ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Βλέποντας τις προάλλες την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του
Λονδίνου δεν είχα την ανοησία να τη συγκρίνω με κάθε άλλη προηγούμενη
και περισσότερο την ελληνική. Εξάλλου ακόμη κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο το
κείμενο που έγραψα τα μεσάνυχτα εκείνης της μέρας , ως ειδικός υποτίθεται του θεάματος και της κριτικής του.
Τις προάλλες μού έλειψε ένας Αγγλος, αν θέλετε ένας ιρλανδός είρων:
ο Μπέρναρ Σο.
Τι δεν θα 'δινα να ήταν αυτός ο κριτικός του θεάματος και
του περιεχομένου που επέλεξαν να προβάλουν οι βρετανοί διοργανωτές. Ο
συγγραφέας του «Πυγμαλίωνα» (της θεατρικής μήτρας της «Ωραίας μου
κυρίας») αλλά και του σατιρικού αριστουργήματος «Ο Ανδροκλής και το
λιοντάρι», όπου ένας παμπόνηρος θνητός κατορθώνει μέσα στο Κολοσσαίο
όπου ρίχνονται στα λιοντάρια οι χριστιανοί, να τα ξεγελάσει και να τα
αφοπλίσει. Ο Αλέξης Σολομός πριν από 53 χρόνια είχε διδάξει στο Εθνικό
μια σπαρταριστή παράσταση με τον Νέζερ, τον Καλογιάννη κυρίως, τον
Ζερβό, την Αρώνη.
Προχθές λοιπόν τα λιοντάρια κατασπάραξαν τον Ανδροκλή και αφού τον
πέταξαν στο στάδιο ήρθαν οι εθελόντριες νοσοκόμες του αγγλικού ΕΣΥ και
τον ξάπλωσαν στο νοσοκομειακό κρεβάτι βάζοντάς του ορό και καθετήρα.
Μωρέ, θα έλεγε ο Σο, ούτε τον Ρομπέν των Δασών δεν θυμήθηκαν, ή τον
σκέπασε η αίγλη του Χάρι Πότερ. Ούτε τον Ολιβερ Τουίστ, καλά τον Κρουτς
δεν συνέφερε, ούτε βέβαια τον Αντεροβγάλτη, ούτε τον Ολίβιε και μόνο
τον κ. Μπιν αφού ξέχασαν τον Μπάστερ Κίτον.
Θα μου πείτε ο κ. Μπιν
ηλίθιο μίμημα μιας και μόνης γκριμάτσας του Κίτον είναι.
Οταν έχεις
Αμλετ και προβάλλεις Μαίρη Πόπινς, όταν έχεις Ντίκενς και προβάλλεις
Ρόουλινγκ: άφεριμ.
ΥΓ. Βεβαίως ο Ξενόπουλος βαθμολογούσε το νοόμετρο κι όχι το υπόμετρο του προηγούμενου σημειώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου