ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Σάντος και η λογική του ταμπουριού

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Ολα  άρχισαν και   τελείωσαν από  τον πάγκο. Από  τον αρχηγό. Από τον προπονητή. Από  τον Φερνάντο  Σάντος.
 

Οπως  στην  κοινωνία. Οπως  στην πολιτική. Οπως στην οικογένεια. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Ετσι ακριβώς

Ο αρχηγός  συμφιλιώθηκε με  την  λογική του  ταμπουριού. 

Ο αρχηγός πίστεψε και πιστεύει  ότι η  «Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει, έτσι είναι  και έτσι, με την άμυνα και την καταστροφή  πρέπει να πορευθούμε». 

Ο αρχηγός έβαλε  τους  κατάλληλους,  γι αυτόν παίκτες που  θα υπηρετούσαν την στρατηγική και την  τακτική του. Ο αρχηγός  τους συμβούλευσε να  ροκανίζουν  χρόνο, να ανταλλάσσουν μεταξύ  τους πάσες και να παίζουν πλάγια. Ο  αρχηγός προτίμησε  την αργή ανάπτυξη.

Από κοντά και οι  ανύπαρκτες υποδομές. 

Από κοντά και  η   μίζερη, παλιομοδίτικη, η άχρηστη ποδοσφαιρική Παιδεία  στους μαθητευόμενους παίκτες. 

Από κοντά και  η πλειονότητα των  ομάδων που ακολουθούν και επιμένουν σ αυτή την  καταστροφική λογική

Το πρόβλημα  της Εθνικής μας είναι πανομοιότυπο με το πρόβλημα που  ταλανίζει  την ελληνική  κοινωνία. Κουτοπονηριά. Εσωστρέφεια.  Αμυνα. Καραστροφή. 

Είναι  λάθος και ψέμα να πιστεύουμε ότι  δεν διαθέτουμε γκολτζήδες. Δηλαδή παίκτες και πολίτες που θα κάνουν  την  διαφορά

Απλώς δεν   έχουν διαπαιδαγωγηθεί  με τους κατάλληλους  δασκάλους. Απλώς  περιφρονούμε  τους  σύγχρονους και τους καλύτερους και βολευόμαστε με  τους  σίγουρους. Με τα ίδια και τα ίδια

Αποτέλεσμα;  

Εντελώς θλιβερό. 

Η Γερμανία, για  να προκριθεί στους   οκτώ του  Mundial έφτυσε αίμα  προκειμένου  να  κερδίσει  την «ασήμαντη» Αλγερία. Απίστευτο!

Το ίδιο με την Κόστα Ρίκα. Που έβγαλε από την μέση   την Αγγλία και την Ιταλία. 

Το ίδιο με την Χιλή που παραλίγο να στείλει στα καναβάτσα  την Βραζιλία. 

Το ίδιο με το Μεξικό. 

Το  ίδιο με την Νιγηρία. 

Το  ίδιο με  όλες σχεδόν τις   φερόμενες  ως «μικρές» ομάδες
Επομένως πρώτο κρατούμενο:

 Οποιος  κορδώνεται  εθνικοπατριωτικά  για  την  παραλίγο πρόκριση της Ελλάδας, δεν  ξέρει που πατάει και που πηγαίνει. Ολες οι «μικρές»  κατάφεραν όχι μόνο τα ίδια αλλά τα  τριπλά. Και μάλιστα με  απείρως δυσκολότερους αντίπαλους και με πιο βαριές φανέλες  απ  αυτές που  φορούσαν οι παίκτες της Κόστα Ρίκα

Επομένως δεύτερο  κρατούμενο. 

Ο  Σάντος ήταν που  έβγαλε από τον αγώνα  τον Μανιάτη και τον Σάμαρη. Που  ξήλωσε το  κέντρο. Που αγνόησε  έναν  διαχρονικά,  δικαιωμένο, προπονητικό κανόνα. Οτι η  επίθεση αρχίζει από το κέντρο. Οτι  η Αμυνα  αρχίζει από το Κέντρο. Οτι η δημιουργία αρχίζει από το κέντρο.  Ας πούμε η περίπτωση του  γάλλου   κοντορεβυθούλη Ματιέ Βαλμπουενά. Απ αυτόν ξεκινούσαν όλες οι επιθέσεις. Από  τους δικούς του διαβήτες  κατέληγε  η μπάλα στα πόδια  η στα κεφάλια του Μπενζεμά και των άλλων  επιθετικών. Στοιχειώδες κύριε Σάντος


Επομένως, τρίτο και τελευταίο: 

Για να προχωρήσουμε και προς τα μπρος να πορευτούμε πρέπει να αλλάξουμε  ριζικά. Οπως και   η κοινωνία.  

Εξω η βραδύτητα. 

Εξω  το ταμπούρι. 

Εξω οι  κουτοπονηριές. 

Εξω η ηττοπάθεια. 

Εξω  η εξωστρέφεια

Μα  δεν το  είδατε; 

Για όνομα  του θεού.  Μετά από τέσσερις  αγώνες μόλις και μετά βίας  δύο    γκολ (το  τρίτο, το πέτσινο  πέναλτι δεν το μετράω).  

Αν θέλουμε να προχωρήσουμε. Αν  θέλουμε να  βγούμε από την κρίση. Αν θέλουμε να συγχρονιστούμε με την  Ευρώπη, ένα πράγμα πρέπει να  κάνουμε: 

Φουλ επίθεση. Ελλάδα μπορείς. Αρκεί από το καβούκι σου να  βγεις!