ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ο μονόλογος ενός ιού

Γράφει το Lundimatin

Αγαπητοί άνθρωποι, κάντε να σιωπήσουν όλα τα γελοία σας πολεμικά προσκλητήρια.  

Χαμηλώστε τα εκδικητικά βλέμματά που ρίχνετε πάνω μου. Σβήστε το φωτοστέφανο του τρόμου που περιβάλλει το όνομά μου. Εμείς, οι ιοί, από το βακτηριακά βάθη του κόσμου, είμαστε το αληθινό continuum της ζωής στη Γη. Χωρίς εμάς, δεν θα είχατε δει ποτέ το φως της ημέρας, ούτε και το πρώτο κύτταρο.

Είμαστε οι πρόγονοί σας, όπως οι πέτρες και τα φύκια, και πολύ περισσότερο από τους πιθήκους. Είμαστε παντού όπου είστε και εκεί όπου δεν είστε. Τόσο το χειρότερο για σας, αν βλέπετε στο σύμπαν μόνο ό, τι σας μοιάζει ! Αλλά πάνω απ’ όλα, σταματήστε να λέτε ότι είμαι εγώ αυτό που σας σκοτώνει. Δεν πεθαίνετε από τη δράση μου πάνω στους ιστούς σας, αλλά από την έλλειψη φροντίδας για τους ομοίους σας.  

Εάν δεν ήσασταν το ίδιο αρπακτικοί μεταξύ σας όσο ήσασταν και με τη ζωή όλη πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, θα είχατε ακόμη αρκετά κρεβάτια, αρκετές νοσοκόμες και αναπνευστήρες για να επιβιώσετε από τις βλάβες που προκαλώ στους πνεύμονές σας. 

Εάν δεν στοιβάζατε τους ηλικιωμένους σας σε οίκους θανάτου και τους γερούς ανθρώπους σας σε κοτέτσια από μπετόν, δεν θα καταλήγατε έτσι. 

Εάν δεν είχατε μετατρέψει όλη την έκταση που χθες ακόμα ήταν οργιώδης, χαοτική, απείρως κατοικημένη από τον κόσμο ή μάλλον από τους κόσμους, σε μια τεράστια έρημο για την μονοκαλλιέργεια του ’Ιδιου και του Συν, δεν θα είχα εφορμήσει για την πλανητική κατάκτηση των λαιμών σας. 

Αν δεν είχατε γίνει σχεδόν όλοι σας, από την αρχή ως το τέλος του περασμένου αιώνα, περιττά αντίγραφα μιας μοναδικής και αστήρικτης μορφής ζωής, δεν θα ετοιμαζόσασταν να πεθάνετε σαν μύγες που εγκαταλείφθηκαν στα νερά του γλυκερού σας πολιτισμού. 

Εάν δεν είχατε κάνει τα περιβάλλοντά σας τόσο άδεια, τόσο διαφανή, τόσο αφηρημένα, θέλω να πιστέψετε πως δεν θα είχα κινηθεί με την ταχύτητα ενός αεριωθούμενου.

 ’Ηρθα μόνο για να εκτελέσω την ποινή που έχετε ορίσει εδώ και καιρό για τους εαυτούς σας. 

 Συγχωρήστε με, αλλά εσείς, από ό, τι γνωρίζω, είστε που εφηύρατε τον όρο ’Ανθρωπόκαινος’.  

Διεκδικήσατε για τον εαυτό σας όλες τις τιμές της καταστροφής· τώρα που ολοκληρώνεται, είναι πολύ αργά για να την αποποιηθείτε. Οι πιο ειλικρινείς από σας το ξέρουν καλά : δεν έχω άλλο συνεργάτη πέρα από την κοινωνική σας οργάνωση, την τρέλα σας της για την ’μεγάλη κλίμακα’ και την οικονομία της, τον φανατισμό σας για το σύστημα. Μόνο τα συστήματα είναι ’ευάλωτα’. ’Ολα τα άλλα ζουν και πεθαίνουν. Υπάρχει ’ευπάθεια’ μόνο σε ό, τι στοχεύει στον έλεγχο, την επέκτασή του και την τελειοποιησή του.  

Κοιτάξτε με καλά : είμαι μόνο η άλλη πλευρά της βασιλείας του Θανάτου.
 
Πάψτε λοιπόν να με μέμφεστε, να με κατηγορείτε, να με καταδιώκετε. Να παραλύετε μπροστά μου. Όλα αυτά είναι παιδαριώδη. 

Σας προσφέρω τη δυνατότητα να δείτε τα πράγματα αλλιώς : υπάρχει μία εγγενής νοημοσύνη στη ζωή. Δεν χρειάζεται να είσαι ένα υποκείμενο για να έχεις μία μνήμη ή μία στρατηγική. Δεν χρειάζεται να έχεις ηγεμονική θέση για να αποφασίζεις. Τα βακτήρια και οι ιοί μπορούν επίσης να ορίζουν τις καταστάσεις. Δείτε με επομένως σαν τον σωτήρα σας αντί για τον νεκροθάφτη σας. 

Μην με πιστεύετε, αν θέλετε, αλλά εγώ ήρθα να σταματήσω τη μηχανή της οποίας δεν βρίσκατε το φρένο έκτακτης ανάγκης. Έχω έρθει να αναστείλω τη λειτουργία της οποίας ήσασταν οι όμηροι. Ήρθα για να καταδείξω τον παραλογισμό της ’κανονικότητας’. 

’Το να αναθέτουμε την διατροφή μας, την προστασία μας, την ικανότητά μας να φροντίζουμε το περιβάλλον μας σε άλλους ήταν μία τρέλα’ ... 

 ’Δεν υπάρχει δημοσιονομικό όριο’ : δείτε πώς μπερδεύεται με την δική μου επέμβαση η γλώσσα και το πνεύμα των κυβερνώντων ! Δείτε πώς τους επαναφέρω για σας στον πραγματικό τους επίπεδο άθλιων και αλαζονικών απατεώνων ! Δείτε πως κατηγορούν ξαφνικά ο ένας τον άλλον όχι μόνο ως περιττοί, αλλά και ως επιβλαβείς ! Είστε για αυτούς μόνο τα υποστηρίγματα της αναπαραγωγής του συστήματός τους, δηλαδή κάτι λιγότερο κι από δούλοι. Ακόμη και το πλαγκτόν έχει καλύτερη αντιμετώπιση από εσάς.
 
Αποφύγετε, ωστόσο, να τους κατηγορείτε σκληρά, να στηλιτεύετε τις αδυναμίες τους. Το να τους προσάπτετε ανικανότητα είναι σα να τους δίνετε μεγαλύτερη αξία. Αναρωτηθείτε καλύτερα, πώς μπορέσατε να θεωρήσετε ότι θα ήταν τόσο βολικό να τους αφήνετε να σας κυβερνούν. 

Το να επαινείτε τα πλεονεκτήματα της κινεζικής επιλογής ενάντια στη βρετανική επιλογή, της αυτοκρατορικής- ιατροδικαστικής λύσης ενάντια στην δαρβινική-φιλελεύθερη μεθόδο, σημαίνει πως δεν καταλαβαίνετε καθόλου ούτε τη μία ούτε την άλλη, ούτε τη φρίκη της μίας ούτε τη φρίκη της άλλης. Από την εποχή του Quesnay, οι ’φιλελεύθεροι’ πάντα φθονούσαν την Κινεζική Αυτοκρατορία. και συνεχίζουν να το κάνουν. Αυτοί είναι σιαμαίοι αδελφοί. Ο ένας σάς περιορίζει για το συμφέρον σας και ο άλλος για το συμφέρον της ’κοινωνίας’, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι πάντα η συντριβή της μοναδικής μη μηδενιστικής συμπεριφοράς που συνίσταται στην φροντίδα του εαυτού μας, αυτών που αγαπάμε και όσων αγαπάμε σε αυτούς που δεν γνωρίζουμε.  

Μην αφήνετε αυτούς που σας οδήγησαν στο γκρεμνό να ισχυρίζονται ότι θα σας γλυτώσουν από αυτό : το μόνο που κάνουν είναι να σας προετοιμάζουν για μια ακόμη πιο τελειωποιημένη κόλαση, έναν ακόμη πιο βαθύ τάφο. Τη μέρα που θα μπορέσουν να το κάνουν, θα βάλουν τον στρατό να περιπολεί στον ’Αδη.

Πείτε μου ευχαριστώ καλύτερα. Χωρίς εμένα, για πόσο καιρό ακόμη θα εμφάνιζαν ως αναγκαία όλα αυτά τα πράγματα που δεν σήκωναν ερωτήσεις και των οποίων αποφασίζεται ξαφνικά η διακοπή ; 

Η παγκοσμιοποίηση, η εναέρια κυκλοφορία, τα δημοσιονομικά όρια, οι εκλογές, το θέαμα των αθλητικών διοργανώσεων, η Disneyland, τα γυμναστήρια, τα περισσότερα καταστήματα, η Βουλή, τα σχολεία-στρατώνες, οι μαζικές συγκεντρώσεις, οι περισσότερες εργασίες γραφείου, όλη αυτή η μεθυσμένη κοινωνικότητα, η οποία δεν είναι παρά μόνο η άλλη πλευρά της αγωνιώδους μοναξιάς των μητροπολιτικών μονάδων : για όλα αυτά επομένως δεν υπήρχε καμία αναγκαιότητα, από τη στιγμή που εκδηλώνεται η κατάσταση ανάγκης.  

Να με ευχαριστείτε για το τεστ αλήθειας των επόμενων εβδομάδων : τελικά θα ζήσετε τη ζωή σας, χωρίς τους χίλιους δύο τρόπους διαφυγής οι οποίοι, χρόνο με το χρόνο, διατηρούσαν αυτό που δεν μπορεί να κρατηθεί. 

Χωρίς να το συνειδητοποιήσετε, δεν είχατε μετακομίσει ποτέ μέσα στη δική σας ύπαρξη. Στεκόσασταν ανάμεσα στις κούτες και δεν το ξέρατε. Τώρα θα ζήσετε με τους αγαπημένους σας. Θα ζείτε σπίτι σας. Θα σταματήσετε να είστε στον προθάλαμο του θανάτου. Θα μισήσετε ίσως τον σύζυγό σας. Θα ξεράσετε ίσως τα παιδιά σας. Ίσως να θελήσετε να ανατινάξετε το σκηνικό της καθημερινής σας ζωής. Για να πούμε την αλήθεια, δεν ήσασταν πλέον στον κόσμο, σε αυτές τις μητροπόλεις του χωρισμού. Ο κόσμος σας δεν ήταν πια βιώσιμος σε κανένα από τα σημεία του παρά μόνο αν σας οδηγούσε σε μια διαρκή φυγή. Είχατε ανάγκη την παραζάλη της κίνησης και των διασκεδάσεων, τόσο πολύ είχε η ασχήμια επεκταθεί. Και ο φαντασματικός κόσμος κυριαρχούσε ανάμεσα στα όντα. Όλα είχαν γίνει τόσο αποτελεσματικά ώστε τίποτα δεν είχε πια νόημα.  

Να με ευχαριστείτε για όλα αυτά, και καλωσορίσατε στη γη !

Χάρη σε μένα, για ένα ακαθόριστο χρονικό διάστημα, δεν θα εργάζεστε πλέον, τα παιδιά σας δεν θα πηγαίνουν σχολείο, και όμως θα είναι το απόλυτο αντίθετο των διακοπών. Οι διακοπές είναι εκείνος ο χώρος που πρέπει να γεμίσει με κάθε κόστος αναμένοντας την προβλεπόμενη επιστροφή στην εργασία. Αλλά εδώ, αυτό που ανοίγεται μπροστά σας, χάρη σε μένα, δεν είναι ένας οριοθετημένος χώρος, είναι ένα τεράστιο χάσμα.  

Σας αδρανοποιώ. Τίποτα δεν σας εγγυάται ότι ο παλιός μη κόσμος θα επιστρέψει. Όλος αυτός ο επικερδής παραλογισμός ίσως πάψει. 

Αν δεν πληρωνόμαστε, τι πιο φυσικό από το να μην πληρώνεις το ενοίκιό σου ; 

Γιατί να πληρώνει ακόμα τις δόσεις του στην τράπεζα αυτός ο οποίος ούτως ή άλλως δεν μπορεί πλέον να εργαστεί ; 

Δεν θα ήταν αυτοκτονία, στο τέλος τέλος, να ζεις εκεί όπου δεν μπορείς καν να καλλιεργήσεις έναν κήπο ; Όποιος δεν έχει πια χρήματα δεν θα σταματήσει παρ’ όλα αυτά να τρώει και όποιος έχει το ξίφος έχει και το ψωμί [αναφορά σε ένα διάσημο λόγο του σοσιαλιστή επαναστάτη Λουί-Ωγκύστ Μπλανκί -σ.σ.].  

Να με ευχαριστείτε : σας βάζω μπροστά σε ένα δίλημμα που δομούσε σιωπηρά τη ζωή σας : την οικονομία ή τη ζωή.  

Εσείς τώρα παίζετε. Το διακύβευμα είναι ιστορικό. 

Είτε οι κυβερνώντες σας επιβάλλουν την κατάσταση ανάγκης τους, είτε δημιουργείτε την δική σας. 

Είτε αποδέχεστε τις αλήθειες που εκδηλώνονται, είτε βάζετε το κεφάλι σας στον πάγκο του χασάπη. 

Είτε χρησιμοποιείτε το χρόνο που σας δίνω τώρα για να διαμορφώσετε τον μετέπειτα κόσμο ξεκινώντας από τα διδάγματα της τρέχουσας κατάρρευσης, είτε ο κόσμος αυτός θα ριζοσπαστικοποίηθεί ακόμη περισσότερο. 

Η καταστροφή τελειώνει όταν τελειώνει η οικονομία. Η οικονομία είναι η καταστροφή.   

Ήταν μια θέση πριν από τον περασμένο μήνα. Τώρα είναι πλέον ένα γεγονός. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει πόση αστυνομία θα χρειαστεί, και πόσο επιτήρηση, προπαγάνδα, εφοδιαστική και τηλεργασία, για να το αποτρέψει.


Απέναντι σε μένα, μην ενδίδετε στον πανικό ή την άρνηση. Μην ενδίδετε στις βιοπολιτικές υστερίες.  

Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι τρομερές, επώδυνες, σκληρές. 

Οι πύλες του Θανάτου θα είναι ορθάνοιχτες. 

Είμαι...

 η πιο καταστροφική παραγωγή της καταστροφής της παραγωγής. 

Έρχομαι να στείλω πίσω στην ανυπαρξία τους μηδενιστές. Ποτέ η αδικία αυτού του κόσμου δεν θα είναι πιο κραυγαλέα.  

’Εναν πολιτισμό έρχομαι να θάψω, όχι εσάς. Εκείνοι που θέλουν να ζήσουν θα πρέπει να αποκτήσουν νέες συνήθειες, τις δικές τους συνήθειες. Αποφευγοντάς με, θα σας δοθεί η ευκαιρία για αυτή την επανεφεύρεση, τη νέα αυτή τέχνη των αποστάσεων. 

 Η τέχνη του αμοιβαίου χαιρετισμού, που μερικοί ήταν αρκετά μύωπες ώστε να βλέπουν σ’ αυτήν το ίδιο το σχήμα του θεσμού, δεν θα υπακούει πια σε λίγο σε κανένα πρωτόκολλο.  

Θα είναι για τα όντα η υπογραφή τους. 

Μην το κάνετε αυτό ’για τους άλλους’, για ’τον πληθυσμό’ ή για ’την κοινωνία’, κάντε το για τους δικούς σας. 

Φροντίστε τους φίλους σας και τις αγάπες σας. Ξανασκεφτείτε μαζί τους, ελεύθερα, μία δίκαιη μορφή ζωής. Φτιάξτε clusters καλής ζωής, επεκτείνετέ τα και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα εναντίον σας.  

Αυτό είναι ένα κάλεσμα όχι για την μαζική επιστροφή της πειθαρχίας, αλλά για την προσοχή. Όχι για το τέλος κάθε αμεριμνησίας, αλλά κάθε αμέλειας.  

Ποιος άλλος τρόπος μου έμενε για να σας υπενθυμίσω ότι η σωτηρία βρίσκεται σε κάθε χειρονομία ; Ότι όλα εμπεριέχονται στο ελάχιστο.
 
Αναγκάστηκα να το παραδεχτώ : η ανθρωπότητα θέτει στο εαυτό της μόνο τα ερωτήματα που δεν μπορεί πλέον να μην θέτει.