O αριθμός 400 όταν χρονοζυγίζουμε το διάστημα σκλαβιάς στον Οθωμανό δυνάστη είναι, ως γνωστόν, κάτι σαν μέσος όρος. Υπήρχαν περιοχές του νυν ελλαδικού χώρου που δεν υποδουλώθηκαν (Επτάνησα), κάποιες πορεύτηκαν σε καθεστώς ημιαυτονομίας, οι περισσότερες βρίσκονταν σε δουλεία έως τέσσερις αιώνες, το μεγαλύτερο τμήμα Μακεδονίας και Θράκης έμεινε σκλαβωμένο 500 χρόνια και βάλε. Φυσικό κι επόμενο τούτη η βίαιη προσαρμογή που δεν έληξε με το κοσμοϊστορικό ’21 να αφήσει κατάλοιπα, ενεργά έως σήμερα.
Mερικές εκατοντάδες είναι οι τουρκικές λέξεις (κάποιες αραβικής ή περσικής καταγωγής) στο καθημερινό μας γλωσσάρι.
Περί όνου σκιάς ο λόγος;
Οχι δα. Εν μέσω λοιμού, θανάτων και ανθρώπινων καταποντισμών, βρέθηκε ευρύ πεδίο αντιπαραθέσεων και νουθεσιών πολύ υψηλού επιπέδου. Πιπέρι στο στόμα (προαιρετικώς) εάν δεν κάνουμε το lockdown απαγορευτικό, το delivery κατ’ οίκον διανομή, το takeaway φαγητό-πακέτο κ.λπ.
Σάντουιτς γίναν τα μυαλά και τα νεύρα μας – συγγνώμη, αμφίψωμο πήγα να πω για να καταλαβαινόμαστε.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το στοίχημα. Ομάδα γλωσσολόγων μαζί με άλλους, αναγνωρίσιμους και μη, πατριάρχες των γραμμάτων ας συναθροιστούν, ει δυνατόν μονιασμένοι, σε μια άλλου είδους Εθνοσυνέλευση, με στόχο την αποτίναξη από τον γραπτό και προφορικό μας λόγο των «τουρκοριζίτικων».
Αν δεν επιχειρηθεί φέτος, το επετειακό 2021, έτος μετά πολλών εμποδίων γενικής επανεκκίνησης, πότε;
Θα άξιζε ο κύκλος εργασιών να γίνει σε τόπο με βαρύτιμο ιστορικό φορτίο, στην Επίδαυρο, στο Αργος, στην Τροιζήνα φέρ’ ειπείν. Μέλημα, η σύνταξη ενός εύληπτου εγχειριδίου που θα διανεμηθεί στην εκπαίδευση, στις δημόσιες υπηρεσίες, στη Βουλή, σε ΜΜΕ, αλλά και σε εστιατόρια και γήπεδα, με λέξεις καθαρόαιμες ελληνικές προς αντικατάσταση αυτών που κολλήσαμε από τους Τούρκους.
Πρέπει να γίνει σφαγή σε αυτόν τον μπαξέ.
Δεν συμβαδίζουν πλέον με ένα σύγχρονο δυτικοευρωπαϊκό κράτος λέξεις όπως νταβαντούρι, σκαμπίλι, μπαγλαρώνω, τουρλού, μαρκούτσι, χαϊβάνι, μπεμπέκα, μπατζανάκης, καζαντίζω, σουτζουκάκι, ντολμάς, χαβάς, μπογιατζής, τσάρκα, ντουβάρι, μπελάς, ταραμάς, τζατζίκι, σουλούπι, ντόρτια, αραλίκι κ.λπ. κ.λπ.
Κι άλλες με πιο αιχμηρό περιεχόμενο, που από στόμα σε στόμα έφθασαν και στα δικά μας χείλη: μπουνταλάς, μπαξίσι, αλάνι, τσογλάνι, μπαταξής, χαράτσι, τεμενάς, τζαναμπέτης, τσαμπουκάς, ρουσφέτι, χαβούζα, βερεσές, μαραφέτι, πολλές ακόμη που ευτυχώς η οικονομία της στήλης δεν επιτρέπει να τυπωθούν.
Θα πάρει χρόνο, αλλά εάν υποστηριχθεί θεσμικά μια τέτοια γενναία προσπάθεια, θα αγκαλιαστεί, μεταδοθεί, ξεριζώνοντας ξενολεξιές αιώνων.
Μια γενιά μετά...
όταν το lockdown θα είναι καταχωνιασμένο στα κιτάπια της μνήμης, ο καρπουζάς του αύριο (που θα εξυπηρετεί και κατόπιν e-παραγγελιών) θα διαλαλεί μέσα στην κάψα του καλοκαιριού, κάθιδρος, με παραδοσιακό τρόπο την πραμάτεια του:
Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Μέεεεεελιιιιιι τα υδροπέπονάααααα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου