Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Η συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή για το νομοσχέδιο της υπουργού Παιδείας ήταν στον αντίποδα του στερεοτύπου που θέλει τις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις αυτού του επιπέδου να εξελίσσονται σε προσωπικούς διαπληκτισμούς, σε οιονεί ρητορικούς αγώνες πυγμαχίας.
Ηταν μια πράγματι ενδιαφέρουσα συζήτηση, διότι τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης παρουσίασαν ο καθένας τους το πολιτικό όραμά του για την παιδεία χωρίς περιττούς διαξιφισμούς.
Από τη μια, ακούσαμε τον Μητσοτάκη που θέλει να ενισχύσει το στοιχείο της ποιότητας στην παρεχόμενη από το κράτος παιδεία, ώστε να αποκατασταθεί ως θεσμός αξιοκρατικής κοινωνικής ανέλιξης.
Από την άλλη, τον Τσίπρα ο οποίος δίνει προτεραιότητα στην ποσότητα και την ονομάζει, λυρικότατα, «αυταξία της γνώσης»: πτυχία σε όλους, επειδή η ισότητα υπάρχει κάτω στο έδαφος. Περιττεύει να πω τι επιλέγω εγώ (το καταλαβαίνετε), αλλά εκτιμώ ιδιαιτέρως ότι άκουσα επιτέλους μια αντιπαράθεση απόψεων, ιδεών, συστημάτων.
Κάτι έλειπε όμως από τη συζήτηση βάσει του μενού. Τόσες μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ μας προετοίμαζε για σφοδρή επίθεση κατά του Μητσοτάκη προσωπικά. Επίθεση εφ’ όλης της ύλης, του πόθεν έσχες του περιλαμβανομένου. Υποτίθεται ότι θα ήταν, αν όχι ο Αρμαγεδδών, η έναρξη της «Επιχείρησης Ουρανός» για την περικύκλωση της 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ.
Τι συνέβη και ξεφούσκωσε ξαφνικά το μένος;
Η κάκιστη εντύπωση που προκάλεσε στον κόσμο η χυδαία επίθεση στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ κατά της Μαρίας Σάκκαρη ήταν το ένα. Το επίμαχο σχόλιο, που δεν αξίζει να αναπαραχθεί εδώ, ήταν το είδος της περιττής κακίας που αιτιολογείται μόνο από το προσωπικό κόμπλεξ. Το είδος της κακίας που δεν πλήττει τον στόχο, αλλά εκείνον που την εκφέρει και τη χρησιμοποιεί.
Το δεύτερο ήταν ότι το συγκεκριμένο περιστατικό ερχόταν να προστεθεί σε μια άλλη, επίσης πρόσφατη, εκδήλωση χυδαιότητας σε προσωπική επίθεση, την αναφορά του Φίλη στα παιδιά της Κεραμέως.
Παρεμφερή περιστατικά, της ιδίας φύσεως και τα δύο, που μόνο καλό δεν έκαναν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Να προσέθετε και μια γενική επίθεση κατά του Μητσοτάκη προσωπικά, η οποία ίσως να μην πετύχαινε κιόλας;
Προτίμησε, ως εκ τούτου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιήσει μια σιωπηλή και ιδιωτική kolotoumba: ανέβαλε την επίθεση για άλλη μέρα.
Του ξεφεύγει, βλέπετε, η ρητορική και αμολάει διάφορα, αλλά τον συγκρατεί ο φόβος. Σαν τον Πάνο Καμμένο, με τον οποίο αρμονικότατα συγκυβέρνησαν μέχρι ο ένας να φάει τον άλλον, ο οποίος βρίζει τους εχθρούς της πατρίδας (τα «τουρκάκια») εκ τους ασφαλούς: από την πολυθρόνα του, μέσω του κινητού του, κάπου στο παράλληλο σύμπαν των social media.
Συνιστώ επειγόντως διακοπές στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, διότι φοβάμαι ότι από το στρες υπάρχει ο κίνδυνος να ζητήσει εκλογές!..
Επιπρόσθετη απόδειξη της ανάγκης για διακοπές την πληροφορήθηκα μόλις τώρα που σημειώνω αυτές τις γραμμές. Προ δέκα ημερών η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου είχε στηλιτεύσει την κυβέρνηση επειδή δεν τολμούσε, κατά την εκτίμηση της, να φέρει στη Βουλή το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, επειδή η κυβέρνηση σκόπευε να το περάσει αργότερα και ευκολότερα. Χθες, η ίδια κυρία στηλίτευε την κυβέρνηση στη Βουλή επειδή το περίφημο νομοσχέδιο κατετέθη στη Βουλή.
Χρειάζονται ισχυρότερες αποδείξεις;
ΕΜΒΡΟΝΤΗΤΟΣ
Ο ίδιος ο Νίκος Μπίστης χρησιμοποίησε τον όρο του μεσότιτλου για να περιγράψει πώς ένιωσε όταν διάβασε το σχόλιο της αγωνίστριας του ΣΥΡΙΖΑ για τη Σάκκαρη και, παρακαλώ, ας το φανταστούμε για λίγο. Ενιωσε, δηλαδή, σαν να τον είχε χτυπήσει βροντή, διότι η χυδαιότητα και η ανοησία του σχολίου δεν μπορεί να έχουν σχέση με την Αριστερά και τα πρότυπα που εκείνη έθεσε κατά τα «πέτρινα χρόνια».
Προσωπικά, είμαι βέβαιος για την ειλικρίνεια του Μπίστη, διότι ούτε κακός είναι ως άνθρωπος ούτε ανέντιμος – κάτι άλλο είναι, αλλά δεν είναι της παρούσης. Πώς μπορεί να ισχυρίζεται, όμως, ότι η ανοησία και η χυδαιότητα δεν έχουν σχέση με την Αριστερά;
Θέλει να μας πει μήπως ότι ...
όταν γίνεσαι, βαπτίζεσαι ή δεν ξέρω τι άλλο αριστερός, υπερβαίνεις την ανθρώπινη φύση σου και εξιλεώνεσαι;
Αν αυτό έχει στον νου του, ο λόγος του είναι θεολογικός και σωτηριολογικός. Προτείνω, όσο ακόμη υπάρχει χρόνος, να βάλει μπροστά αλλαγή σταδιοδρομίας και να στραφεί στην Εκκλησία. Την πολιτική την εξάντλησε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου