ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Λαός και διαδηλώσεις

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Τι είναι ο λαός;  

Μην είναι οι μεγάλες συγκεντρώσεις στην πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης, τότε που «ο λαός μιλούσε» πριν πάει στην κάλπη;  

Μην είναι το ΠΑΜΕ, που κάνει φανταχτερές επιδείξεις πειθαρχίας στο Σύνταγμα; 

Μην είναι οι 30-40 πικραμένοι από τη ζωή και το «σύστημα», που κλείνουν κάθε μέρα τη Σταδίου;  

Ολα αυτά και κάτι παραπάνω είναι ο λαός. Στην κομμουνιστική φαντασία ο λαός ισούται με την πρωτοπορία του, που βολικώς είναι οι ίδιοι οι κομμουνιστές. Αν το ΚΚΕ βαφτίσει κάτι ως «λαό» τότε δεν χωρά αμφισβήτηση: αξιωματικώς είναι λαός. Συνεπώς, το νομοσχέδιο για να μπει κάποια τάξη στις διαδηλώσεις δεν μπορεί παρά να είναι «ποινικοποίηση των αγώνων του λαού».

Ο βουλευτής του ΚΚΕ κ. Χρήστος Κατσώτης δηλώνει ότι «κανέναν δεν πείθει η βιασύνη της κυβέρνησης για την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της ταλαιπωρίας του λαού στο κέντρο της Αθήνας εξαιτίας μικρών και ολιγάριθμων ομάδων. (...) Είναι εξοργιστικό και ταυτόχρονα γελοίο η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι η καθημερινή ταλαιπωρία του λαού, οι καθυστερήσεις στα μέσα μεταφοράς, τα συγκοινωνιακά προβλήματα ή η αναδουλειά στα εμπορομάγαζα οφείλονται στις συγκεντρώσεις και τις απεργίες...» («Τα Νέα», 29.6.2020).

Το άρθρο του είναι η επιτομή όλης της επιχειρηματολογίας που αναπτύχθηκε στη μεταπολίτευση για να μένουν στάσιμα τα πράγματα. 

Πρώτον, είναι το ψεύδος περί «απαγόρευσης των διαδηλώσεων», ή έστω η οργουελιανή υπερβολή που παράγει ψεύδος. 

Δεύτερον, είναι το επιχείρημα της «βιασύνης της κυβέρνησης» από το οποίο πάντα παράγεται το συμπέρασμα «δεν έγινε επαρκής διάλογος». 

Τρίτον, είναι η διάψευση του οφθαλμοφανούς: «η καθημερινή ταλαιπωρία του λαού, οι καθυστερήσεις στα μέσα μεταφοράς κ.λπ. δεν οφείλονται στις διαδηλώσεις», αλλά στην «αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης». Τον λύκο τον βλέπουμε, τον τορό γυρεύουμε.  

Τέλος, υπάρχει και το κλασικό επιχείρημα «κι εσείς βασανίζετε του μαύρους» Αθηναίους, ή όπως γράφει ο κ. Κατσώτης: «δεν είδαμε την ίδια “ευαισθησία” για την καθημερινή, συνεχή ταλαιπωρία λόγω του Μεγάλου Περιπάτου του Δήμου Αθηναίων για να στηρίξει μεγαλοξενοδόχους και μεγαλεμπόρους».

Βεβαίως, αν λειτουργούσε κανονικώς η κοινωνία των πολιτών, δεν θα χρειαζόταν κανένα νομοθέτημα, αφού οι ίδιοι οι διαδηλωτές θα έθεταν τους κανόνες της διαμαρτυρίας με την ελάχιστη όχληση των συμπολιτών τους. 

Εδώ, δυστυχώς, είδαμε το αντίθετο: τους υγειονομικούς να διαδηλώνουν στις λωρίδες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, όταν στην Πανεπιστημίου υπάρχει πλέον άπλετος χώρος για τους πεζούς. 

Η άλλη ανοησία που κυριάρχησε κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης είναι πως...

 η διαμαρτυρία πρέπει να δυσχεραίνει τη ζωή των υπόλοιπων συμπολιτών διότι μόνο έτσι γίνεται αισθητή.  

Ασχέτως εάν τους βρίζουν όλοι...