Ενα επιχείρημα ενάντια στον φόβο της ανόδου του Κασσελάκη θα μπορούσε να είναι το εξής: τι ακριβώς θα πετύχει ο συνεχιστής του Αλέξη Τσίπρα, το οποίο δεν έχει ήδη επιτευχθεί και προσκρούσει με πάταγο στην πραγματικότητα;
Ναι, ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να εμπνεύσει ξανά στους ψηφοφόρους τον αντιμνημονιακού τύπου επαναστατικό οίστρο· μπορεί να επαναφέρει στην επικαιρότητα την απέχθεια απέναντι στη διαφορετική (μη συριζαϊκή) άποψη, τη δυσπιστία προς οτιδήποτε θεσμικό, τη λαϊκίστικη συνωμοσιολογία που θέλει τον λαό αθώο και κατατρεγμένο, και τους δυνάστες του να καραδοκούν σε κάθε γωνία· μπορεί να ανασυστήσει το στρεβλό ναρκισσιστικό αφήγημα περί αγνού και γενναίου ηγέτη που ζει για τους πολίτες, έχοντας ένα «σάπιο σύστημα» να τον πολεμάει. Ούτως ή άλλως, ο μέχρι τώρα απολίτικος αλλά έμπλεος συναισθήματος δημόσιος λόγος του δείχνει ότι προς τα εκεί το πάει. Και λοιπόν;
Χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, χωρίς προτάσεις για τα φλέγοντα θέματα και χωρίς ρεαλισμό, η δημοτικότητα Κασσελάκη θα μπαγιατέψει, η viral μανία θα εξαχνωθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγηθεί αργά ή γρήγορα στην ανυποληψία, ξανά.
Η ανησυχία, όμως, δεν έγκειται στην κατάληξη του σόου, αλλά σε όλα όσα προηγούνται: μέχρι το φαινόμενο να αποδομηθεί από εκείνους που έχει συνεπάρει, μπορεί να περάσουν χρόνια και να συμβούν πολλά που δεν θα πλήξουν μόνο τους ευκολόπιστους, αλλά και όλους τους υπόλοιπους. Το έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει.
Το κέντρο δεν πείθεται εύκολα, όμως τα φαινόμενα απατούν ακόμη και τους κεντρώους. Το αισθητικό σκέλος της υποψηφιότητας Κασσελάκη έχει ισχυρό αντίκτυπο γιατί, χωρίς λόγια, στέλνει ένα μήνυμα κοινωνικής διεύρυνσης της Αριστεράς. Αυτό σημαίνει πως οι πολίτες με ανθρωπιστικές και κοινωνικές ευαισθησίες που ρέπουν προς το κέντρο και την Αριστερά, αλλά συνήθως δεν βλέπουν στους εκπροσώπους των τελευταίων την απαραίτητη συνάφεια με τους δικούς τους κώδικες έκφρασης, ενδέχεται στο πρόσωπο του Κασσελάκη να δουν ένα βολικό ηθικοπολιτικό υβρίδιο: γίνεται να κόπτεσαι για την αδικία και τους αδικημένους, ενώ παράλληλα βγάζεις πολλά λεφτά· γίνεται να έχεις υψηλά ιδεώδη, χωρίς να αγκαλιάζεις τη μίζερη εσωστρέφεια και τις αρχαϊκές τελετουργίες της Αριστεράς.
Με αυτό το σκεπτικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει λόγο να ανησυχεί, γιατί, ακόμα κι αν ο Κασσελάκης αποδειχθεί λίγος ή κάλπικος, διαμορφώνει με την παρουσία του τις προδιαγραφές για μία νέα υπόσχεση που προσφέρεται ως εναλλακτική στη δική του: στο τρίπτυχο «οικονομική σταθερότητα-τάξη-ασφάλεια», το οποίο ούτως ή άλλως δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, μπορεί κάποιος τώρα, χωρίς να ακούγεται γραφικός, όχι απλώς να αντιτάξει, αλλά να προσθέσει: τη μέριμνα για τα δικαιώματα, για τις ανισότητες για τα κενά της κεντροδεξιάς πολιτικής. Αν μάλιστα ο Κασσελάκης αποφύγει τα αριστερίστικα κλισέ και αποδαιμονοποιήσει, για παράδειγμα, τη φιλελεύθερη οικονομία, εκσυγχρονίζοντας έτσι την οπτική του ΣΥΡΙΖΑ στα οικονομικά, θα κοντράρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε ένα σημαντικό τμήμα του γηπέδου του.
Ακόμα όµως κι αν ο Κασσελάκης δεν πάει τόσο μακριά, ακόμα κι αν μείνει πιστός στα αριστερά ταμπού (βλ. τις θέσεις του σχετικά με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια) και δεν τολμήσει να διαστείλει το ιδεολογικό εύρος του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο απ’ όσο του επιτρέπει η παράδοση του κόμματος, ως νέος, ελκυστικός και ουρανοκατέβατος πολιτικός έχει τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίσει την Αριστερά και την πρόσληψή της από τους πολίτες.
Αυτό του δίνει πλεονέκτημα έναντι του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να εκμεταλλευτεί επαρκώς ούτε τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τη μεγάλη απογοήτευση που έχει επιφέρει μέχρι στιγμής η κυβέρνηση της Ν.Δ.
Η σοβαρότητα έχει μεγαλύτερο πολιτικό βάρος από την επικοινωνία, όμως η πρώτη αποξενώνει ενώ η δεύτερη συσπειρώνει. Μέχρι η ομάδα Ανδρουλάκη να καταφέρει να κάνει την πρότασή της διαπεραστική και θελκτική, η ελαφρότητα του Κασσελάκη θα κερδίζει έδαφος.
Και το κερδισμένο έδαφος, πάντως...
κάποια στιγμή χάνεται.
Το θέμα είναι τι κάνουμε μέχρι τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου