Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
Σε τελική ανάλυση πρόκειται για κάτι πολύ βρετανικό ή ακριβέστερα τόσο αγγλικό και αρχέγονο, που καταλήγει να είναι ακατάληπτο στα έθνη και στην ηγεσία της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ο λόγος, για την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε. ή Brexit.
Αυτοί οι κάτοικοι των «εστεμμένων νήσων» είναι οι μόνοι στην ήπειρο που όχι απλώς σέβονται, αλλά στην κυριολεξία κουβαλούν μέσα τους –αυτόματα και όχι συνεπεία εκπαιδεύσεως– το βασικό χαρακτηριστικό της ιδιοσυστασίας τους. Με δυο λέξεις το πολεμικό, το άτεγκτα μαχητικό πνεύμα που τους διακρίνει και έχει πλείστες όσες διαφορετικές εκφάνσεις.
Οδηγούν, λόγου χάριν, ανάποδα από ό,τι συμβαίνει οπουδήποτε αλλού στην ήπειρο. Οχι από ιδιορρυθμία ή ως κενόδοξοι. Αλλά απλώς διατηρώντας την παλαιά συνήθεια των ιπποτών που όταν πορεύονταν στον δρόμο, φρόντιζαν να έχουν ελεύθερο το δεξί τους χέρι για να αντιμετωπίσουν με το σπαθί έναν πολέμιο κινούμενο από την αντίθετη κατεύθυνση.
Βεβαίως, κάθε φυλή που επιβίωσε επί γης οφείλει την ύπαρξή της σε πολέμαρχους ηγέτες. Αλλά μόνον οι Αγγλοι κατάφεραν να μετουσιώσουν τον πόλεμο σε άθλημα. Ο Ιωάννης Μεταξάς –καλή του ώρα και άσβεστη η μνήμη του αυτές τις μέρες– προσδιόρισε ως εξής το ασύμβατο της νοοτροπίας των Βρετανών και των Ελλήνων.«Οι Βρετανοί αντιμετωπίζουν τον πόλεμο ως παιχνίδι. Εμείς οι Ελληνες δίνουμε την ψυχή μας». Παρέλειψε να πει πως στο «παιχνίδι» οι Βρετανοί δίνουν την ψυχή και τη ζωή τους. Αλλά κατά τα άλλα είχε δίκιο. Διότι κανένα έθνος δεν σκέφτηκε ποτέ να επινοήσει την προτροπή «είτε κερδίσεις είτε χάσεις, απόλαυσε τον αγώνα».
Και επειδή ο λόγος περί αθλήματος, στο πλαίσιο του Brexit φυσικά, δεν πρόκειται για αγώνα μικρής διάρκειας, μετά το τέλος του οποίου επιστρέφει ο θεατής στο σπίτι.
Πρόκειται για έναν αγώνα κρίκετ, με όρους όχι και τόσο μακρινούς, όταν η μέση διάρκειά του έφτανε έως και τις πέντε ημέρες. Αναρωτιέται κανείς ποιο έθνος στην Ευρώπη μπορούσε να έχει τόσο μακρά αντίληψη ψυχαγωγίας.
Πέραν των ανωτέρω, όμως, υπάρχει και η θεατρική αντίληψη αυτού του έθνους, που όλοι τους δίχως καμία εξαίρεση –κοινωνική ή άλλη– ευρίσκονται μονίμως επί σκηνής. Η εποχή των μεγάλων δραματουργών της ελισαβετιανής περιόδου έχει παρέλθει από καιρό. Σήμερα η μεγάλη θεατρική σκηνή είναι το Κοινοβούλιο, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη μια μνημειώδης σύγκρουση της βρετανικής ελίτ, που κάποτε τη συγκροτούσαν κατ’ αποκλειστικότητα οι ευγενείς και σήμερα τα μέλη του Κοινοβουλίου.
Είναι η επανάσταση των Τόρις – όχι των Συντηρητικών, που επί της ουσίας είναι ένα σύνολο «Φιλελεύθερων Δημοκρατικών». Είναι η αναβίωση του αρχέγονου πνεύματος των Τόρις –η πρώτη μετά τη συντριπτική τους ήττα το 1688, όταν «επτά ευπατρίδες» απηύθυναν πρόσκληση στο Ουίλιαμ Γ΄ πρίγκιπα της Οράγγης να εισβάλει στις βρετανικές νήσους και του προσέφεραν το στέμμα για να αποκλείσουν από τη διαδοχή τον γιο του Ιακώβου Β΄ της αυτοχθόνου δυναστείας των Στιούαρτ.
Και οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν το άθλημα και διερωτώνται: «μα είναι τρελοί;».
Οχι. Είναι απλώς Αγγλοι και παραμένουν Αγγλοι.
Είναι αυτοί που...
πολέμησαν την τυραννία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας και τον Αδόλφο Χίτλερ, και διαμόρφωσαν τη σημερινή Ευρώπη.
Ας περιμένουν μέχρι το τέλος του αγώνα και, εάν μπορούν, ας απολαύσουν το «παιχνίδι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου