Γράφει ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ο ΑΚΑΡΝΑΝ
Δεν είναι προικισμένες όλες οι γενιές να ζουν ιστορικές στιγμές και η δικιά μας η γενιά είναι μία από αυτές, όπως ήταν η γενιά του Κολοκοτρώνη του Ελευθερίου Βενιζέλου και τόσο άλλων.
Δυστυχώς όμως το να ανήκεις σε μια από αυτές τις "τυχερές" γενιές δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι στέκεσαι και στο ύψος των περιστάσεων. Σήμερα ζούμε στιγμές για τις οποίες η ιστορία θα μιλάει πολλούς αιώνες μετά. Υπογράφεται συμφωνία με την οποία η Ελλάδα αποδέχεται να ονομάζονται τα γειτονικά Σκόπια ως βόρεια Μακεδονία. Η επιχειρηματολογία της φανερής πολιτικής (και την διακρίνω την "κρυφή" ατζέντα από τυχόν υπάρχει) είναι εντυπωσιακή.
Σε πρώτη φάση θεωρείται πως το βόρεια Μακεδονία αφορά γεωγραφικό περιορισμό. Κατά αντιστοιχία κάποιοι θα θεωρούν ότι υπάρχει και νότια Μακεδονία άσχετα με το τι επικαλείται ο πρωθυπουργός (δηλ. ότι εκτός από τη Βόρεια Μακεδονία υπάρχει μόνο η ελληνική Μακεδονία. Άραγε θυμάται κανείς ότι η Σκιάθος, η Σκόπελος, η Σκύρος και η Αλόννησος ανήκουν στις Βόρειες Σποράδες; μάλλον όχι, γιατί όλοι Σποράδες τις αποκαλούμε.
Δεύτερον, κατ' επέκταση δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να προβάλλει πλέον κάποια αντίρρηση σε πιθανή μελλοντική απαίτηση των Βουλγάρων να ονομάσουν το νότιο κομμάτι τους Ανατολική Μακεδονία. Σίγουρα αρκετοί από αυτούς που σήμερα επιχειρηματολογούν υπέρ της Βόρειας Μακεδονίας θα καταπιούν τη γλώσσα τους.
Τρίτον, πάντα πίστευα ότι η ονομασία μιας χώρας σημαίνει κάτι παραπάνω από απλή γεωγραφία. Ακόμα όμως και αν σταθούμε στα σύνορα της πάλαι ποτέ Μακεδονίας, τότε ποια θεωρούμε; τα σύνορα της Μακεδονίας του Φιλίππου; της Μακεδονίας των πρώτων ετών της Βασιλείας του Μεγαλέξανδρου που έφθαναν μέχρι το Δούναβη ή των μετέπειτα ετών οπότε τουλάχιστον δέκα σημερινά κράτη θα μπορούσαν να ονομαστούν Μακεδονία με κάποιο προσδιορισμό.
Τέταρτον αν χρειαστεί να το πάμε ακόμα παραπέρα, Ο Droysen, διάσημος ιστορικός της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των επιγόνων, του εισάγει τον όρο μακεδονισμός αποτυπώνοντας με σαφήνεια το κάτι παραπάνω που προσέφεραν οι Μακεδόνες στον παγκόσμιο πολιτισμό. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο οι Σκοπιανοί μπορούν να νιώθουν ικανοί να σηκώσουν μία τέτοια κληρονομιά, όταν ούτε επιγραφές της εποχής δεν μπορούν καλά καλά να διαβάσουν.
Εύκολα θα αντικρούσει κάποιος πως σαφώς και υπάρχουν υποσημειώσεις στην συμφωνία, τόσο για την μακεδονική γλώσσα των Σκοπιανών (ότι πρόκειται για σλαβική), όσο και υποσημείωση που αναφέρει πως δεν αποτελούν απογόνους του Μεγαλέξανδρου.
Βεβαιότατα, εκεί όμως γίνονται οι μεγάλες γκάφες στα συμβόλαια, στα ψιλά γράμματα.
Κλείνοντας θέλω απλώς να επισημάνω το εξής: Υπάρχουν στιγμές και αποφάσεις που...
γράφουν από μόνες τους ιστορία, ακυρώνοντας όμως ταυτόχρονα μία άλλη. Στη Μικρασιατική εκστρατεία μέσα από λάθη και αυταπάτες απεμπολήσαμε πλέον το δικαίωμα να μιλάμε για την Ελλάδα της Μικράς Ασίας. Αυτήν τη φορά, χωρίς καμία πίεση (κατά δήλωση του πρωθυπουργού), προτείνουμε και όχι αποδεχόμαστε το όνομα βόρεια Μακεδονία για τους βόρειους γείτονές μας. Το κομμάτι της ιστορίας που απεμπολούμε αυτή τη φορά, και μάλιστα οικειοθελώς, είναι ολόκληρος ο Μακεδονικός Αγώνας.
Όταν κάποια στιγμή, σε έναν άλλο κόσμο, βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Παύλο Μελά, τον Καπετάν Άγρα, τον Ίωνα Δραγούμη και τόσους άλλους δυστυχώς θα πρέπει απλώς να κατεβάσουμε το βλέμμα και να προσπεράσουμε.
Η γενιά μου δεν θα είναι ικανή ούτε καν να τους κοιτάξει στα μάτια.
Χαμένη γενιά για άλλη μια φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου