Του Κώστα Ράπτη
Ο Sergey Lavrov ο οποίος συναντήθηκε στην Αθήνα με την ελληνική
πολιτική ηγεσία θεωρείται ευρέως ως ο εμπειρότερος και (όπως δείχνουν οι
τελευταίες διεθνείς εξελίξεις) ο αποτελεσματικότερος υπουργός
Εξωτερικών στην παγκόσμια σκηνή.
Το επιβεβαιώνει αυτό η εποπτεία του των
θεμάτων, η ικανότητά του να είναι ταυτοχρόνως ολιγόλογος και αιχμηρός, η
επιβεβαίωση των εκτιμήσεών του για τη συριακή κρίση και κυρίως η
επιδεξιότητα με την οποία προσέλκυσε την Ουάσιγκτον σε μία εφ΄ όλης της
ύλης συνεννόηση για τα θέματα της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο, υστερεί κατά πολύ σε έναν τομέα –έστω και αν αυτό δεν οφείλεται
σε προσωπικά του μειονεκτήματα. Η ρωσική διπλωματία πάσχει από σοβαρό
“πρόβλημα εικόνας” στα διεθνή (βλ. Δυτικά) μέσα ενημέρωσης. Σε πλήρη
αντίθεση λ.χ. με τις ΗΠΑ που διαθέτουν ακόμη την ικανότητα παγκόσμιας
προβολής του πολιτικού και πολιτιστικού τους προτύπου, η Ρωσία βρίσκεται
μονίμως αντιμέτωπη με βαθιά ριζωμένες ψυχροπολεμικές προκαταλήψεις.
Ο κατάλογος είναι μακρύς: οι ολιγάρχες Berezhovsky και Khodorkovsky ως
“μάρτυρες της ελευθερίας”. Η σύγκρουση του 2008 για την Νότια Οσσετία ως
“επιθετικός πόλεμος” απέναντι στην ανυπεράσπιστη Γεωργία. Η
“γενοκτονία” του τσετσενικού λαού. Η “δολοφονία” του Litvinenko από τις
ρωσικές υπηρεσίες με... πολώνιο (το οποίο πιθανότατα ο ίδιος διακινούσε
λαθραίως με την ανοχή των βρετανικών αρχών). Ο “εκβιασμός” της
ευρωπαϊκής αγοράς μέσω της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης για το φυσικό
αέριο. Οι “νόθες” εκλογές που επανέφεραν τον Putin στο Κρεμλίνο και η
“λευκή επανάσταση” των απογοητευμένων μεσοστρωμάτων στην Πλατεία
Μπαλότναγια. Ο εθνικιστής μπλόγκερ Alexei Navalny ως “νέος Sakharov”. Oι
πανκ φεμινίστριες Pussy Riot που εισέβαλαν στον Ναό του Σωτήρος ως
“κρατούμενες συνείδησης”. Η “επονείδιστη” στήριξη της Μόσχας στον σφαγέα
Assad κ.ο.κ., κ.ο.κ.
Για όλα τα παραπάνω, παραθεωρούνται κρίσιμες αποχρώσεις, αν δεν
υιοθετούνται και χονδροειδείς διαστρεβλώσεις. Το αποκορύφωμα υπήρξε η
δημοσιοποίηση τον Σεπτέμβριο του 2004 της “ανοιχτής επιστολής” 115
προσωπικοτήτων (μεταξύ των οποίων και ο “δικός μας” Alex Rondos), όπου
κατηγορούνταν η Ρωσία ως ο πραγματικός υπεύθυνος της σφαγής στο σχολείο
του Beslan, η οποία “χρησιμοποιήθηκε” από τον Putin για τον “περαιτέρω
περιορισμό της δημοκρατίας”...
Με αυτή την έννοια, δεν είναι τυχαίο ότι η Μόσχα επιστρατεύει (όλο και
περισσότερο το τελευταίο διάστημα) ένα από τα λίγα χαρτιά της στον τομέα
της soft power: την ιδεολογική χρήση της Ιστορίας και την θρησκευτική
διπλωματία.
Η επίσκεψη Lavrov στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστική από αυτή την άποψη
εφόσον ως αφορμή έχει την συμπλήρωση 185 ετών από την σύναψη
ελληνορωσικών διπλωματικών σχέσεων και την διεξαγωγή τελετών και
συνεδρίου στη μνήμη του Ιωάννη Καποδίστρια, υπουργού Εξωτερικών του
τσάρου και μετέπειτα πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας.
Τα Επτάνησα, ούτως ή άλλως, αναδεικνύονται εσχάτως, σε προνομιακό πεδίο
άσκησης αυτού του είδους της “ιστορικής διπλωματίας” της Ρωσίας, όπως
μαρτυρεί η τάση ανέγερσης προτομών του Ναυάρχου Ουσακώφ, ο οποίος
(προτού καταταγεί στο αγιολόγιο της Ρωσικής Εκκλησίας) υπήρξε ο
πρωτεργάτης της ίδρυσης της Ιονίου Πολιτείας. (Το ότι η εκδίωξη των
“άθεων Γάλλων”, η επαναφορά του Libro d΄ oro και η υπαγωγή των νησιών σε
κοινή ρωσική και -για πρώτη φορά- και τουρκική επικυριαρχία αποτελούσε
ένα τεράστιο βήμα οπισθοδρόμησης είναι κάτι το οποίο η καινοφανής
΄”λατρεία” του Ουσακώφ προφανώς αποσιωπά...).
Αντίστοιχα, δεν θα πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι ο πανίσχυρος
επικεφαλής των Ρωσικών Σιδηροδρόμων και έμπιστος του Putin, Vladimir
Yakunin ο οποίος συμμετέχει στην ρωσική αντιπροσωπεία δεν αποτελεί μόνο
“μνηστήρα” της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αλλά και πρωτεργάτη του μεγαλοϊδεατικού
Ιδρύματος Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, με τη γνωστή πολυπραγμοσύνη στην
υπόθεση του ηγουμένου Εφραίμ.
Για τις συχνές επισκέψεις στη χώρα (και τις πολυδιαφημισμένες συναυλίες
μουσικών συνθέσεων) του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνος, επικεφαλής
του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας (μοναδικού
εναπομείναντος θεσμού “σοβιετικής” δικαιοδοσίας) ούτε λόγος...
Το γεγονός ότι η Ρωσία “συνομιλεί” απευθείας, βοηθούσης της Εκκλησίας
της Ελλάδος, με ένα (θρησκευόμενο) τμήμα του πληθυσμού, το οποίο
κινείται σε ιδεολογικές κατευθύνσεις όλο και περισσότερο αντιδυτικές,
δεν έχει αξιολογηθεί πλήρως...
Αρκεί κανείς να λάβει υπ΄ όψιν, ότι ο ρόλος “προστάτη” των Ανατολικών
Χριστιανών τον οποίο αναλαμβάνει τελευταία η Μόσχα, έφθασε μέχρι του
σημείου να “εξετάζεται θετικά”, το γραπτό αίτημα που απηύθυναν 50.000
Σύροι Χριστιανοί της ιστορικής κωμόπολης Μααλούλα και άλλων μαστιζόμενων
από τη δράση των τζιχαντιστών περιοχών για απόδοση της ρωσικής
υπηκοότητας.
Επιπλέον, η Ρωσική Εκκλησία χορήγησε 300.000 δολάρια ως βοήθεια στο
ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και αποφάσισε στις 14 Οκτωβρίου να
χρηματοδοτήσει την ανέγερση γιγαντιαίου γλυπτού του Ιησού στην κορυφή
του όρους της Σαϊντάγια, που αποτελεί το μεγαλύτερο προσκύνημα των
Χριστιανών της Συρίας. Ο καθείς και τα όπλα του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου