"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Αναλογικότητα και διαμαρτυρία

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Στη χώρα που δονείται από τσιτάτα ο διάλογος δεν είναι παραγωγικός. Ολα μπερδεύονται δίχως ποτέ να βγαίνει άκρη. Δείγμα αυτής της σύγχυσης είναι τα συνθήματα που ακούγονται κατά καιρούς. Φυσικά, δεν θα αναφερθούμε στο ανιστόρητο, όσο και γελοίο, «η χούντα δεν τελείωσε το ’73…». Ηταν σύνθημα μιας χρήσης και το μόνο που σηματοδότησε ήταν η σύγχυση των καιρών, αυτή που εκφράστηκε ποικιλοτρόπως στις πλατείες. Υπάρχει, όμως, και το ετήσιας χρήσης «ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία», σύνθημα που θα ήταν λογικό εάν υπήρχαν πολλές οι χούντες, σαν αυτή που το αυθεντικό Πολυτεχνείο αντιπάλεψε.

Είναι περίεργο, αλλά εκείνοι που σχίζουν τα ιμάτιά τους για την ιερότητα του Πολυτεχνείου, ταυτοχρόνως το υποβαθμίζουν παραλληλίζοντάς το με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, για τις οποίες η αστυνομία κλείνει τους δρόμους, ώστε να μην ενοχληθούν από τα αυτοκίνητα οι διαμαρτυρόμενοι. Το Πολυτεχνείο ήταν μια μεγαλειώδης εξέγερση, διότι τότε όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η χούντα.  

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι άλλο. Οι κορυφαίες στιγμές του φοιτητικού κινήματος, οι καταλήψεις της Νομικής τον Φεβρουάριο και του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο, ήταν καρπός της ανάγκης.

Οι φοιτητές δεν είχαν άλλο τρόπο να διαμαρτυρηθούν, δεν μπορούσαν να πουν πουθενά τα αιτήματά τους. Οι καταλήψεις έγιναν νόμιμος μονόδρομος. Οπως η αντιδικτατορική βία είναι νόμιμη άμυνα στη μεγάλη βία της δικτατορίας, έτσι και η παρανομία της κατάληψης νομιμοποιείται από τη μεγάλη κρατική παρανομία της φίμωσης κοινωνικών ομάδων.

Γενικώς τα όπλα της διαμαρτυρίας ορίζονται από τις συνθήκες που αυτή εκδηλώνεται. Αν απαγορευτούν το Διαδίκτυο και η τυπογραφία, τότε η ρύπανση στους τοίχους είναι καθήκον. Ομως στη Δημοκρατία καθείς μπορεί να πει ό,τι θέλει με χιλιάδες τρόπους. Τα γκράφιτι και οι αφίσες είναι περιττή βρωμιά.

Το να σηκώσει κάποιος ένα πανό στη διάρκεια μιας παράστασης είναι νόμιμο: δεν βλάπτει κανέναν και δεν ρυπαίνει. Τίθεται, όμως, ένα θέμα...

 

 αναλογικότητας. 

Η δημοσιογράφος Μαρίνα Οβσιανίκοβα, η οποία τον περασμένο Μάρτιο εμφανίστηκε στο βραδινό δελτίο ειδήσεων της ρωσικής τηλεόρασης με αντιπολεμικά συνθήματα, δεν είχε άλλο τρόπο να διαμαρτυρηθεί και διακινδύνευσε την προσωπική της ασφάλεια για να περάσει το μήνυμα της – συνελήφθη εκ νέου προχθές από τους πραιτωριανούς του Κρεμλίνου.  

Ο Κύπριος χορευτής κ. Πάνος Μαλακτός, που σήκωσε πανό στην έναρξη του φεστιβάλ χορού στην Καλαμάτα, όχι μόνο δεν διακινδύνευσε το παραμικρό, αλλά κέρδισε και συνεντεύξεις στην εφημερίδα «Αυγή» και σε αρκετά διαδικτυακά μέσα. 

Εκτός αυτού, ουδέποτε φιμώθηκε από κανέναν και για οποιοδήποτε θέμα.



Δεν υπάρχουν σχόλια: