Δεν θα αναφερθώ στη σάτιρα, στα σκωπτικά σκετς και σχόλια, που έχει απευθύνει και προς εμένα η παρέα του τσαχπίνη και ελλειμματικού ανδρισμού τύπου, που διέσυρε μια γυναίκα για το κέφι του, προφανέστατα ενταγμένη στη χορεία των Αποστόλων του Μαρασμού.
Είναι μέσα στο παιχνίδι της προβληματικής μεν, δημοκρατίας δε. Στη σημερινή εποχή έχουμε υπερπαραγωγή πληροφοριών, κάθε ποιότητας και αξιοπιστίας, σαβούρα κατά το πλείστον, στην οποία ανήκουν έντυπα, ιστοσελίδες, εκπομπές, πλήθος μέσων παραγωγής δημοσίου λόγου. Ο καθένας λέει ό,τι του γουστάρει, ποστάρει, στοχοποιεί, σχολιάζει. Παράγουμε περισσότερο χαβαλέ και σκουπιδαριό από όσα θα μπορούσαμε να καταναλώσουμε, ακόμη κι αν ήμασταν γουρούνια. Ενας δε παλαιός σύντροφος, που ξεκίνησε ως η μεγάλη ελπίδα της Ιταλικής Αριστεράς και απολάμβανε τον θαυμασμό του Λένιν και του Τρότσκι, ο Μουσολίνι, έλεγε: «Ο λαός είναι μια κτηνώδης πόρνη, που συνηθίζει σε κάθε βρομιά».
Σε αυτό βασίζονται για να τα κονομήσουν οι προπαγανδιστές της Αριστεράς, πουλάνε σκύβαλα για γουρούνια.
Οι δε ύβρεις του Χίτλερ για τον γερμανικό λαό πριν από το τέλος, ο απαξιωτικός τρόπος και οι χαρακτηρισμοί, όπως ανωτέρω, με τους οποίους μιλούσε ο Μουσολίνι για τους Ιταλούς, πριν τον κρεμάσουν ανάποδα μαζί με την ερωμένη του Κλάρα Πετάτσι, μαζί με τις ύβρεις και τις περιφρονητικές ρήσεις του Λένιν και του Στάλιν για τους απλούς ανθρώπους, ακόμη και για τους απλούς μπολσεβίκους, αποδεικνύουν πως τόσο η μητρική θεωρία, ο μαρξισμός, όσο και οι αιρέσεις του, ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, και όλοι οι κόκκινοι και μαύροι ηγέτες των εκφάνσεων του ολοκληρωτισμού, αλλά και οι υποτακτικές ντουντούκες τους, έχουν και κάτι άλλο κοινό πλην της πολιτικής βίας, της επιβολής ανελευθερίας και της αδιαφορίας για την αλήθεια: την περιφρόνηση του λαού.
Αυτές είναι λοιπόν οι βαθιές διαφορές των αληθινών πατριωτών φιλελεύθερων από τους αριστερούς και τους φασίστες εξαδέλφους τους: η ελευθερία ως υπέρτατη αξία, η πίστη στη Δημοκρατία, στο αποκλειστικό μονοπώλιο της βίας στα όργανά της, η προσήλωση στην αλήθεια και στον ορθό λόγο και η βαθιά αγάπη για τον λαό, που υπερβαίνει προσωπικές φιλοδοξίες και δεν κάμπτεται ποτέ.
Κατά την περίοδο των παχέων αγελάδων, όταν η χώρα λεηλατείτο με τους μηχανισμούς της ληστρικής λαφυραγωγίας, στελεχωμένους κατεξοχήν από αριστερούς και κοντοξάδερφά τους πασόκους, ξεφύτρωσαν διάφορα φιντάνια, κήνσορες των πάντων και φορείς της πλέον παρακμιακής ορθοπολιτικής ατζέντας. Δείτε, π.χ., ποιοι έγιναν ατζέντηδες της παράνομης μετανάστευσης, του ισλαμικού εποικισμού και εξ αντικειμένου των συμφερόντων του τουρκικού επεκτατισμού και του ριζοσπαστικού ισλάμ. Διαχέονται σε όλα τα ΜΜΕ, στρατός ολόκληρος και με ελάχιστο σεβασμό στην αλήθεια και στον λαό. Λίγος χαβαλές γαλαρίας σε πενταήμερη Λυκείου, λίγη αριστερή ηθικολογία, στοχοποιήσεις προσώπων, πάντα της Κεντροδεξιάς, ρηχή ατακαδόρικη ανάλυση και το εύπεπτο προϊόν πουλιόταν σαν φρέσκα κουλούρια ξημερώματα πίσω από τη Ροτόντα, για τους γνωρίζοντες.
Οι τηλεπερσόνες φορείς αυτού του χαβαλέ μοδέρνας αριστερίλας έγιναν σταρ εκ του προχείρου, χωρίς καμία ιδιαίτερη μόρφωση ή ταλέντο, τα κονομάνε, αλλά ο αριστερός βόθρος της υποκρισίας, όταν γεμίζει, υπερχειλίζει κάποια στιγμή και η κοινωνική ατμόσφαιρα όζει μέχρι λιποθυμίας.
Η στρατευμένη τέχνη, η δημοσιογραφία, ακόμα και η στρατευμένη χοντροκομμένη σάτιρα δεν είναι ούτε δημοσιογραφία ούτε τέχνη ούτε σάτιρα. Δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, για το αισθητικό αποτέλεσμα, για οποιοδήποτε ποιοτικό αποτέλεσμα. Ο σκοπός είναι το πλήγμα στον στόχο, χωρίς όρους και αναστολές, με γενικεύσεις, τερατολογίες, στόχευση σε χαμηλά ένστικτα, ταύτιση άσχετων προσώπων, συγκυριών και καταστάσεων.
Όμως η πραγματικότητα, η ζωή, έχει ένα σαρδόνιο χιούμορ και όταν αδικείς και σηκώσεις πολύ ψηλά τη μύτη σου, κάποια στιγμή σού κατεβάζει το βρακί έως τους αστραγάλους και σε βάζει να κάνεις λαγουδάκια.
Αυτό πάθανε και οι ανύποπτοι κολλητοί του κολλητού, που ρεζιλεύει το ανδρικό φύλο με την αθλιότητα της αξιόποινης αλλά και μισογύνικης συμπεριφοράς του και οι κολλητοί του επί δεκαετίες δεν ξέρανε. Δεν άκουσαν, δεν είδαν, ένιωθε φαγούρα ο ένας και ξυνόντουσαν όλοι, ψείρες είχαν πιάσει από την πολλή συνάφεια, αλλά ανύποπτοι και αθώοι, κοιμόντουσαν σαν ανύποπτα μωρά στην αγκαλιά της μάνας τους μετά τον θηλασμό, όσο ο κολλητός διέσυρε έναν άνθρωπο από διαστροφή.
Προφανώς και δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη. Όμως...
μετά τόσα χρόνια συνάφειας ή ξέρεις και έκανες την πάπια ή δεν πήρες χαμπάρι, γιατί είσαι τα ζώα μου αργά, οπότε άσε την πολιτική κριτική και τον ρόλο του τιμητή σε άλλους, φρόντισε τις τουρκικές γουρουνότριχες που εμφύτευσες, βάζε τραγουδάκια, ασχολήσου με μοντέλες ή κλείσ’ το και άρμεγε λαγούς και πετάλωνε πασχαλίτσες, αφού δεν παίρνεις χαμπάρι τι γίνεται κάτω από τη λερωμένη μύτη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου