Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Υπάρχει ένα πρόβλημα με τον χρόνο. Είναι κάπως
υπερτιμημένος. Σύμφωνα με τη διάγνωση του Πάνου Σκουρλέτη, «ο χρόνος
έχει υπερδιογκωθεί, εις βάρος του περιεχομένου». Αν έδινε κανείς στον
χρόνο, τον απαιτούμενο χρόνο για να ξεπρηστεί, θα μπορούσε να περιμένει
το καλό διαπραγματευτικό περιεχόμενο.
Η αντίληψη του υπουργού φαίνεται ότι δεν είναι μειοψηφική στην κυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση έφτασε ώς εδώ, όπως και η προηγούμενη, επειδή η κυβέρνηση πίστευε όντως ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ της. Μειοψηφική αποδείχθηκε η αντίληψη του οικονομικού επιτελείου –Τσακαλώτου και Χουλιαράκη– που έβλεπαν το ρεύμα του χρόνου να στερεύει. Eβλεπαν να ξεδιπλώνεται η νομοτέλεια, που, 21 μήνες αφότου έκλεισαν οι τράπεζες, εκπληρώνεται πάλι με εκροή καταθέσεων.
Το «περιεχόμενο» για τον Σκουρλέτη δεν είναι ούτε οι συντάξεις ούτε το αφορολόγητο. «Αυτά μπορείς να τα επαναφέρεις», είπε. Το περιεχόμενο είναι η ΔΕΗ. Είναι η διατήρηση του καθεστώτος που επέβαλε εκείνος στη μεγαλύτερη δημόσια Επιχείρηση, προκειμένου να μπορεί σήμερα να λέει ότι δεν την ιδιωτικοποίησε.
Το ποια ακριβώς οικονομικά αποτελέσματα γέννησε αυτό το καθεστώς μέσα σε μόλις έναν χρόνο τα έχει περιγράψει ο διορισμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ –τρόπος του λέγειν– «μάνατζερ» της ΔΕΗ. Τα μαρτυρεί και η εξαέρωση της χρηματιστηριακής αξίας της Επιχείρησης –κατά τρία τέταρτα σε σύγκριση με τις τιμές του φθινοπώρου του 2014.
Τα ομολογεί όμως και ο ίδιος ο Σκουρλέτης, όταν γράφει ότι η δική του φόρμουλα ήταν προγραμματισμένη να «πιέσει οικονομικά τη ΔΕΗ».
Σε κάθε κύκλο του μνημονιακού ιλίγγου του ΣΥΡΙΖΑ, το ερώτημα επανέρχεται: Γιατί ορισμένες από τις κεφαλές του κόμματος μένουν καθηλωμένες σε μια ατζέντα που βραχυκυκλώνει τη διαπραγμάτευση, χωρίς να αποδίδει ούτε καν από την άποψη του κομματικού συμφέροντος;
Τους τυφλώνει ο δογματισμός τους;
Τους ρυμουλκούν τα συνδικαλιστικά λόμπι; Τους τρομάζουν οι τρεις – τέσσερις βουλευτές της Δυτικής Μακεδονίας, που μπορεί να κλονίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά ταυτόχρονα. Στο τρέχον επεισόδιο, πάντως, οι ενστάσεις Σκουρλέτη για τη ΔΕΗ εγγράφονται στην ατζέντα που διαμορφώνουν οι παλιοί τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι ίδιοι που συμβαίνει να έχουν ζωηρές επιφυλάξεις για το αν πρέπει το κόμμα να πάρει το βάρος της δεύτερης αξιολόγησης μόνο του ή αν πρέπει να ψάξει διέξοδο εκβιάζοντας αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή ή δραπετεύοντας σε εκλογές.
Πρόκειται μάλλον για ψευτοδιλήμματα. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καλύτερη εναλλακτική από το να υπογράψει τον συμβιβασμό.
Ακόμη κι αν τα μέτρα ψηφίζονταν από τη Ν.Δ., ακόμη κι αν τα ψήφιζε μέχρι και ο Κουτσούμπας, η κυβέρνηση δεν θα γλίτωνε το πολιτικό κόστος. Οπως έδειξε το προηγούμενο των εκλογών του 2015, δεν έχει σημασία ποιος ευθύνεται πραγματικά για την κατάσταση της οικονομίας. Σημασία έχει ποιον αντιλαμβάνονται ως υπεύθυνο οι ψηφοφόροι. Τότε η πλειοψηφία αδυνατούσε ακόμη να ενοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό που μόλις είχε προκαλέσει. Εφταιγε το παρελθόν. Σήμερα όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι το ένοχο παρελθόν είναι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και οι εκλογές; Δεν είναι μια διέξοδος;
Ο προηγούμενος που το δοκίμασε ξεκίνησε για να χάσει λίγο και...
συνετρίβη.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η νεοκαραμανλική επίδοση –της μη διάλυσης του κόμματος και της προσωπικής αυτοπροστασίας από τα επερχόμενα– μπορεί να επαναληφθεί σε ένα σχήμα ιστορικά ρηχό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό του κόμματος προσδιορίζει και το βεληνεκές της διαφοροποίησης των εμφανιζόμενων τώρα ως διαφωνούντων. Οπως ο Σκουρλέτης –που υπέστη χωρίς ριψοκίνδυνους ηρωισμούς το «κούρεμά» του στον προηγούμενο ανασχηματισμό– έτσι και οι υπόλοιποι παλαιοκομματικοί της προ ΣΥΡΙΖΑ περιόδου δεν έχουν το πολιτικό κεφάλαιο για να εκτρέψουν το κόμμα από την πορεία που αποφασίζει το Μαξίμου. Δεν θα το είχαν ούτε αν συνένωναν τις ασύμβατες προσωπικές τους ατζέντες. Αντιθέτως, υποτίθεται ότι έχουν την πολιτική πείρα για να καταλάβουν ότι το σχήμα που τους περιέχει ή θα υπάρχει ως τσιπροκεντρικό κόμμα, ή δεν θα υπάρχει.
Η αντίληψη του υπουργού φαίνεται ότι δεν είναι μειοψηφική στην κυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση έφτασε ώς εδώ, όπως και η προηγούμενη, επειδή η κυβέρνηση πίστευε όντως ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ της. Μειοψηφική αποδείχθηκε η αντίληψη του οικονομικού επιτελείου –Τσακαλώτου και Χουλιαράκη– που έβλεπαν το ρεύμα του χρόνου να στερεύει. Eβλεπαν να ξεδιπλώνεται η νομοτέλεια, που, 21 μήνες αφότου έκλεισαν οι τράπεζες, εκπληρώνεται πάλι με εκροή καταθέσεων.
Το «περιεχόμενο» για τον Σκουρλέτη δεν είναι ούτε οι συντάξεις ούτε το αφορολόγητο. «Αυτά μπορείς να τα επαναφέρεις», είπε. Το περιεχόμενο είναι η ΔΕΗ. Είναι η διατήρηση του καθεστώτος που επέβαλε εκείνος στη μεγαλύτερη δημόσια Επιχείρηση, προκειμένου να μπορεί σήμερα να λέει ότι δεν την ιδιωτικοποίησε.
Το ποια ακριβώς οικονομικά αποτελέσματα γέννησε αυτό το καθεστώς μέσα σε μόλις έναν χρόνο τα έχει περιγράψει ο διορισμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ –τρόπος του λέγειν– «μάνατζερ» της ΔΕΗ. Τα μαρτυρεί και η εξαέρωση της χρηματιστηριακής αξίας της Επιχείρησης –κατά τρία τέταρτα σε σύγκριση με τις τιμές του φθινοπώρου του 2014.
Τα ομολογεί όμως και ο ίδιος ο Σκουρλέτης, όταν γράφει ότι η δική του φόρμουλα ήταν προγραμματισμένη να «πιέσει οικονομικά τη ΔΕΗ».
Σε κάθε κύκλο του μνημονιακού ιλίγγου του ΣΥΡΙΖΑ, το ερώτημα επανέρχεται: Γιατί ορισμένες από τις κεφαλές του κόμματος μένουν καθηλωμένες σε μια ατζέντα που βραχυκυκλώνει τη διαπραγμάτευση, χωρίς να αποδίδει ούτε καν από την άποψη του κομματικού συμφέροντος;
Τους τυφλώνει ο δογματισμός τους;
Τους ρυμουλκούν τα συνδικαλιστικά λόμπι; Τους τρομάζουν οι τρεις – τέσσερις βουλευτές της Δυτικής Μακεδονίας, που μπορεί να κλονίσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά ταυτόχρονα. Στο τρέχον επεισόδιο, πάντως, οι ενστάσεις Σκουρλέτη για τη ΔΕΗ εγγράφονται στην ατζέντα που διαμορφώνουν οι παλιοί τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι οι ίδιοι που συμβαίνει να έχουν ζωηρές επιφυλάξεις για το αν πρέπει το κόμμα να πάρει το βάρος της δεύτερης αξιολόγησης μόνο του ή αν πρέπει να ψάξει διέξοδο εκβιάζοντας αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή ή δραπετεύοντας σε εκλογές.
Πρόκειται μάλλον για ψευτοδιλήμματα. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καλύτερη εναλλακτική από το να υπογράψει τον συμβιβασμό.
Ακόμη κι αν τα μέτρα ψηφίζονταν από τη Ν.Δ., ακόμη κι αν τα ψήφιζε μέχρι και ο Κουτσούμπας, η κυβέρνηση δεν θα γλίτωνε το πολιτικό κόστος. Οπως έδειξε το προηγούμενο των εκλογών του 2015, δεν έχει σημασία ποιος ευθύνεται πραγματικά για την κατάσταση της οικονομίας. Σημασία έχει ποιον αντιλαμβάνονται ως υπεύθυνο οι ψηφοφόροι. Τότε η πλειοψηφία αδυνατούσε ακόμη να ενοχοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό που μόλις είχε προκαλέσει. Εφταιγε το παρελθόν. Σήμερα όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι το ένοχο παρελθόν είναι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και οι εκλογές; Δεν είναι μια διέξοδος;
Ο προηγούμενος που το δοκίμασε ξεκίνησε για να χάσει λίγο και...
συνετρίβη.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η νεοκαραμανλική επίδοση –της μη διάλυσης του κόμματος και της προσωπικής αυτοπροστασίας από τα επερχόμενα– μπορεί να επαναληφθεί σε ένα σχήμα ιστορικά ρηχό όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό του κόμματος προσδιορίζει και το βεληνεκές της διαφοροποίησης των εμφανιζόμενων τώρα ως διαφωνούντων. Οπως ο Σκουρλέτης –που υπέστη χωρίς ριψοκίνδυνους ηρωισμούς το «κούρεμά» του στον προηγούμενο ανασχηματισμό– έτσι και οι υπόλοιποι παλαιοκομματικοί της προ ΣΥΡΙΖΑ περιόδου δεν έχουν το πολιτικό κεφάλαιο για να εκτρέψουν το κόμμα από την πορεία που αποφασίζει το Μαξίμου. Δεν θα το είχαν ούτε αν συνένωναν τις ασύμβατες προσωπικές τους ατζέντες. Αντιθέτως, υποτίθεται ότι έχουν την πολιτική πείρα για να καταλάβουν ότι το σχήμα που τους περιέχει ή θα υπάρχει ως τσιπροκεντρικό κόμμα, ή δεν θα υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου