Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Τα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης χρειάστηκε
πολλές φορές να μιλήσουμε για πρόσωπα που καθόρισαν, καθορίζουν ή μπορεί
να καθορίσουν με τις αποφάσεις τους τη ζωή μας: τον Κώστα Καραμανλή (εδώ), τον Γιώργο Παπανδρέου (εδώ), τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα (εδώ).
Τα λέγαμε εν θερμώ, δηλαδή την ώρα που εξήγγειλαν ή έπαιρναν τις αποφάσεις. Και όχι εκ των υστέρων, παριστάνοντας τον προφήτη.
Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση ενός νέου, δικού του, κόμματος.
Δεν είναι ούτε «διασπαστής» ούτε «αποστάτης», που λένε οι του ΠΑΣΟΚ. Αυτά είναι ανούσιες ηθικολογίες και πολιτικά επιχειρήματα περασμένων δεκαετιών. Ούτε είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό που λένε οι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «έφερε τα Μνημόνια».
Η ουσία είναι αλλού. Αν ο ΓΑΠ και το κόμμα του εκφράζουν κάτι που δεν υπάρχει σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή, αν καλύπτουν ένα κενό. Τι έχει να προσφέρει;
Είναι νέο;
Όχι. Ο ίδιος είναι παλιός, πολύ παλιός πλέον. Και τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι παλιά. Μια ματιά στα πρόσωπα που κινούν τα νήματα το επιβεβαιώνει: από τον Πετσάλνικο ως τον Ρέππα κι από τον Καρχιμάκη ως τον Σαχινίδη. Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα χειρότερο από πολλούς άλλους, που είναι αλλού, αλλά «νέο» δεν είναι.
Νέο δεν είναι να λες αερολογίες του τύπου «Η Ελλάδα πρέπει ν' αλλάξει στη βάση αρχών και αξιών», «η Ελλάδα μπορεί, αρκεί να πιστέψει στον εαυτό της», «φέρνουμε την επανάσταση του αυτονόητου». Νέο δεν είναι να βάζεις 50 κλακαδόρους να φωνάζουν «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα» και «σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της αλλαγής»! Αυτά είναι θλιβερά απομεινάρια του 2004. Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά, που σήμερα τα κάνουν γραφικά ή γελοία.
Προτείνει κάτι που δεν προτείνουν οι άλλοι για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος;
Όχι. Τα περί «βιώσιμης ανάπτυξης» είναι κάτι σαν τη «Δανία του Νότου».
Τι κόμμα θέλει; Τα περί «κινήματος», «δημοκρατίας» και «σοσιαλισμού» είναι ξαναζεσταμένο χίλιες φορές φαγητό.
Τι σχέδιο έχει, που δεν έχουν οι άλλοι; Τα περί «ελληνικού σχεδίου» για την «μεταπελατειακή Ελλάδα» είναι φληναφήματα. Και η δική του διακυβέρνηση πελατειακή ήταν. Και όσοι πρωτοστατούν σήμερα στο κόμμα του παιδιά του πελατειακού κράτους ήταν (και κάποιοι είναι ακόμα). Θα τα πούμε και με ονόματα, αν χρειαστεί. Το ότι η κυβέρνησή του έφτιαξε τη «Διαύγεια» (θετικό) δεν είναι κοσμοϊστορικό γεγονός. Η κυβέρνηση του πατέρα του, που ήταν ο πατριάρχης του πελατειακού συστήματος, έφτιαξε έναν απείρως χρησιμότερο θεσμό, το ΑΣΕΠ, και μάλιστα 15 χρόνια πριν.
Καθαρά, λοιπόν:
-Το κόμμα του ΓΑΠ δεν έρχεται να εξυπηρετήσει κανένα εθνικό, πολιτικό ή κοινωνικό συμφέρον. Όλα όσα λέει τα λένε και άλλοι, από δεξιά και αριστερά.
-Το κόμμα του ΓΑΠ καλύπτει προσωπικά του κίνητρα. Θέλει να εκδικηθεί για τη χαμένη πρωθυπουργία του 2011. Θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τον Βενιζέλο.
-Το κόμμα του ΓΑΠ, ακόμα κι αν εκπροσωπηθεί στη Βουλή, δεν θα είναι καθοριστικός παράγοντας εξελίξεων.
-Η κίνηση του ΓΑΠ φανερώνει αρχομανία. Δεν αντέχει να μην έχει ρόλο. Και άλλοι διέσπασαν τα κόμματά τους (π.χ. ο Αρσένης το ΠΑΣΟΚ το 1985, ο Σαμαράς τη ΝΔ το 1993, ο Τσοβόλας το ΠΑΣΟΚ το 1995), αλλά δεν είχαν διατελέσει πρωθυπουργοί. Ουδείς πρώην πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, που ηττήθηκε και αποχώρησε (Γεώργιος Ράλλης, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής) επέδειξε τέτοια αρχομανία.
Φυσικά, είναι απόλυτο δικαίωμά του να ιδρύσει κόμμα. Και ο αυτοεξευτελισμός απόλυτο δικαίωμα είναι.
Δια ταύτα:
Το «κόμμα ΓΑΠ» είναι άχρηστο, μια που δεν καλύπτει καμιά εθνική, πολιτική και κοινωνική ανάγκη. Είναι χρήσιμο για τον ίδιο και μια στενή ομάδα του, που θέλουν να έχουν ρόλους. Να δούμε αν θα το επιτρέψουν οι ψηφοφόροι.
Ο ίδιος ο ΓΑΠ κάνει μια τυχοδιωκτική κίνηση στα 62 του χρόνια. Σαν τους παλιούς χρυσοθήρες σκάβει στην (πολιτική) έρημο. Μόνο που εκείνοι -και μάλιστα σε τέτοια ηλικία- σπανίως επέστρεφαν με χρυσό στο σακίδιό τους.
Τα λέγαμε εν θερμώ, δηλαδή την ώρα που εξήγγειλαν ή έπαιρναν τις αποφάσεις. Και όχι εκ των υστέρων, παριστάνοντας τον προφήτη.
Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση ενός νέου, δικού του, κόμματος.
Δεν είναι ούτε «διασπαστής» ούτε «αποστάτης», που λένε οι του ΠΑΣΟΚ. Αυτά είναι ανούσιες ηθικολογίες και πολιτικά επιχειρήματα περασμένων δεκαετιών. Ούτε είναι σοβαρό επιχείρημα αυτό που λένε οι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «έφερε τα Μνημόνια».
Η ουσία είναι αλλού. Αν ο ΓΑΠ και το κόμμα του εκφράζουν κάτι που δεν υπάρχει σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή, αν καλύπτουν ένα κενό. Τι έχει να προσφέρει;
Είναι νέο;
Όχι. Ο ίδιος είναι παλιός, πολύ παλιός πλέον. Και τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι παλιά. Μια ματιά στα πρόσωπα που κινούν τα νήματα το επιβεβαιώνει: από τον Πετσάλνικο ως τον Ρέππα κι από τον Καρχιμάκη ως τον Σαχινίδη. Οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα χειρότερο από πολλούς άλλους, που είναι αλλού, αλλά «νέο» δεν είναι.
Νέο δεν είναι να λες αερολογίες του τύπου «Η Ελλάδα πρέπει ν' αλλάξει στη βάση αρχών και αξιών», «η Ελλάδα μπορεί, αρκεί να πιστέψει στον εαυτό της», «φέρνουμε την επανάσταση του αυτονόητου». Νέο δεν είναι να βάζεις 50 κλακαδόρους να φωνάζουν «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα» και «σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της αλλαγής»! Αυτά είναι θλιβερά απομεινάρια του 2004. Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά, που σήμερα τα κάνουν γραφικά ή γελοία.
Προτείνει κάτι που δεν προτείνουν οι άλλοι για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος;
Όχι. Τα περί «βιώσιμης ανάπτυξης» είναι κάτι σαν τη «Δανία του Νότου».
Τι κόμμα θέλει; Τα περί «κινήματος», «δημοκρατίας» και «σοσιαλισμού» είναι ξαναζεσταμένο χίλιες φορές φαγητό.
Τι σχέδιο έχει, που δεν έχουν οι άλλοι; Τα περί «ελληνικού σχεδίου» για την «μεταπελατειακή Ελλάδα» είναι φληναφήματα. Και η δική του διακυβέρνηση πελατειακή ήταν. Και όσοι πρωτοστατούν σήμερα στο κόμμα του παιδιά του πελατειακού κράτους ήταν (και κάποιοι είναι ακόμα). Θα τα πούμε και με ονόματα, αν χρειαστεί. Το ότι η κυβέρνησή του έφτιαξε τη «Διαύγεια» (θετικό) δεν είναι κοσμοϊστορικό γεγονός. Η κυβέρνηση του πατέρα του, που ήταν ο πατριάρχης του πελατειακού συστήματος, έφτιαξε έναν απείρως χρησιμότερο θεσμό, το ΑΣΕΠ, και μάλιστα 15 χρόνια πριν.
Καθαρά, λοιπόν:
-Το κόμμα του ΓΑΠ δεν έρχεται να εξυπηρετήσει κανένα εθνικό, πολιτικό ή κοινωνικό συμφέρον. Όλα όσα λέει τα λένε και άλλοι, από δεξιά και αριστερά.
-Το κόμμα του ΓΑΠ καλύπτει προσωπικά του κίνητρα. Θέλει να εκδικηθεί για τη χαμένη πρωθυπουργία του 2011. Θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τον Βενιζέλο.
-Το κόμμα του ΓΑΠ, ακόμα κι αν εκπροσωπηθεί στη Βουλή, δεν θα είναι καθοριστικός παράγοντας εξελίξεων.
-Η κίνηση του ΓΑΠ φανερώνει αρχομανία. Δεν αντέχει να μην έχει ρόλο. Και άλλοι διέσπασαν τα κόμματά τους (π.χ. ο Αρσένης το ΠΑΣΟΚ το 1985, ο Σαμαράς τη ΝΔ το 1993, ο Τσοβόλας το ΠΑΣΟΚ το 1995), αλλά δεν είχαν διατελέσει πρωθυπουργοί. Ουδείς πρώην πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, που ηττήθηκε και αποχώρησε (Γεώργιος Ράλλης, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής) επέδειξε τέτοια αρχομανία.
Φυσικά, είναι απόλυτο δικαίωμά του να ιδρύσει κόμμα. Και ο αυτοεξευτελισμός απόλυτο δικαίωμα είναι.
Δια ταύτα:
Το «κόμμα ΓΑΠ» είναι άχρηστο, μια που δεν καλύπτει καμιά εθνική, πολιτική και κοινωνική ανάγκη. Είναι χρήσιμο για τον ίδιο και μια στενή ομάδα του, που θέλουν να έχουν ρόλους. Να δούμε αν θα το επιτρέψουν οι ψηφοφόροι.
Ο ίδιος ο ΓΑΠ κάνει μια τυχοδιωκτική κίνηση στα 62 του χρόνια. Σαν τους παλιούς χρυσοθήρες σκάβει στην (πολιτική) έρημο. Μόνο που εκείνοι -και μάλιστα σε τέτοια ηλικία- σπανίως επέστρεφαν με χρυσό στο σακίδιό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου