Γράφει ο Γιάννης Ρουσόπουλος
Έχω την εντύπωση πως μερικοί, ουκ ολίγοι, προσεγγίζουν το ζήτημα του ασύλου όπως ακριβώς ο σύντροφος τους, Karl Marx, προσέγγιζε την μπουρζουαζία, ήτοι με διττή σημασία αλλά άκρως αντιφατική κατ’εμέ.
Με την πρώτη εκ των δύο παρέπεμψε στους ισχυρούς και δαιμονισμένους που κατείχαν τα μέσα παραγωγής και ζούσαν εις βάρος των αγνών της κατώτερης τάξης, ενώ με την δεύτερη παρέπεμψε σε εκείνους που ζούσαν από την φορολογία,ήτοι εκείνους που επιχειρούσαν να ελέγξουν τον κρατικό μηχανισμό εις βάρος του ελεύθερου εμπορίου ώστε να επωφεληθούν από τον μη ανταγωνισμό,κοντολογίς από το μονοπώλιο του κράτους.
Η ιστορία αποδεικνύει και διδάσκει, αλλά και η καθημερινή εμπειρία συνεχώς αποδεικνύει πως οι πρώτοι, οι κακοί και δαιμονισμένοι,κατάφεραν να βελτιώσουν την οικονομία με τέτοιο ταχύ ρυθμό τα τελευταία πενήντα χρόνια όπως δεν κατάφεραν οι πρόγονοι μας τα προηγούμενα πεντακόσια.
Τέλος πάντων, κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει και με όσα αφορούν την αντίληψη των συντρόφων γύρω από το μείζον ζήτημα για την ελληνική κοινωνία,αυτό του ασύλου.
Από την μια,οι λάτρεις υπεράσπισης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας,που έχει γίνει καραμέλα στο στόμα κάθε επιπόλαιου νέου που βγαίνει στα πάνελ της τηλεόρασης και εκτίθεται, λέγουν με ύφος αγωνιστή πως “εμείς φτύσαμε αίμα και δώσαμε αγώνες για το άσυλο,για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία” κι από την άλλη αγνοούν πως η δημόσια δωρεάν παιδεία με καταναγκασμό απαιτεί από όλους τους Έλληνες πολίτες μερίδιο των εσόδων τους,ήτοι ακόμη κι από τους πιο ευάλωτους που έχουν ανάγκη από κρατική πρόνοια και μέριμνα,ανεξαιρέτως αν έχουν τέκνα,αν έχουν και φοιτούν στο εξωτερικό κλπ.
Η δημόσια δωρεάν παιδεία μάλλον δεν είναι και τόσο δωρεάν αφού η οικονομική θεωρία διδάσκει πως σε μια κοινωνία με κανόνες,δωρεάν γεύμα δεν υπάρχει.
Πως σχετίζεται τώρα αυτό με την μπουρζουαζία;
Η πρώτη εκ των δύο σημασιών κατακρινόταν περισσότερο συγκριτικά με την δεύτερη,ήτοι η δεύτερη ήταν βοηθητική της πρώτης. Οι κακοί καπιταλιστές ευθύνονταν για την μη αρμονική λειτουργία της κοινωνίας και ήταν υπαίτιοι των σκοτεινών ημερών που αυτή βίωνε,ενώ η δεύτερη ήταν υπαίτιοι όταν ήταν αδύνατον με απτά επιχειρήματα να είναι οι πρώτοι. Μα ξεχνούν οι σύντροφοι πως οι δεύτεροι,ήτοι αυτοί που επιχειρούν να καπηλευτούν τον κρατικό μηχανισμό,είναι οι ίδιοι,είναι ο εαυτός τους,είναι οι μαρξιστές,οι νεομαρξιστές,οι ευρωκομμουνιστές,οι σοσιαλδημοκράτες με αριστερά αισθήματα γιατί δύναται να διοικήσεις με λογική;
Μόνον συναίσθημα και παρόρμηση.
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο,όπου αγνοούμε πλήρως και μάλλον ηθελημένα πως οι κρατικές υπηρεσίες οφείλουν να είναι στοχευμένες στον πολίτη και όχι στον πάροχο.
Κι επειδή κάποιες φορές το ξεχνούμε,οι ζημιές που προκύπτουν,ή μάλλον που προκαλούν οι “δεν πειράζει,δικά μας παιδιά είναι κι αυτά”,σε μια κρατική υπηρεσία,όπως τα πανεπιστήμια,επιβαρύνουν τον Έλληνα πολίτη,εμένα κι εσένα δηλαδή.
Παρότι,λοιπόν,τις τελευταίες δεκαετίες δεν βάζαμε τον φοιτητή πάνω από τον καθηγητή,το φτάσαμε στο αποκορύφωμα. Και βάζω α’ πληθυντικό πρόσωπο,γιατί το πράξαμε όλοι μαζί,άλλοι από άγνοια,άλλοι από αδράνεια και απάθεια,άλλοι από μη αποτελεσματικότητα,άλλοι από κόμπλεξ και ιδεοληψίες,άλλοι λιγότερο,άλλοι περισσότερο,μα το φτάσαμε όλοι μαζί. Βάλαμε τους τοξικομανείς και τους μπαχαλάκηδες πάνω από τον φοιτητή και τον καθηγητή.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην μετριοκρατία. Αυτή η αταξία κατέστησε αναγκαία την ύπαρξη φοιτητικών-κομματικών κινήσεων και παρατάξεων ώστε να προωθηθούν τα ελάχιστα εναπομείναντα αιτήματα των φοιτητών. Και παγιδεύτηκαν τούτοι,παγιδευτήκαμε κι εμείς. Προωθήθηκε η αντίληψη του “δεν βαριέσαι μωρέ,συνδικαλιστής να είσαι,θα βολευτείς κάπου”.
Τα καταφέραμε,εν τέλει, να συνδέσουμε την εκπαίδευση με την αγορά εργασίας,μόνον που την συνδέσαμε προς λάθος προσανατολισμό,την συνδέσαμε με το Δημόσιο. Κι αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα,αν συνυπολογιστεί πως τα Πανεπιστήμια πάσχουν από γενικούρες και μηδαμινή τεχνική κατάρτιση,από μέτριους διδάσκοντες,κατά πλειοψηφία,που δεν τους δέχονται τα πανεπιστήμια του εξωτερικού,από μια καθολική μετριοκρατία,από μιαν ισοπέδωση προς τα κάτω. Κι αυτή η μετριοκρατία μεταφέρθηκε σε όλο το Δημόσιο και εξαπλώθηκε από γενιά σε γενιά.
Εν κατακλείδι...
τα κατάφεραν οι σύντροφοι,κυρίες και κύριοι. Κατάφεραν με την μετριοκρατία τους να εισβάλλουν στο Δημόσιο και κάθε δεύτερη Παρασκευή να φτιάχνουν πανό με μεγάλα κόκκινα γράμματα που λέγει “κάτω τα χέρια σας από το άσυλο”.
Μα αυτήν την φορά,οι πρώτοι της μπουρζουαζίας,είναι αποφασισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου