ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Απατεώνες ή βλάκες δεν θα κάνει διαφορά

Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Κατεβαίνοντας προχθές από την Ηγουμενίτσα, ύστερα από δικαστήριο, πέρασα μέσα από την όμορφη Αρτα. Οι Αρτινοί πρέπει να είναι χιουμορίστες. Εκεί, μετά το θρυλικό γεφύρι της Αρτας, είδα, τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, απείραχτες σε διαφημιστικά πλαίσια πολλές αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ με το «Η ελπίδα έρχεται». 

Μπορεί να είναι και η περηφάνεια που ο νομός είναι τόπος καταγωγής του πρωθυπουργού, αλλά ήδη, δυστυχώς, το σύνθημα, αν του προσθέσεις τα λοιπά περιχύματα του σκισίματος του Μνημονίου, «μ' ένα άρθρο, μ' έναν νόμο» κ.λπ., εκτός από τραγικά ειρωνικό, πληροί πλέον την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του μη προβλεπόμενου εγκλήματος της πολιτικής απάτης:

 Παράσταση ψευδών γεγονότων ως αναληθών, εν γνώσει σου της αναληθείας, με σκοπό να προσποριστείς όφελος επί ζημία άλλου.

Αν στήσεις ανάποδα ένα χαρτόκουτο στην Πειραιώς και ψειρίσεις μέχρι δεκάρα κάνα άπληστο χαζοκούταβο, με τη συνδρομή τσιλιαδόρων και αβανταδόρου, τότε προβλέπονται βραχιόλια, εισαγγελέας και αυτόφωρο στη μαγευτική Ευελπίδων, πριν πας για προαυλισμό και συσσίτιο στο ξηρό και υγιεινό κλίμα της γειτονιάς μου, του Κορυδαλλού. «Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες, βγάλτε χρόνια και την Κυριακή έχει κρέας, τζάμπα είναι κι ο κουρέας» έλεγε βαρύ ρεμπέτικο του Μεσοπολέμου.
 

Αν όμως το όφελος είναι πολιτικό, τουτέστιν οι ψήφοι και η λάγνα εξουσία και τα ψεύδη πολιτικός αέρας κοπανιστός, ο δε εξαπατηθείς είναι ολόκληρος λαός, τότε είσαι ατιμώρητος και το πολύ πολύ να πας στην αντιπολίτευση ή σπίτι σου.

Εχω την αμυδρά υποψία ότι, αν ο Αλέξης μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, μπορεί και να τον ψήφιζε τον Σταύρο Δήμα και θα έβαζε τον Λαφαζάνη και τον Λαπαβίτσα να γράψουν 100 φορές σε κόλλες αναφοράς το e-mail Χαρδούβελη, για να το εμπεδώσουν. Τώρα βλέπει όλες τις πομφόλυγες που έλεγε να πέφτουν μία μία καταγής σαν μαραμένα σύκα. Μέχρι και ο Γιάνης ξεχάστηκε προχθές και είπε την κακιά λέξη «τρόικα». Το πού θα καταλήξουμε, με τη θέση μας πιο αδύναμη και αυτοϋπονομευμένη ύστερα από τέσσερις μήνες ερασιτεχνικής μπαρμπερικής στου κασίδη λαού το κεφάλι, θα το ξέρουμε σύντομα.

Ηδη, πάντως, είναι φανερό ότι οι σύντροφοι, στο δίλημμα «αγραβάτωτο στιλ Αχμαντινεζάντ ή γραβάτα;», θα απαντήσουν αγέρωχα φορώντας παπιγιόν, έχοντας προσκυνήσει όσους έβριζαν και φιλήσει όπου έφτυναν.  

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πουλάς ψεύτικη ελπίδα στους απελπισμένους, διότι σίγουρα είναι αδύνατον να μην υπάρχουν στο κόμμα τους και στην κυβέρνηση κάποιοι που να μην ήξεραν πως τα περισσότερα που έταζαν δεν γίνονται. Απλά σκέφτηκαν ότι «ας αγοράσουν η πλέμπα κι οι θυμωμένοι αστοί το πέτσινο παραμύθι και βλέποντας και κάνοντας». Και τώρα η χώρα γίνεται καρπαζοεισπράκτορας.

Υπάρχουν όμως και πολλοί, το βλέπεις, που το πίστευαν: 

Νόμιζαν πως βρίσκονται εφ' όπλου λόγχη έξω από τα Χειμερινά Ανάκτορα και μερικοί ενδοκομματικοί ήδη βλέπουν τον Τσίπρα ως Κερένσκι, άτολμο σοσιαλδημοκράτη. Γαλουχημένοι με όλη τη μυθολογία και τις καταστροφικές πλάνες της Αριστεράς, διαμαρτύρονται για τη φαλκίδευση της καθαρότητας του προγράμματος, το οποίο νόμιζαν ότι θα ψαρώσει όλη την Ευρώπη και το ΔΝΤ και θα μας τα ακουμπούσαν απνευστί για να το υλοποιήσουμε. 

Τελικά μας κοιτάνε να βολοδέρνουμε ταπί και ψύχραιμοι. 

Απατεώνες ή βλάκες, λοιπόν; 

Για τον λαό εκ του αποτελέσματος δεν θα κάνει διαφορά.