Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΜΠΟΥΚΑ
Στα
σχολεία, τον Οκτώβριο, υπάρχουν δύο σημαντικά «events», οι εκλογές για
την ανάδειξη των μαθητικών συμβουλίων και η παρέλαση της 28ης.
Το πρώτο είναι ζήτημα «πολιτικό» και το άλλο «εθνικό».
Για τους μαθητές όμως, και τα δύο, είναι χαρούμενες εκδηλώσεις και όμορφες γιορτούλες. Τα παιδιά άλλωστε, έχουν τη δική τους συνείδηση και δεν δίνουν τη διάσταση του πολιτικού ή του πολιτιστικού ενδιαφέροντος που ένας ενήλικας επιζητεί.
Από τα δύο, η παρέλαση κερδίζει τις εντυπώσεις, αφού είναι θέαμα, έχει προετοιμασίες με πρόβες και προσφέρεται για πολλές χρήσεις και «ερμηνείες». Πολλοί «τρώνε ψωμί» από τις εθνικές γιορτές και η γοητεία τους κρατά το έθνος «ανάδελφο» και «ενωμένο» κάτω από αξίες, οράματα και «πύρινες» μνήμες για τα κατορθώματά του. Βέβαια, ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που «φιλτράρει» τόσο έντεχνα το παρελθόν και το προσαρμόζει στις επιθυμίες της εκάστοτε εξουσίας. Το «Όχι» το είπε ο Μεταξάς, o λαός, ο στρατός ή μήπως οι Άγγλοι; Για ποιον πρέπει να γιορτάζει το σχολείο κάθε 28 Οκτώβρη; Στη δεκαετία του ΄60, γιορτάζαμε την αποφασιστικότητα των δεξιών κυβερνήσεων, στη δικτατορία την αντίδραση του σπουδαίου εθνικού στρατού και από το ΄81 το γυρίσαμε στο μεγάλο «Όχι» του λαού, λες και πήγε ο Μουσολίνι να ρωτάει πόρτα-πόρτα αν θέλουν οι Έλληνες να πολεμήσουν.
Τέλος πάντων, μάλλον οι Άγγλοι το «είπαν», αλλά ποιος θέλει τώρα να χαλάσει τις εθνικές μας στιγμές, μέρες που είναι...
Από την άλλη, οι εκλογές για τα μαθητικά συμβούλια, ανέδειξαν, όπως και κάθε χρόνο, τους πιο «εκκεντρικούς» και «προκλητικούς» εκπροσώπους. Αυτή τη φορά, έβαλαν λίγο το χεράκι τους κι οι καθηγητές, με την ελπίδα πως οι συνδικαλιστές των μαθητών θα είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι για νέες καταλήψεις. Με λίγα λόγια, οι μαθητές διαπαιδαγωγούνται από μικροί, να παρακολουθούν έναν παντελώς υποκριτικό θεσμό, να συμμετέχουν σε μια διαδικασία, με κριτήρια life style ή γηπέδου και να εκλέγουν τους πιο ανώριμους συμμαθητές τους. Δε συμβαίνει παντού αλλά στα περισσότερα σχολεία αυτό γίνεται. Το αποτέλεσμα είναι να συνηθίζουν από μικρά, στο απόλυτο πολιτικό τίποτα! Μαζεύονται στο αμφιθέατρο για πλάκα, ψηφίζουν για πλάκα και συνηθίζουν ότι όλο αυτό το πανηγυράκι γίνεται για πλάκα. Ε, φυσικό είναι ότι η πλάκα θα συνεχιστεί και μετά το σχολείο.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, βγαίνει άλλος ένας Οκτώβρης με μια «φάρσα» και μια «παρέλαση». Από τα δύο, οι εκλογές στα σχολεία, είναι παρόν και πραγματικότητα, ενώ η επέτειος μνήμη και εξάρσεις του εθνικού μας θυμικού. Από τα δύο, η ανάδειξη του δεκαπενταμελούς έχει σημασία για την πολιτεία μας και οι εθνικοί συμβολισμοί για την «πατρίδα» μας.
Με τι θέλουμε να ζούμε περισσότερο; Τi είναι τελικά πιο σημαντικό και χρήσιμο για την αληθινή μας ζωή; Γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στην παρέλαση και όχι σ΄ αυτή την προσομοίωση υγιούς πολιτικοποίησης των μαθητών;
Άραγε, γι΄ αυτό δεν υπάρχει ο θεσμός των συμβουλίων; Πότε το Υπουργείο απαίτησε από τους διευθυντές να σεβαστούν τον θεσμό και να ξεκινήσουν συζητήσεις και προετοιμασίες για τη μέρα των εκλογών;
Θα ήταν πολύ χρήσιμο οι υποψήφιοι να ενημερώσουν για τις θέσεις τους, να κάνουν διάλογο, να φτιάξουν σελίδα στο facebook ή να στήσουν μία διαδικασία ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
Να γίνει, ρε παιδί μου, για μια βδομάδα, μια συστηματική προσπάθεια πολιτικής επικοινωνίας, με τη δέουσα σοβαρότητα και το ανάλογο ενδιαφέρον. Κι όλα αυτά να τα υποστηρίξει μια ομάδα καθηγητών, στα πλαίσια ενός project καλλιέργειας της πολιτικής συνείδησης που θα μπορούσε να συνεχιστεί, κατά διαστήματα, όλο τον χρόνο. Κι όμως, οι καθηγητές παρακολουθούν τα παιδιά να κάνουν την πλάκα τους και προετοιμάζονται για τις παρελάσεις… Από τη μία οι δημοκρατικές διαδικασίες γίνονται κωμωδία κι από την άλλη ετοιμάζονται εθνικές εκδηλώσεις. Από τη μία κοροϊδεύουμε τη λογική αφήγηση της ζωής μας κι από την άλλη παραδινόμαστε στο θυμικό και στα πατριωτικά συναισθήματα. Ας είχαμε πρώτα εξασφαλίσει πως οι μαθητές θα έπαιρναν ισχυρές δόσεις ουσιαστικής δημοκρατίας και μετά ας πηγαίναμε να παρελάσουμε για να συμβολίσουμε τον ενθουσιασμό μας.
Πέρασε κι αυτός ο μήνας, με μια πολιτεία και μια πατρίδα να σβήνουν ακόμα πιο πολύ, στη συνείδηση των παιδιών. Ούτε το ένα θα το σεβαστούν ποτέ, ούτε το άλλο θα το αγαπήσουν στ΄ αλήθεια. Άλλοι θα βγουν κερδισμένοι, υφαίνοντας με επιτήδευση τα δίχτυα της απάθειας και της θολούρας. Θυμήθηκα τους Αθηναίους που πολεμούσαν για την πολιτεία τους και τους Λακεδαιμονίους για την πατρίδα τους… Για «Λακεδαιμονίους» θα μιλάμε τώρα;
Το πρώτο είναι ζήτημα «πολιτικό» και το άλλο «εθνικό».
Για τους μαθητές όμως, και τα δύο, είναι χαρούμενες εκδηλώσεις και όμορφες γιορτούλες. Τα παιδιά άλλωστε, έχουν τη δική τους συνείδηση και δεν δίνουν τη διάσταση του πολιτικού ή του πολιτιστικού ενδιαφέροντος που ένας ενήλικας επιζητεί.
Από τα δύο, η παρέλαση κερδίζει τις εντυπώσεις, αφού είναι θέαμα, έχει προετοιμασίες με πρόβες και προσφέρεται για πολλές χρήσεις και «ερμηνείες». Πολλοί «τρώνε ψωμί» από τις εθνικές γιορτές και η γοητεία τους κρατά το έθνος «ανάδελφο» και «ενωμένο» κάτω από αξίες, οράματα και «πύρινες» μνήμες για τα κατορθώματά του. Βέβαια, ίσως είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που «φιλτράρει» τόσο έντεχνα το παρελθόν και το προσαρμόζει στις επιθυμίες της εκάστοτε εξουσίας. Το «Όχι» το είπε ο Μεταξάς, o λαός, ο στρατός ή μήπως οι Άγγλοι; Για ποιον πρέπει να γιορτάζει το σχολείο κάθε 28 Οκτώβρη; Στη δεκαετία του ΄60, γιορτάζαμε την αποφασιστικότητα των δεξιών κυβερνήσεων, στη δικτατορία την αντίδραση του σπουδαίου εθνικού στρατού και από το ΄81 το γυρίσαμε στο μεγάλο «Όχι» του λαού, λες και πήγε ο Μουσολίνι να ρωτάει πόρτα-πόρτα αν θέλουν οι Έλληνες να πολεμήσουν.
Τέλος πάντων, μάλλον οι Άγγλοι το «είπαν», αλλά ποιος θέλει τώρα να χαλάσει τις εθνικές μας στιγμές, μέρες που είναι...
Από την άλλη, οι εκλογές για τα μαθητικά συμβούλια, ανέδειξαν, όπως και κάθε χρόνο, τους πιο «εκκεντρικούς» και «προκλητικούς» εκπροσώπους. Αυτή τη φορά, έβαλαν λίγο το χεράκι τους κι οι καθηγητές, με την ελπίδα πως οι συνδικαλιστές των μαθητών θα είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι για νέες καταλήψεις. Με λίγα λόγια, οι μαθητές διαπαιδαγωγούνται από μικροί, να παρακολουθούν έναν παντελώς υποκριτικό θεσμό, να συμμετέχουν σε μια διαδικασία, με κριτήρια life style ή γηπέδου και να εκλέγουν τους πιο ανώριμους συμμαθητές τους. Δε συμβαίνει παντού αλλά στα περισσότερα σχολεία αυτό γίνεται. Το αποτέλεσμα είναι να συνηθίζουν από μικρά, στο απόλυτο πολιτικό τίποτα! Μαζεύονται στο αμφιθέατρο για πλάκα, ψηφίζουν για πλάκα και συνηθίζουν ότι όλο αυτό το πανηγυράκι γίνεται για πλάκα. Ε, φυσικό είναι ότι η πλάκα θα συνεχιστεί και μετά το σχολείο.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, βγαίνει άλλος ένας Οκτώβρης με μια «φάρσα» και μια «παρέλαση». Από τα δύο, οι εκλογές στα σχολεία, είναι παρόν και πραγματικότητα, ενώ η επέτειος μνήμη και εξάρσεις του εθνικού μας θυμικού. Από τα δύο, η ανάδειξη του δεκαπενταμελούς έχει σημασία για την πολιτεία μας και οι εθνικοί συμβολισμοί για την «πατρίδα» μας.
Με τι θέλουμε να ζούμε περισσότερο; Τi είναι τελικά πιο σημαντικό και χρήσιμο για την αληθινή μας ζωή; Γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στην παρέλαση και όχι σ΄ αυτή την προσομοίωση υγιούς πολιτικοποίησης των μαθητών;
Άραγε, γι΄ αυτό δεν υπάρχει ο θεσμός των συμβουλίων; Πότε το Υπουργείο απαίτησε από τους διευθυντές να σεβαστούν τον θεσμό και να ξεκινήσουν συζητήσεις και προετοιμασίες για τη μέρα των εκλογών;
Θα ήταν πολύ χρήσιμο οι υποψήφιοι να ενημερώσουν για τις θέσεις τους, να κάνουν διάλογο, να φτιάξουν σελίδα στο facebook ή να στήσουν μία διαδικασία ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
Να γίνει, ρε παιδί μου, για μια βδομάδα, μια συστηματική προσπάθεια πολιτικής επικοινωνίας, με τη δέουσα σοβαρότητα και το ανάλογο ενδιαφέρον. Κι όλα αυτά να τα υποστηρίξει μια ομάδα καθηγητών, στα πλαίσια ενός project καλλιέργειας της πολιτικής συνείδησης που θα μπορούσε να συνεχιστεί, κατά διαστήματα, όλο τον χρόνο. Κι όμως, οι καθηγητές παρακολουθούν τα παιδιά να κάνουν την πλάκα τους και προετοιμάζονται για τις παρελάσεις… Από τη μία οι δημοκρατικές διαδικασίες γίνονται κωμωδία κι από την άλλη ετοιμάζονται εθνικές εκδηλώσεις. Από τη μία κοροϊδεύουμε τη λογική αφήγηση της ζωής μας κι από την άλλη παραδινόμαστε στο θυμικό και στα πατριωτικά συναισθήματα. Ας είχαμε πρώτα εξασφαλίσει πως οι μαθητές θα έπαιρναν ισχυρές δόσεις ουσιαστικής δημοκρατίας και μετά ας πηγαίναμε να παρελάσουμε για να συμβολίσουμε τον ενθουσιασμό μας.
Πέρασε κι αυτός ο μήνας, με μια πολιτεία και μια πατρίδα να σβήνουν ακόμα πιο πολύ, στη συνείδηση των παιδιών. Ούτε το ένα θα το σεβαστούν ποτέ, ούτε το άλλο θα το αγαπήσουν στ΄ αλήθεια. Άλλοι θα βγουν κερδισμένοι, υφαίνοντας με επιτήδευση τα δίχτυα της απάθειας και της θολούρας. Θυμήθηκα τους Αθηναίους που πολεμούσαν για την πολιτεία τους και τους Λακεδαιμονίους για την πατρίδα τους… Για «Λακεδαιμονίους» θα μιλάμε τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου