Λίγες ώρες μετά την σφαγή στην Αυστραλία από τα ισλαμοπιθήκια, ο πρωθυπουργός της δηλώνει από βήματος πως ανησυχεί για την ...ακροδεξιά τρομοκρατία.
— Thanos Dimou (@AthanDim) December 16, 2025
Τελικά πρέπει να είναι πανδημία το ότι ο κόσμος όπου δει μ@λάκα τον ψηφίζει!
Οι υπαίτιοι
— Βελ - ביבי (@vel_theGreek) December 14, 2025
Οι Χρήσιμοι Ηλιθιοι
Ένα απο τα αποτελέσματα pic.twitter.com/emYWVZoveA
By Jonathan Sacerdoti / The Spectator
Η παραλία Bondi δεν είναι κατεχόμενη περιοχή. Κι όμως, μια εβραϊκή γιορτή εκεί κατέληξε σε αίμα. Δεν βρίσκεται μέσα σε στρατιωτική ζώνη, ούτε σε αμφισβητούμενη γη, ούτε σε «υπαίθρια φυλακή», αλλά παρόλα αυτά, ανάμεσα σε πολίτες, σε μια ημέρα που σηματοδοτήθηκε για εορτασμό, οι Εβραίοι σφαγιάστηκαν για άλλη μια φορά, δολοφονήθηκαν από έναν μουσουλμάνο πατέρα και γιο που είχαν κίνητρο να σκοτώσουν σαν να ήταν θεόσταλτο δικαίωμά τους.
Οι εικόνες από το Bondi έχουν πλέον χαραχθεί στη δημόσια μνήμη, αλλά η πολιτική αντίδραση που διαμορφώνεται τώρα επιβεβαιώνει πόσο λίγο κατανοούν οι ηγέτες μας τη φύση αυτού που αντιμετωπίζουν.
Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Έχει μεταναστεύσει. Οι εικόνες που προέρχονται από το Bondi καθώς εκτυλίσσονταν οι φρικαλεότητες ήταν μια αναφορά πεδίου από έναν πόλεμο που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Είναι ένας πόλεμος χωρίς επίσημες διακηρύξεις, που δεν εξαρτάται από tanks ή συνθήκες. Εξαπλώνεται μέσω της ιδεολογίας, μέσω δικτύων παραπόνων, μέσω ψηφιακής προπαγάνδας και εισαγόμενων αφηγήσεων, στρατολόγησης από τζαμιά και φόρουμ μηνυμάτων, από περιθωριακές συλλογικότητες και ακτιβιστικά πλήθη. Οι εχθροί της Δύσης δεν χρειάζονται πλέον τάγματα. Χρειάζονται μόνο λίγους άνδρες με όπλα, ένα πλήθος πρόθυμο να εκφοβίσει και ένα κράτος πολύ διστακτικό για να απαντήσει.
Σε αυτόν τον πόλεμο, στοχεύουν πρώτα τους Εβραίους, αλλά δεν είμαστε ούτε τα μόνα θύματα ούτε ο μεγαλύτερος «εχθρός» που στοχοποιείται.
Στο Λονδίνο την περασμένη εβδομάδα, ένα πλήθος συγκεντρώθηκε έξω από ένα δημοφιλές εστιατόριο στο Notting Hill απλώς επειδή ανήκει στον Ισραηλινό chef Eyal Shani.
Η αστυνομία δεν κατάφερε να τους αντιμετωπίσει, αφήνοντας τη δουλειά σε μια μικρή συγκέντρωση έντιμων μη Εβραίων που αντιδρούν τακτικά σε τέτοιες διαμαρτυρίες στους δρόμους. Ένα από τα ιδρυτικά μέλη τους έφυγε με μαυρισμένο μάτι, αφού το πλήθος κάλεσε «εφεδρικούς» να έρθουν και να τον εκφοβίσουν. Οι άνθρωποι που του επιτέθηκαν ήταν μέρος μιας εκστρατείας που παρουσιάζεται ως προσφορά «αλληλεγγύης-solidarity» και προσπαθεί να κρυφτεί με αρετή.
Οι πολιτικοί μας ηγέτες είναι πλέον έμπειροι στο να εκφράζουν τη θλίψη χωρίς συνέπειες, μπερδεύοντας τον συμβολισμό με την πολιτική τέχνη. Μετά τη σφαγή στο Bondi, ο Keir Starmer δημοσίευσε μια φωτογραφία του εαυτού του και της συζύγου του να ανάβουν ένα κερί Hanukkah. «Το φως θα νικάει πάντα το σκοτάδι», έγραψε, ώρες μετά την επίθεση.
Η καθυστέρηση ήταν αποκαλυπτική, το περιεχόμενο, χειρότερο. Ο Starmer, ο οποίος επέτρεψε μήνες διαδηλώσεων μίσους σε βρετανικές πόλεις, ο οποίος δεν έχει ακόμη διατυπώσει καμία σαφή κόκκινη γραμμή στην αντισημιτική υποκίνηση, ο οποίος τόνισε την «αναγνώριση» ενός φανταστικού παλαιστινιακού κράτους, προσέφερε κεριά αντί για δράση.
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν σε μια ισλαμική τρομοκρατική επίθεση σε μια συναγωγή του Manchester. Ωστόσο, τίποτα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.
Καμία σοβαρή πολιτική αντίδραση δεν πρέπει να βασίζεται σε μεταφορές, οπτικές ή λεκτικές. Ωστόσο, μας κυβερνούν άνθρωποι που πιστεύουν ότι τέτοιες κούφιες χειρονομίες θα επαρκούν απέναντι στην οργανωμένη ιδεολογική επιθετικότητα. Προτρέπουν τους Εβραίους να παραμείνουν ήρεμοι, σαν να είναι η έλλειψη ηρεμίας το πρόβλημα. Ανάβουν κεριά ενώ οι συναγωγές είναι οδοφραγμένες. Εκφράζουν αλληλεγγύη ενώ δεν επιβάλλουν τον νόμο.
Πολλοί Εβραίοι καταλήγουν στο μόνο λογικό συμπέρασμα που υπάρχει: οι κυβερνήσεις τους μπορεί να μην τους προστατεύσουν ποτέ σωστά. Κάνουν σχέδια – όχι από υστερία, αλλά από ρεαλισμό. Δεν είναι πλέον taboo να μιλάμε για μετανάστευση. Για το Ισραήλ. Για την Αμερική. Για εναλλακτικές λύσεις. Δεν είναι δειλία να προετοιμάζεται κανείς για μια έξοδο όταν η θέση κάποιου έχει εγκαταλειφθεί από πάνω. Είναι η μνήμη εν δράσει.
Η δίωξη που μας έχει στόχο και ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε οφείλεται στη σύγκλιση διαφόρων δυνάμεων.
Οι Ισλαμιστές παρέχουν τη θεολογική κινητήρια δύναμη.
Η άκρα αριστερά παρέχει την ιδεολογική κάλυψη.
Οι αναρχικοί και τα ξένα καθεστώτα εκμεταλλεύονται τις ρωγμές.
Οι κυρίαρχοι αριστεροί μπορεί να στρίβουν τα χέρια τους όταν όλα πάνε στραβά, αλλά να μην ανησυχούν. Το αποτέλεσμα είναι μια ανίερη συμμαχία, διάχυτη αλλά συντονισμένη, της οποίας ο κοινός στόχος είναι να αποσταθεροποιήσει τη Δύση εκ των έσω.
Οι στόχοι τους δεν είναι μόνο οι Εβραίοι, αλλά και οι κανόνες που στηρίζουν τον δυτικό πολιτισμό: η δημόσια ασφάλεια, η νομική ισότητα, η ελευθερία της έκφρασης, η κοινωνική εμπιστοσύνη.
Τέτοιοι κακοί παράγοντες ευδοκιμούν σε αδύναμες κοινωνίες. Όταν οι ηγέτες είναι αδύναμοι, όταν η συλλογική μας ταυτότητα είναι αδύναμη, όταν οι άμυνές μας είναι αδύναμες, ακμάζουν. Δοκιμάζουν τα πιο ευάλωτα μέρη και βλέπουν τι συμβαίνει.
Ως μια μικρή μειονότητα, οι Εβραίοι αποτελούν ένα τέτοιο σημείο πίεσης, αλλά δεν θα είμαστε οι τελευταίοι. Αυτή τη φορά ήρθαν για τη Hanukkah. Την επόμενη φορά θα έρθουν για τα Χριστούγεννα.
Οι Εβραίοι αντιπροσωπεύουν τις ελευθερίες και τις αξίες της Δύσης, όχι επειδή υπάρχουμε ελεύθερα χάρη σε αυτούς, αλλά επειδή πολλές από αυτές τις αξίες είναι στην πραγματικότητα δικές μας, ασπασμένες και υιοθετημένες από τον Χριστιανισμό και την ευρύτερη κοσμική κοινωνία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτοί οι εχθροί του πολιτισμού μας μισούν τόσο πολύ και γιατί οι επιθέσεις τους εναντίον μας είναι στην πραγματικότητα μόνο ένα μικρό μέρος των ευρύτερων επιθέσεών τους σε ολόκληρη τη Δύση.
Μέρη που κάποτε θεωρούνταν ουδέτερα, από εστιατόρια μέχρι πανεπιστημιουπόλεις ή παραλίες, είναι τώρα αμφισβητούμενα εδάφη. Το πεδίο της μάχης έχει μετατοπιστεί σε μέρη όπου οι άνθρωποι ζουν, συγκεντρώνονται και πιστεύουν ότι είναι ασφαλείς. Τα μέτρα ασφαλείας κάποτε προορίζονταν για ξένες πρεσβείες είναι πλέον υποχρεωτικά στα δημοτικά σχολεία. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Κι όμως, η ομαλοποίηση είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Αυτή είναι η σύγχρονη εβραϊκή εμπειρία.
Η ηθική διαύγεια που απαιτείται για την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος έχει αντικατασταθεί από ηθική σύγχυση.
Το αποτέλεσμα είναι η παράλυση. Το κράτος, αντί να υπερασπίζεται σθεναρά τους πολίτες του, τώρα διαπραγματεύεται με όσους τους απειλούν. Διαχειρίζεται τον κίνδυνο αντί να τον εξαλείφει. Έτσι ένα φεστιβάλ γίνεται τόπος εγκλήματος
Έτσι αρχίζει ένα δημοκρατικό κράτος να χάνει τη νομιμότητά του στα μάτια των πιο πιστών πολιτών του.
Η τραγωδία δεν είναι μόνο ότι οι Εβραίοι κυνηγιούνται ξανά, αλλά ότι …
οι κοινωνίες μας, που κάποτε ήταν περήφανες που μας υπερασπίζονταν, τώρα δεν το κάνουν.
Υπάρχει ακόμα χρόνος να αντιστραφεί αυτό, αλλά απαιτεί αλλαγή στάσης, όχι μόνο γλώσσας.
Ο πατέρας και ο γιος που επιτέθηκαν στο Bondi δεν έστελναν μήνυμα μόνο στους Εβραίους. Δοκίμαζαν τις άμυνες της Δύσης.
Τώρα ξέρουμε τι βρήκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου