Είναι η πιο δραματική σκηνή της ταινίας: χαμένος στο δάσος ο ήρωας ψάχνει τον δρόμο του. Ξαφνικά του ορμάει κάτι μαύρο και αγριεμένο. Ο Νίκος Ξανθόπουλος πισωπατά. Η αρκούδα πέφτει πάνω του. Η πάλη αρχινά. Είναι η πιο δραματική στιγμή της πολιτικής τους καριέρας: χαμένοι στο δάσος της πολιτικής, οι διαγραμμένοι του ΠΑΣΟΚ ψάχνουν τον δρόμο τους. Ξαφνικά τους ορμάει κάτι πράσινο και αγριεμένο. Οι διαγραμμένοι πισωπατούν. Οι παλιοί τους σύντροφοι πέφτουν επάνω τους. Η πάλη ξεκινά.
Οπως ακριβώς στην «Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου» έτσι και σ’ εκείνη των διαγραμμένων πασόκων, το δράμα άρχισε όταν ο ήρωας αποφάσισε να πάρει τον δρόμο του γυρισμού. Δηλαδή, τη στιγμή που είπε τη λέξη «πανστρατιά» ο Ευ. Βενιζέλος. Τότε πρώτη φορά οι ξεριζωμένοι αναθάρρησαν, νομίζοντας πως ήρθε η ώρα να ξαναριζώσουν στον πασοκικό μπαξέ. Μόνο που οι νέας κοπής κηπουροί, όσοι δηλαδή τσάπιζαν τα σταφύλια της σοσιαλιστικής οργής όταν τα έκαιγε ο δάκος του Μνημονίου, σήκωσαν τις τσουγκράνες απειλητικά. Μπροστά μπροστά, ο ξανθοπουλικότερος όλων: «Κάποιοι πέρασαν τη γέφυρα και μετά την ανατίναξαν για να μη μπορούν να επιστρέψουν», είπε ο Α. Λοβέρδος. «Χώρισαν οι δρόμοι μας».
Και έτσι, κάτω από τη γέφυρα, ο πράσινος Μισισιπής ξεκίνησε να φλέγεται. Η Α. Διαμαντοπούλου απαιτεί να γυρίσουν οι διαγραμμένοι, αλλά να μην κατέβουν στις εκλογές. Ο Κ. Σκανδαλίδης ζητεί να γυρίσουν μόνο οι μεταμελημένοι, που ψήφισαν τα νομοσχέδια. Ο Χ. Παπουτσής θέλει να γυρίσουν όλοι. Και ο Μ. Χρυσοχοΐδης δε θέλει να γυρίσει κανείς. Οσο για τον Ευ. Βενιζέλο, αν κρίνει κανείς από το ύφος του στο Πολιτικό Συμβούλιο, το μόνο που θέλει είναι να σταματήσουν να του γκρινιάζουν.
Βλέπετε, ο μεγαλύτερός του πονοκέφαλος έχει το όνομα μιας παλιάς φίλης. Η Μιλένα Αποστολάκη εγκατέλειψε τον πράσινο στόλο τέσσερις μήνες πριν, όταν ως άλλος βασιλιάς καρνάβαλος καιγόταν στα ανοιχτά το δημοψήφισμα του Γ. Παπανδρέου. Τώρα η πιθανότητα επιστροφής της έχει ξεσηκώσει τέτοια γκρίνια, όση δεν θα σήκωνε ούτε το ομώνυμο καράβι του Αγούδημου αν επέστρεφε στο Αιγαίο. Βλέπετε, τα κριτήρια για το πιστοποιητικό αξιοπλοΐας στη Β΄ Αθηνών έχουν αλλάξει. Ειδικά αν στις τελευταίες εκλογές έχεις πάρει 50.000 σταυρούς, και τώρα ξεκινάς με την πειρατική σημαία του αντιμνημονίου στο κατάρτι του ψηφοθηρικού σου σκάφους. Γιατί έτσι απειλείς το σκαρί που στην πρύμη γράφει «Λοβέρδος», και μπορεί να πήρε 100.000 ψήφους το 2009, αλλά μετά την τορπίλη του Μνημονίου πελαγοδρομεί μαζί και το σκαρί «Χρυσοχοΐδης», και τα λοιπά πολεμοχαρή πλοιάρια.
Παρά ταύτα, η κ. Αποστολάκη κουνάει από το κατάστρωμα λευκή σημαία. «Αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω το “παρών”», φωνάζει. Οπως ακριβώς η Β. Παπανδρέου δηλώνει «μέλος» του ΠΑΣΟΚ, και η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου αυτοπροσδιορίζεται ως «θεσμική».
Και καθώς όλοι μαζί οι ξεριζωμένοι του σοσιαλισμού έχουν βάλει προορισμό «οδός Ιπποκράτους» στο navigator, επιμένουν να αγνοούν αυτό που ο Ν. Ξανθόπουλος δίδαξε πολύ καιρό πριν: πως κανενός ξεριζωμένου η οδύσσεια δεν τελειώνει, αν δεν εμφανιστεί πρώτα η αρκούδα.
Οπότε τι καλείται να κάνει ο Ευ. Βενιζέλος;
Στην ταινία, η απάντηση είναι σαφής. Πρώτα ο Ν. Ξανθόπουλος έπαιξε τον ήρωα. Μετά έβαλε μούσι και έκανε τον πατέρα του ήρωα. Και στο τέλος, λέγεται πως φόρεσε τη φουντωτή στολή, και έπαιξε την αρκούδα. Στο ίδιο μοτίβο, ο Ευ. Βενιζέλος πρώτα έπαιξε τον υπουργό. Μετά έβαλε τις κάλπες, και έκανε τον αρχηγό. Και τώρα του ζητούν να παίξει και την αρκούδα που θα φάει τους ξεριζωμένους.
Αλλά το κακό με τις αρκούδες, είναι πως όταν εμφανίζονται παίρνει απρόβλεπτη τροπή το σενάριο. Αν είναι ψεύτικες, μπορεί να φανεί το φερμουάρ της στολής τους και να γελάει το κοινό. Κι αν είναι αληθινές... Οπως θα μπορούσε να εξηγήσει ο «Αρκτούρος» στον Α. Λοβέρδο, τα άγρια ζώα δεν πιάνονται φίλοι. Ειδικώς αν έχουν μυρίσει το μέλι της κάλπης.
1 σχόλιο:
Ο πνιγμένος απ'τα μαλλιά του πιάνεται. καλό πνίξιμο.Με τις ευχές των πρώην πασόκων.
Δημοσίευση σχολίου