“Πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι” …άντε λοιπόν δυο λόγια και περί Eurovision, έτσι για την τιμή των όπλων.
Με δεδομένο ότι πρόκειται για θεσμό που έχει πάψει προ πολλού να είναι μουσικός [αν υποτεθεί ότι υπήρξε τέτοιος], δεν έχει νόημα να προβεί κανείς σε σχόλια επί των “τραγουδιών”. Εκτός κι αν είσαι ο …Καπουτζίδης, ή η what’s her name διάδοχος της Μπόκοτα.
Αυτό που παίζεται εδώ, όπως
ουσιαστικά παντού, είναι η προϊούσα διαδικασία μαζικής λοβοτομής / μύησης του κοινού στις φαιδρότητες των identity politics.
Οι δυο τους μοιράζονται το βραβείο αποκρουστικής τσιρίδας, σε ένα διαγωνισμό που έβριθε από τέτοιες, με την τριάδα να συμπληρώνεται από την, επίσης καταποντισθείσα, αηδιαστική περίπτωση της Κύπρου.
Μπορεί επίσης κάποιος να εκφράσει μια απορία για το …τι είχαν στο μυαλό τους οι...
Άγγλοι επιλέγοντας
το συγκριμένο άτομο. Η αίσθηση που είχες βλέποντας και ακούγοντας, ήταν
ότι, μπήκαν στο πρώτο μπαρ που βρήκαν, διάλεξαν τον πρώτο άνθρωπο που
είδαν μπροστά τους, και …του ανάθεσαν την αποστολή, με μόνη οδηγία “να είναι ο εαυτός του”.
Συμπαθητικοί [πάντα υπάρχει ένας τέτοιος σε κάθε Eurovision. Είναι θέμα …ενσυναίσθησης], με την έννοια του ότι ήταν άνετοι, ανθρώπινοι και τελικά ευχάριστοι, ήταν για μένα οι Λιθουανοί [The Roop : “Discoteque” – φωτό].
Τερμάτισαν όγδοοι, μια θέση κάτω απ’ τον #Metoo φαλαινοφυσητήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου