ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τοκίζοντας στον λαϊκισμό...

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ακούσαμε πολλά περίεργα μετά την απόφαση για το ειδικό τέλος στις καταθέσεις των κυπριακών τραπεζών που ομόφωνα πρότειναν οι υπουργοί Οικονομικών του Eurogroup. Για παράδειγμα, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί τόνισαν ότι η Ελλάδα είναι θωρακισμένη από την αναταραχή στην Κύπρο, αφού επισήμαναν τους συστημικούς κινδύνους που έχουν τέτοιες «άφρονες», όπως τις χαρακτήρισαν, αποφάσεις. 

Ενα ερώτημα έμεινε μετέωρο: αν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο είναι πολλαπλώς συνδεδεμένο με το κυπριακό, δεν θα επηρεαστεί από το «ιστορικό λάθος του Eurogroup» (Ε. Βενιζέλος), τι ζόρι τραβάει το φινλανδικό ή το κορεατικό;  

Πώς αποτελεί συστημικό κίνδυνο η κατάρρευση των κυπριακών τραπεζών, όταν δεν υπάρχει κίνδυνος για τις ελληνικές;

Αυτή είναι μία από τις αντιφάσεις που ξεπήδησαν στον δημόσιο διάλογο, ο οποίος είναι σαν να γίνεται στην υπόγεια την ταβέρνα μες σε καπνούς και σε βρισιές. 

Για μια ακόμη φορά χάσαμε την μπάλα. 

Οι πολιτικές ηγεσίες (Ελλάδος και Κύπρου) που συνομολόγησαν σ’ αυτή τη λύση την Παρασκευή, την Τρίτη -μετά το «περήφανο όχι» της κυπριακής Βουλής- έστειλαν «χαιρετίσματα στη Μέρκελ». 

Η Αριστερά που μέχρι σήμερα είχε σύνθημα «να πληρώσουν οι τράπεζες την κρίση», εγκατέλειψε την ταξική ανάλυση· δεν ζήτησε πιο προοδευτική κλίμακα στη φορολογία με απαλλαγή φορολόγησης των καταθέσεων μέχρι π.χ. τις 100.000 ευρώ. Ζήτησε γενικώς να μη φορολογηθεί ο παρκαρισμένος πλούτος στον φορολογικό παράδεισο της Κύπρου και να πληρώσουν τον λογαριασμό οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Τέτοια συνέπεια...

Να συμφωνήσουμε ότι η πρόταση Σόιμπλε, που είχε τη στήριξη Φινλανδίας, Σλοβακίας, (όπως αυτή αποκαλύπτεται από τα πρακτικά του Eurogroup της Παρασκευής) για εξαίρεση των μικροκαταθετών και επιβολή τέλους μέχρι 40% στους μεγαλοκαταθέτες θα είχε άλλου τύπου επιπτώσεις στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα. Αλλά, πάλι, από πότε η Αριστερά σκέφτεται το κακό που θα πάθουν οι τράπεζες;

Ετσι καταλήξαμε στην συνωμοσιολογία και στον αποδιοπομπαίο τράγο των καιρών μας. Αυτός, μετά την Ιντέλιτζενς Σέρβις, την CIA, τον Κίσινγκερ κ.ά. είναι η Μέρκελ την οποία με πλακάτ οι Κύπριοι καλούσαν «να πάει σπίτι και να μείνει εκεί». 

Δεν ξέρουμε βέβαια, αν η Μέρκελ έχει κανένα καημό για την Κύπρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι βόρειες πλεονασματικές χώρες δεν αναμείχθηκαν στο νέο κυπριακό ιδία βουλήσει. Εκλήθησαν να εγγυηθούν δάνεια προς το τραπεζικό σύστημα της μεγαλονήσου κι απλώς αρνούνται να βάλουν όλο το ποσό. Ζητούν τα 5,8 δισ. να προέλθουν από αλλού· μπορεί κι από τους Ρώσους οι οποίοι δεν έδειξαν μέχρι σήμερα ιδιαίτερη θέρμη να ρίξουν 17 δισ. για να ξελασπώσει η Κύπρος. Κι αν τα βάλουν θα ζητήσουν εγγυήσεις από την πώληση του φυσικού αερίου και μετοχές από τις κυπριακές τράπεζες.  

Ουδείς λογικός ρίχνει λεφτά σε μια χρεοκοπημένη οικονομία χωρίς κάποιου τύπου εγγυήσεις ή έστω απόμακρη ελπίδα ότι θα τα πάρει πίσω. Μπορεί να επιβάλει κάποιου τύπου μνημόνιο ώστε να υπάρξουν πλεονάσματα που θα αποπληρώσουν το χρέος, ή μπορεί να ζητήσει μέρισμα από μελλοντικά έσοδα που θα έχει το κράτος.

Το περίεργο είναι ότι ουδείς από τους εθναμύντορες ανησυχεί για το πιθανό «ξεπούλημα» του κυπριακού πλούτου στους Ρώσους. Να πιστέψουμε ότι είναι απλώς θέμα γούστου;