και όπως παρατηρεί η Ελένη
Αρβελέρ, οι Ελληνες είμαστε το μόνο βαλκάνιο έθνος που έγινε ανεξάρτητο
κράτος δίχως την πρωτεύουσά του».
Μόλις διαβάσατε κάτι λιγότερο από το 5% ενός σπουδαίου κειμένου για
την Βασιλεύουσα, που πρέπει -όταν ιδρυθεί κανονικό κράτος των Ελλήνων-
να διδάσκεται στα σχολεία.
Ο μόνος που θα μπορούσε να το γράψει ήταν ο
Νεοκλής Σαρρής. Ο αξέχαστος δάσκαλος που ενσάρκωνε όλη την ομορφιά, την
αρχοντιά και τη βαθύνοια της κοινότητας των Ελλήνων της Πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου