Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Υπάρχει η προφανής εξήγηση. Η κυβέρνηση μεθοδεύει την επιστροφή των
πανεπιστημίων στο προ τριακονταετίας παρελθόν τους –στον
χιλιοτραγουδισμένο «νόμο–πλαίσιο» του 1982–, για να εξυπηρετήσει έναν
διπλό στόχο:
Πρώτον, να κολακέψει τη μικρή, αλλά επιδραστική πελατεία
των καθηγητών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα – κλάδο, στον οποίο
εξακολουθεί, λένε, να διατηρεί επιρροή μεγαλύτερη από την επιρροή της
στην κοινωνία.
Και, δεύτερον, για να κολακέψει τον εαυτό της· για να
δώσει στους βουλευτές και στα στελέχη της το άλλοθι ότι, εκτός από το να
ψηφίζουν μέτρα που δεν ενστερνίζονται, ψηφίζουν παράλληλα και «κάτι
αριστερό».
Με βάση αυτή την εξήγηση, η κυβέρνηση κάνει στα πανεπιστήμια ό,τι
κάνει ας πούμε και στο Δημόσιο, με τους συμβασιούχους: Πελατειακές
business as usual.
Υπάρχει
όμως και η δεύτερη ανάγνωση – που δεν αναιρεί, αλλά μάλλον εμβαθύνει
την πρώτη. Είναι η ανάγνωση του Mark Lilla, του Αμερικανού διανοουμένου,
ο οποίος πρώτος εντόπισε τον «αντιδραστικό» χαρακτήρα της Διεθνούς των
λαϊκιστών – δεξιών και αριστερών. Αντιδραστικός, σύμφωνα με τον Lilla,
δεν είναι ο συντηρητικός – που απλώς θέλει η Ιστορία να προχωράει με
δειλά βήματα. Είναι ο μαχητικά οπισθοδρομικός. Αυτός που θέλει να
γυρίσει πίσω το ρολόι και πολιτεύεται με όπλο τη νοσταλγία. Νοσταλγία
για έναν παράδεισο που υποτίθεται ότι είχαμε αλλά χάσαμε.
Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει σε αυτή την
κατηγορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει, δεν εξιδανικεύει το παρελθόν. Και όμως,
η καταγγελία είναι επιλεκτική – στοχευμένη μόνο σε ορισμένα πρόσωπα της
όψιμης περιόδου πριν από τη χρεοκοπία.
Η βάση της συριζαϊκής επαγγελίας ήταν και παραμένει, ανομολόγητα...
Το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει ο Κώστας Γαβρόγλου για την
επιστροφή στο ancien régime στα ΑΕΙ απλώς επισημοποιεί την
αντιμεταρρύθμιση που συντελείται ήδη από τον Ιανουάριο του 2015 σε όλες
τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ο υπουργός Παιδείας όχι απλώς δεν κρύβει
τον αντιδραστικό –με την έννοια του Lilla– χαρακτήρα της πολιτικής του.
Τον διαδηλώνει, ζητώντας μέχρι και αλλαγή του ποινικού νόμου για τις
καταλήψεις, ζητώντας μέχρι και «διόρθωση» δικαστικών αποφάσεων.
Γιατί όχι; Δεν ζούσαμε ευτυχισμένοι το 1982;
Από όλες τις ουτοπίες, η
πιο ανθεκτική είναι αυτή που τοποθετείται στο παρελθόν. Η ελπίδα
κινδυνεύει να διαψευστεί. Η νοσταλγία όχι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου