Του Νίκ. Παπαδογιάννη
Ηταν η πρώτη αθλήτρια που φόρεσε γαλανόλευκα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν, επίσης, μια θεά της εποχής της. «Η έμφανισίς της ηλέκτριζε τα πλήθη, όπως άλλοτε μία κρητική βράκα στην οδό Σταδίου προκαλούσε διαδήλωσι», έγραψε το 1931 ο Σπύρος Μελάς.
Η Δομνίτσα Λανίτου-Καβουνίδου έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών και αναμνήσεων, στην ηλικία των 97 ετών.
«Ο κόσμος δεν είχε συνηθίσει να βλέπει γυναίκες να αγωνίζονται και είχε πολλές αντιρρήσεις», είπε σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις. «Οι γονείς δεν άφηναν τα κορίτσια να πάνε στα γυμναστήρια ή να ταξιδεύουν. Οι άντρες της εποχής δεν μπορούσαν να φανταστούν μία γυναίκα να αγωνίζεται με κοντό παντελονάκι ενώπιον χιλιάδων φιλάθλων. Είχαμε πολλούς νεαρούς που μας πείραζαν ή, όταν βγαίναμε από το στάδιο, μας έλεγαν διάφορα».
Το ταξίδι της στο Βερολίνο για τους Αγώνες του 1936 ήταν στον αέρα μέχρι την ύστατη στιγμή: «Ξεσηκώθηκε σάλος όταν ακούστηκε ότι ο ΣΕΓΑΣ θα έπαιρνε μαζί και μία κοπέλα. Υπήρξαν όμως και θετικές αντιδράσεις. Οι καλές μου επιδόσεις βοήθησαν ώστε να γίνει το μεγάλο βήμα». Ηταν γραφτό στ' αστέρια να παρελάσει η Δομνίτσα Λανίτου στα 22 της, με σορτσάκι, μπροστά στον άνθρωπο που λίγα χρόνια αργότερα αιματοκύλησε την ανθρωπότητα. Ισως να πέρασε και από το φακό της Λένι Ρίφενσταλ...
«Τον θυμάμαι καθαρά τον Χίτλερ», είπε στο βιογράφο της, Νίκο Ζάικο. «Νευρίαζε πολύ, χτυπούσε τα γόνατά του τσατισμένος, άλλαζε χρώμα όποτε κάποιος μαύρος αθλητής κατακτούσε χρυσό μετάλλιο. Οταν ο Τζέσε Οουενς κέρδισε στο μήκος τον Γερμανό, τον Λονγκ, ο Χίτλερ ήταν σαν πεθαμένος. Πάντως, ο κόσμος στη Γερμανία μάς τιμούσε εμάς τους Ελληνες. Μπήκα στο Στάδιο για την Τελετή Εναρξης αμέσως μετά τον Σπύρο Λούη με τη φουστανέλα του. Ηταν συγκλονιστική η στιγμή».
Η Λανίτου έτρεξε 80 μ. με εμπόδια στο Βερολίνο και μάλιστα έφτασε ώς τα ημιτελικά. Ελαβε μέρος και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, το 1948. Η φλόγα του πολέμου ακόμη τρεμόπαιζε: «Πήγαμε στην Αγγλία πεινασμένοι και σε κακό χάλι. Είχε μεσολαβήσει και ο Εμφύλιος στην Ελλάδα. Θυμάμαι ότι μου έδινε φαγητό η ολλανδική αποστολή. Είχα πια κι έναν γιο τεσσάρων ετών. Ηταν ο άντρας μου αυτός που με παρακίνησε να αθληθώ ξανά μετά τον πόλεμο».
Γεννημένη στην Κύπρο, θυγατέρα του αγωνιστή Νικολάου Λανίτη αλλά εγκατεστημένη στην Αθήνα για σπουδές από το 1931, η Δομνίτσα υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμα. Οταν σταμάτησε την ενεργό αθλητική δραστηριότητα, άφησε πίσω της δεκάδες ρεκόρ στους δρόμους και τα άλματα και αφοσιώθηκε στους κοινωνικούς αγώνες. Βρέθηκε με συναθλητές της στην τιμητική συνοδεία γύρω από το φέρετρο του δολοφονημένου Γρηγόρη Λαμπράκη, ενώ υπήρξε δραστήριο μέλος της Ελληνικής Συντονιστικής Επιτροπής του Κυπριακού Αγώνα.
Τη Δομνίτσα Λανίτου παίνεψαν στα κείμενά τους ποιητές και πεζογράφοι της εποχής, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Αγγελος Σικελιανός, ο Νίκος Καββαδίας, η Μυρτιώτισσα. «Το λεπτοφυές άνθος, που εγνώρισε την χαράν του φωτός εις το νησί της Αφροδίτης, διατηρεί όλην την γοητείαν και την φλόγαν της πρώτης νεότητος. Τίποτε δεν αφήρεσε ο αθλητισμός, απεναντίας, ετελειοποίησε το επιμελημένον έργον της φύσεως. Εδωσε την αρμονίαν των γραμμών, έδωσε το σφρίγος και την υγείαν», έγραψε ο Παύλος Παλαιολόγος στην έρευνα «Γυναίκες του 1935».
Προικισμένη με «την αρμονίαν των γραμμών», αυτή η σύγχρονη Καλλιπάτειρα συνέχισε τον αθλητισμό (κολύμπι, βόλεϊ, ρακέτες) μέχρι τη 10η δεκαετία της ζωής της. Τιμήθηκε από δεκάδες φορείς και άφησε πίσω της έναν γιο και δύο εγγόνια. «Ξεκινήσαμε σε μονοπάτι με αγκάθια, αλλά τώρα είναι λεωφόρος με δάφνες», είπε για το γυναικείο αθλητισμό λίγο πριν φύγει. Η ίδια ξερίζωσε τα περισσότερα αγκάθια.
Η κηδεία της θα γίνει σημερα στις 2 μ.μ. στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου