Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Πρόβλημα δεν είναι,
πρωτογενώς, το δημόσιο χρέος. Είναι, αποκλειστικά, οι πολυετείς ελλειμματικές
διαχειρίσεις. Το ετήσιο εθνικό προϊόν έχει συρρικνωθεί από δις 240 σε 179
(Εστία 16 τρεχ.). Το 80% αυτού αντιστοιχεί σε υπηρεσίες αναλισκόμενες στο
εσωτερικό. Το διαρκώςελλειμματικό
κράτος είναι (και) ο κυρίως εργοδότης
(!). Υπό την ενεστώσα δομή η ανταπόκριση στο χρέος του είναι αδύνατη.
Εν τούτοις η Ελλάς δυνάμει είναι κόμβος συντονιστικός
στην διακίνηση στοιχείων του παγκοσμίου πλούτου. Απαιτείται απλώς το κράτος να γίνει μικρό, έντιμο και
φορολογικά φιλόξενο. Έτσι σ΄έλξη θα υπερβεί το Cityτου Λονδίνου ή το Monaco, την Σιγκαπούρη και το
Λουξεμβούργο.
Υπό τέτοια δομή θα υπερβούμε ετησίως τα 300 δις. Η
αντιμετώπιση του χρέους θ΄αυτοματοποιηθεί. Οικονομικό ζήτημα δεν υφίσταται πράγματι. Αρκεί το
δημόσιο να πάψει να είναι υποκατάστημα του κόμματος (!!!).
Τελείωσαν
οι εκλογές. Έσβησαν οι ελπίδες. Δεν υπήρξε μέτωπο Νότου. Υπήρξε αποδοκιμασία
των λοιπών Νοτίων κατά Σύριζα. Η ελληνική ετυμηγορία παραβλέφθηκε. Επί τέλους:
Δέκα εννέα οι λαοί της Ευρωζώνης. Οι δέκα οκτώ είναι αντίθετοι.
Εκ των Ελλήνων
ψήφισαν Σύριζα 34%. Άρα το 66%
κατεψήφισε. Έτσι – ακριβώς – έχει το θέμα της περίφημης ετυμηγορίας (!).
Γενικώς ανημέρωτοι έχουν αποδεχθεί οι
κυβερνώντες. Δεν σκέφθηκαν ό,τι συνέβη. Ότι, δηλαδή, οι εταίροι ουδέποτε θα
συγκρουσθούν. Δεν χρειάζεται. Απλώς δεν θα πληρώσουν χρήμα που δεν οφείλουν.
Έτσι: από το Ουάου φθάσαμε στο Ωχ, Ωχ,
Ωχ. Και παρακαλούμε για την αξιολόγηση των μνημονιακών μας επιδόσεων (!).
Αγνοήθηκε ότι η Ευρωζώνη είναι
αυστηρά ιεραρχημένος οργανισμός. Επί ποσοτικών ζητημάτων κινείται πάντα
συμβιβαστικά. Επί ζητημάτων αρχής, όπως είναι τα κριτήρια συμμετοχής, ο
συμβιβασμός είναι δύσκολος. Δεν πρέπει να μειούται η αξιοπιστία της Ζώνης. Σε
περίπτωση εκταμίευσης απαιτείται ομοφωνία. Απόφαση, άρα, όλων των κρατών μελών.
Τα νομικά πρόσωπα της Ένωσης και της Κεντρικής Τράπεζας δεν διαθέτουν ίδια κεφάλαια. Διαχειρίζονται
κεφάλαια των επί μέρους κρατών.
Το να
προβάλλουμε την οικονομική μας απελπισία είναι λάθος. Πιστώσεις χορηγούνται
προς ευελπιστούντες. Αυτοί προεικάζεται πως θα επιστρέψουν τα εισπραττόμενα. Ουδείς επιθυμεί ν΄αυξήσει την
έκθεσή του σε Ελλάδα άδειων ταμείων. Αυτό μάλιστα εάν η τελευταία αδυνατεί να
ενταχθεί ορθόδοξα στην Ευρωζώνη. Εξ άλλου: η Ελλάς δεν ατύχησε. Υπήρξε σπάταλη.
Ουδείς επιθυμεί να υποστεί τις συνέπειες της σπατάλης της.
Είναι πολλαπλά λάθος η επίκληση πολιτικής λύσης. Δηλαδή
λύσης κατά παράβαση κανόνων. Στο πλαίσιο τέτοιας επιδίωξης φάγαμε ήδη κόλαφο
τσουχτερό. Μας επέστρεψε την απειλή δημοψηφίσματος ο κ. Σώϋμπλε. Μας ζήτησε να
προχωρήσουμε.
Η πρόταση καθήλωσε την Κυβέρνηση. Στερείται απάντησης. Αν
εισηγηθεί αρνητικά αντιφάσκει προς την κοινή γνώμη. Αν εισηγηθεί θετικά, έχει
υποκύψειστα συμπεφωνημένα.
Αλλά και αν πολιτική λύση ήταν δυνατή, συμφέρουσα δεν είναι:
Η Ευρωζώνη συγκεντρώνει
χαρακτηριστικά οικονομικής αξιοπιστίας. Βάσει αυτής χρηματοδοτείται με
χαμηλώτατα επιτόκια σήμερα από τις αγορές. Εντεύθεν φαίνεται ν΄ανακάμπτει. Εάν
η χώρα μας συνέχιζε με “πολιτική λύση” θα ήταν εξ ορισμού λιγώτερο αξιόπιστη.
Λιγώτερο Ευρωπαία. Με αυξημένο εργατικό και κοινωνικοασφαλιστικό κόστος θα
επιβάρυνε την έλλειψη ανταγωνιστικότητάς της (!). Έτσι δεν θα γίνονταν δεκτή
στις αγορές, προς φθηνή χρηματοδότηση.
Άρα το χρέος θα διαιωνίζονταν. Από σύμπτωμα θα καθίστατο κεντρικό πρόβλημα. Και
…τελικά θα μαςβούλιαζε εντελώς.
Η κυβέρνηση έχει αποτύχει
σ΄όλη την γραμμή. Καραβοτσακισμένη στρέφεται σ΄επιβολή φόρων. Προσθέτει, έτσι,
στα λάθη άλλο ένα. Ίσως το βαρύτερο. Εάν το πρόβλημα της οικονομικής καχεξίας
έλυναν οι φόροι – τότε – πρόβλημα (πράγματι) δεν θα υπήρχε (!!!). Συμβαίνει,
όμως, ακριβώς, το αντίθετο. Επιβάρυνση της ήδη βαρύτατης φορολογίας θα διώξει
ό,τι ο τόπος έχει ανάγκη: Την ανάπτυξη.
Τα Βαλκάνια και ο κόσμος όλος
προσφέρουν ευκαιρίες επενδύσεων. Και με χαμηλή φορολογία. Ουδείς θαέλθει να εξυπηρετήσει τις αγκυλώσεις του
Σύριζα πληρώνοντας φόρους (!!!).
EΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου