Ο ΣΥΡΙΖΑ στους 54 μήνες που κυβέρνησε με τους Ανεξάρτητους Ελληνες έκανε και μερικά καλά. Οφείλω να το παραδεχτώ.
Το κυριότερο ήταν πως με το τρίτο, το αχρείαστο και πιο βαρύ μνημόνιο, αποδόμησε πλήρως τη θεωρία του λεφτόδεντρου και τις αυταπάτες της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας πως υπήρχε και άλλος δρόμος εκτός από αυτόν που ακολούθησαν οι Γ. Α. Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς.
Ευθύς ως υπεγράφη το αριστερό μνημόνιο, βαθυστόχαστες μαρξιστικές αναλύσεις συνέκριναν την κυβίστηση του Αλ. Τσίπρα με τον τακτικό ελιγμό του Λένιν στο Μπρεστ-Λιτόφσκ, τον Απρίλιο του 1918, όταν υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με τους Γερμανούς για να σώσει το μπολσεβίκικο πραξικόπημα. Με μία λεπτομέρεια: τους παρέδωσε το 1/3 της ρωσικής επικράτειας, το πιο εύφορο και παραγωγικό.
Προσπαθούσαν εκείνες τις ημέρες τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να πείσουν τους ενεούς και κεχηνότες φίλους τους πως επρόκειτο για ανάλογο ελιγμό, σύμφωνο με το λενινιστικό πρότυπο. «Δώσαμε χώρο, για να κερδίσουμε χρόνο», έγραφαν στις 14 Ιουλίου 2015. Παρουσίαζαν αυτό που πραγματικά συνέβη, καλλωπισμένο με τη γνωστή αριστερή ρητορεία. Υπέγραψαν το μνημόνιο γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Αν δεν το έπρατταν, η εθνική τραγωδία που θα επακολουθούσε θα τους έστελνε στα Τάρταρα της πολιτικής. Θα εξαφάνιζε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα από τον πολιτικό χάρτη. Η υπογραφή του τρίτου, αχρείαστου και βαρύτερου μνημονίου ήταν μια πράξη εθνικής επιβίωσης, αλλά και πολιτικής επιβίωσης του Αλ. Τσίπρα και του κόμματός του. Κυβέρνησαν άνετα άλλα τέσσερα χρόνια.
Ενα μέρος των πολιτών ανακουφίστηκε με τη συμφωνία με τους εταίρους μας. Ενα άλλο, το πλειοψηφικό, απογοητεύτηκε. Πίστεψαν όλα όσα τους υπόσχονταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και έπεσαν από τα σύννεφα. Διαπίστωσαν πως οι Παπανδρέου και Σαμαράς δεν ήταν σαδομαζοχιστές. Δεν υπέγραψαν ασμένως τα δύο μνημόνια. Απλώς δεν υπήρχε άλλη λύση, δεν υπήρχε άλλος δρόμος για να τον ακολουθήσουν. Και αυτό το διαπίστωσε με οδυνηρό τρόπο ο Αλ. Τσίπρας το βράδυ της 12ης προς τη 13η Ιουλίου 2015.
Ενηλικιώθηκε «βιαίως», αλλά...
αυτή ήταν ίσως η σημαντικότερη συνεισφορά του στην ελληνική πολιτική ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου