Το «κίνημα του δρόμου», δεν καταθέτει τα όπλα. Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, δεν θεωρούν ότι ο ρόλος τους ετελεύτησε επιτυχώς εντός της δικαστικής αιθούσης. Διεκδικούν δόξαν κοινωνικού παράγοντος.
Το Σάββατο 20 Μαρτίου κάνουν «κάλεσμα» για μαζική συμμετοχή στην Ομόνοια, σε διαδήλωση επ’ ευκαιρία της «Διεθνούς Ημέρας Δράσης κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού». Κατά την γνώμη τους θεωρούν ότι η απόφαση του δικαστηρίου για καταδίκη της Χ.Α. ήταν «μια μεγάλη νίκη που υπήρξε αποτέλεσμα της πολύχρονης μάχης του αντιφασιστικού κινήματος μέσα και έξω από τα δικαστήρια».
Δηλαδή μας λένε ότι η δικαιοσύνη δεν καταδίκασε τη Χ.Α. ανεξάρτητα βάσει των νόμων της δημοκρατικής ελληνικής Πολιτείας, αλλά υπό την πίεση του κινήματος. Μεγάλη… τιμή περιποιούν και στην ελληνική δικαιοσύνη αλλά και στους εαυτούς τους… (καταλαβαίνουν τι λένε;).
Ωστόσο πέραν της Χ.Α., και κατά της «αστυνομοκρατίας και της κρατικής καταστολής», παρουσιάζονται και ως ιεραπόστολοι κατά του ρατσισμού.
Εστί δε ρατσισμός κατ΄ αυτούς: «Οι πρόσφυγες και μετανάστες ζητάνε καταφύγιο από τους πολέμους και τη φτώχεια και βρίσκουν φράκτες στον Έβρο, πνιγμούς στο Αιγαίο, βίαιες και παράνομες επαναπροωθήσεις. Ζητάνε άσυλο, άδειες παραμονής και δικαιοσύνη και η ρατσιστική κυβέρνηση της ΝΔ τους δίνει παράνομο εγκλεισμό σε στρατόπεδα σε απάνθρωπες συνθήκες όπως η Μόρια και το Καρά Τεπέ (…)».
Δεν θα ασχοληθούμε με το γεγονός ότι και μόνο η παράνομη είσοδος αποτελεί αδίκημα. Έτσι και αλλιώς καμία ελληνική κυβέρνηση δεν σεβάστηκε τον νόμο επ’ αυτού.
Εντυπωσιακά είναι τα επιχειρήματα που προβάλουν.
Στον Έβρο επιχειρήθηκε μια μαζική εισβολή, που αν δεν υπήρχε αντίσταση η χώρα θα γέμιζε σε μια εβδομάδα έως και με 200 χιλιάδες μετανάστες. Ανθρώπους που δεν είχαν που να φάνε, που να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους, και που να κοιμηθούν. Και αυτό θα συνέβαινε σε ένα κράτος που δεν ήταν προετοιμασμένο (και δεν είχε υποχρέωση να είναι προετοιμασμένο) για μια τόσο μαζική, ορμητική, είσοδο.
Όποιος δεν βλέπει ότι σε λίγες εβδομάδες οι κρατικές και κοινωνικές δομές, στη μισή τουλάχιστον Ελλάδα θα είχαν διαλυθεί - προς χαράν του Ερντογάν - είναι πέραν σχολιασμού.
(Πάντως για τη Μόρια που είναι δημιούργημα ΣΥΡΙΖΑ, και τις τότε τραγικές συνθήκες διαβίωσης, δεν έχει πέσει στην αντίληψη μας κάποια καταγγελτική ανακοίνωση των συγκεκριμένων δικηγόρων).
Όσο για τις «βίαιες επαναπροωθήσεις», το γεγονός είναι ότι από την Frontex δεν έχει καταγγελθεί κάτι τέτοιο. Αλλά και να κατηγγέλετο, ποιος θα αφαιρέσει το δικαίωμα σε ένα κράτος να ελέγξει τα σύνορά του, ειδικά όταν η μαζική είσοδος είναι υβριδικό όπλο του Ερντογάν;
Εντάξει, τα «Κινήματα» γενικώς δεν νιώθουν υποχρεωμένα να κατανοούν τις γεωπολιτικές συντεταγμένες και τις επιπτώσεις του μεταναστευτικού στις χώρες τους. Αλλά αυτό ισχύει για χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Όταν ζεις σε μια «χώρα συνόρων» όπως η δική μας, η άκριτη υιοθέτηση των συνθημάτων των κεντροευρωπαϊκών αντίστοιχων κινημάτων, είναι...
παιδαριώδης αφέλεια.
Το συνηθίζουμε αυτό σε πολλές πτυχές. Ο αειθαλής Ζουράρις, πετυχημένα (στην εκκεντρικότητά του, αλλά δεν αφορά το κείμενο), είχε καθιερώσει τον όρο περί «Ευρωλιγούρηδων». Μόνο που ο όρος δεν περιορίζεται πλέον στους τεχνοκράτες, τους εκσυγχρονιστές, και τους φανατικούς φιλελεύθερους, ευρωπαϊστές.
Περιλαμβάνει και τους «κινηματικούς», που η σκέψη τους δεν απέχει πολύ από εκείνη των φεμιναζί που έσκιζαν την εικόνα της Παναγίας ενός απλοϊκού «ιδιαίτερου» ανθρωπάκου, και κραύγαζαν «η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς» ( την ίδια στιγμή που απαιτούν από την Ελλάδα κοινωνική προστασία, και που αν πεθάνει δεν θα την έχουν – τόση μωρία…).
Έτσι ενώ η ενεργητική αποδοχή των μεταναστών πρωτοξεκίνησε ως πολιτική πρακτική από τους Βρετανούς Τροτσκιστές, σταδιακά αυτοί έγιναν το είδωλο ενός απολίτικου ανθρωπισμού που έφτασε και στα δικά μας κινήματα.
Οι «κινηματικοί» Βρίσκονται συντονισμένοι με την λογική της πρωθιέρειας - ακτιβίστριας Καρόλας Ράκετε. Πρόκειται για την καπετάνισσα που πήγε στην Ιταλία μετανάστες που περισυνέλλεξε από τις ακτές της Λιβύης, και αντί να τους πάει στη Λιβύη, με το έτσι θέλω και παρά την απαγόρευση των ιταλικών αρχών, τους αποβίβασε στην Ιταλία.
Σε μια συνέντευξή της είχε ερωτηθεί: «Ποιο είναι το όριο των πληθυσμιακών εισροών που πρέπει να θέσει η Ευρώπη;». Και η απάντηση: «Δεν βλέπω κανένα όριο. Θα ήταν επιπόλαιο να αναφέρω εδώ αριθμούς» (Bild 15/7/19).
Ε ναι! Οι αριθμοί έχουν το κακό ότι καταγράφουν ευκρινώς το πρόβλημα. Όταν δεν αναφέρονται περνάει εύκολα ο τσάμπα ανθρωπισμός των ανώριμων ανθρωπιστών, που στην Ελλάδα καλούν σε συγκεντρώσεις, και μάλιστα εν μέσω πανδημίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου