Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η ανακοίνωση του Κινήματος Αλλαγής για τον θάνατο του Ακη Τσοχατζόπουλου δεν ήταν ένας τυπικός αποχαιρετισμός.
Ηταν μάλλον πολιτικός εξορκισμός, αφού η Χαριλάου Τρικούπη, πριν από τα συλλυπητήρια, έσπευσε να επισημάνει ότι «εδώ και πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ είχε διαχωρίσει –με βάση τις αρχές και τις αξίες του– πλήρως και ριζικά τη θέση του απέναντι» στον Ακη.
Και «πλήρως» και «ριζικά» και «απέναντι». Το κόμμα θύμισε έτσι μόνο του για ποιους λόγους ο εκλιπών κατάφερε, πέφτοντας ο ίδιος, να παρασύρει κι εκείνο σε ένα σπιράλ απονομιμοποίησης χωρίς επιστροφή.
Θύμισε γιατί, μετά τη σύλληψη του Ακη, αυτό που λέγαμε ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε να αλλάξει τόσες φορές το όνομά του.
Πολλοί εξεπλάγησαν που το Κίνημα Αλλαγής αισθάνεται ακόμη την ανάγκη να αποκηρύξει τον Τσοχατζόπουλο – που έδειξε να τον φοβάται ακόμη και νεκρό.
Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσονται.
Η μόνη περιουσία του κόμματος είναι το παρελθόν του. Μόνο αυτό έχει να περισώσει.
Γι’ αυτό και...
τα στελέχη του παίρνουν αυτομάτως θέση ghostbuster.
«Απεταξάμην!». «Απεταξάμην!», μέχρι να τρομάξουν οι σκιές και να φύγουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου