Toυ ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΖΟΥ
Προχθές το απόγευμα τελείωσε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, η τέταρτη κομματική εκδήλωση που έγινε στη χώρα το τελευταίο δίμηνο. Έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση προεκλογικής προετοιμασίας που ξεκίνησαν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα, για τις επόμενες εκλογές. Βάζοντας έτσι τις πρώτες πινελιές για το νέο πολιτικό σκηνικό, όπως αυτό θα διαμορφωθεί τα επόμενα, λίγα χρόνια.
Το προβληματικό του θέματος, έγκειται στο τι είδαμε σε αυτές τις τέσσερεις εκδηλώσεις από 3, θεωρούμενα όλα δημοκρατικά, κόμματα.
Όταν όμως π.χ. βλέπουμε όλα τα προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να κομπάζουν για "την ανοικτή διαδικασία" και την "θριαμβευτική εκλογή" του "νέου αρχηγού", ενώ υπήρχε μόνο ένας υποψήφιος και μόνο νέος δεν είναι στην θέση που εξελέγη, η δημοκρατικότητα (sic) είναι αμφισβητήσιμη στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Πέρα όμως από παραδείγματα, το εντυπωσιακότερο των δεδομένων και το μεγαλύτερο από τα προβλήματα εντοπίζεται στο ότι το μεγαλύτερο μέρος όσων ακούστηκαν και, γενικότερα, διαδραματίστηκαν στα 3 συνέδρια είναι επαναλήψεις των όσων γίνονται στα κομματικά συνέδρια από το 1974 και μετά.
Ναι, ακόμη και στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ακολουθήθηκε η πεπατημένη της μεταπολίτευσης σε μεγάλο βαθμό. Ίσως και κάτι παραπάνω από μεγάλο...
Εκεί όμως όπου το φαινόμενο έβγαζε μάτια, ήταν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Δεν αναφέρομαι μόνο στους συνέδρους όπου ένα σημαντικότατο μέρος τους πρέπει να ξεπερνούσε τις 3 δεκαετίες κομματικής θητείας αλλά, κυρίως, στο γεγονός ότι εάν κάποιος έκλεινε τα μάτια και απλά άκουγε όσα λέγονταν από το βήμα, θα πίστευε ότι είχε ξαναγυρίσει στην δεκαετία του ’80. Εάν δε ήταν λίγο τολμηρός και κατόρθωνε να φανταστεί τους λόγους του νεοεκλεγέντος προέδρου Ανδρουλάκη χωρίς… Κρητική προφορά, θα πίστευε ότι πως ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε να επιστρέψει στο βασίλειο των ζωντανών και ν’ αναστήσει το κόμμα που δημιούργησε. Κανονική σοσιαλιστική (θου Κύριε…) νεκρανάσταση!
Η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας και φρεσκάδας ήταν κάτι περισσότερο από έντονη και προφανής στο πράσινο συνέδριο αλλά, δυστυχώς, πρόκειται για κοινό χαρακτηριστικό και των τριών κομμάτων που, σύμφωνα με τις μετρήσεις, έχουν την μεγαλύτερη εκλογική απήχηση. Ίσως στο ΠΑΣΟΚ να είναι πιο έντονη, καθώς οι συνθήκες υποχρεώνουν τον κύριο Ανδρουλάκη και τα στελέχη του να μην παίρνουν καθαρές θέσεις στην πλειονότητα των θεμάτων που απασχολούν τον πολίτη. Όμως, δεν παύει να είναι πραγματικά λυπηρό και άκρως ανησυχητικό το γεγονός πως μια νέα ηγεσία, η οποία μάλιστα έχει κατορθώσει να αυξήσει τα μετρούμενα ποσοστά του κόμματος πάρα πολύ, δεν μπορεί να αρθρώσει διαφορετικό λόγο, να παρουσιάσει νέες και καινοτόμες ιδέες. Εκτός εάν κάποιος θεωρεί καινοτομία, την επιβολή διατίμησης στις τιμές λιανικής των καυσίμων, την οποία η νέα ηγετική ομάδα μετονόμασε σε επιβολή… πλαφόν!
Οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε πως η απουσία φρεσκάδας, νέων ιδεών και καινοτόμου οράματος από το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής σκηνής της χώρας (σε πόσες χώρες όλου του πλανήτη αλήθεια, λειτουργούν ορθόδοξα Μαρξιστικά κομουνιστικά κόμματα;), αποτελεί μεγάλο πρόβλημα και εμπόδιο για την πρόοδο της. Όσο περισσότερο οι νέοι βιώνουν την διαιώνιση του φαινομένου της αναπαραγωγής μεταπολιτευτικού στυλ πολιτικής, τόσο περισσότερο θα προσανατολίζονται στην μετανάστευση και την μόνιμη εγκατάσταση σε χώρες όπου μπορούν να ελπίζουν σε ένα μέλλον υπαρκτό, σύγχρονο και διαφορετικό από το κακέκτυπο αυτού που έζησαν οι 3 γονείς τους τελευταίες γενιές.
Χρειάζεται ν’ αλλάξει η πολιτική κουλτούρα και χρειάζεται να συμβεί άμεσα. Η κουλτούρα και όχι απαραίτητα τα πρόσωπα, τα οποία όμως έχουν πλήρη και απόλυτη ευθύνη για την πραγματοποίηση της αλλαγής.
Διαφορετικά κινδυνεύουμε σε λίγο καιρό...
ο γράφων, 60 Μαΐων πια σήμερα, να θεωρείται "τζόβενο" και "ελπίδα της χώρας" και για να βρεθεί πολίτης κάτω των 50 στην επικράτεια, θα χρειάζεται… ανθρωποκυνηγητό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου