Eκτός από τον παραμυθένιο γάμο του πρίγκιπα Ουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον, υπάρχει και η παραμυθένια αλήθεια. Και, μερικές φορές, η αλήθεια του παραμυθιού είναι πιο δυνατή, πιο αποκαλυπτική, πιο ανθεκτική στον χρόνο από τη θορυβώδη και φανταχτερή αλήθεια της επικαιρότητας.
Ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» του Οσκαρ Ουάιλντ είναι ένα άγαλμα σε μια πόλη του Βορρά, πάνω σε μια πανύψηλη στήλη, καλυμμένο με φύλλα χρυσού και στολισμένο με πολύτιμα πετράδια. Τα ζαφειρένια μάτια του είναι σαν υπερκάμερα παρακολούθησης, ανιχνευτής όχι μόνο της κίνησης και της θερμότητας, αλλά και του ανθρώπινου πόνου που κρύβεται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών. Πριν πεθάνει και τον κάνουν άγαλμα, ο πρίγκιπας ζούσε στο Παλάτι της Ανεμελιάς. Ολη μέρα παιχνίδι στον κήπο και κάθε νύχτα Μεγάλος Χορός. Γύρω από τον κήπο υψωνόταν ένα ψηλό τείχος, αλλά ποτέ ο πρίγκιπας δεν ρώτησε τι υπήρχε πέρα απ’ αυτό. «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα» τον έλεγαν οι αυλικοί του και «πράγματι ήμουν ευτυχισμένος, εφόσον η ευτυχία ταυτίζεται με τη διασκέδαση», λέει τώρα το άγαλμα στο χελιδόνι που έχει φωλιάσει ανάμεσα στα χρυσά πόδια του. Μόνο όταν ο πρίγκιπας πέθανε και τον έστησαν ψηλά, μπόρεσε να αντικρίσει την ασχήμια και τα βάσανα του πραγματικού κόσμου και από τότε δεν μπορούσε να κάνει τίποτ’ άλλο πέρα από το να θρηνεί.
Το χελιδόνι γίνεται ο απεσταλμένος του πρίγκιπα και, υπακούοντας στην παράκλησή του, πετάει πάνω από την πόλη και προσφέρει στους φτωχούς τα ζαφείρια, το ρουμπίνι, τα φύλλα του χρυσού. Μέχρι που ο χειμώνας θα νικήσει, το χελιδόνι δεν θα καταφέρει να φτάσει στα ζεστά μέρη, ενώ το άγαλμα, που δεν λάμπει πια, θα αποκαθηλωθεί και θα καταλήξει στο χυτήριο.
Ομως στα παραμύθια τίποτα δεν τελειώνει. Η μολυβένια καρδιά του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα δεν θα λιώσει ποτέ και αυτό το βικτωριανό παραμύθι θα συγκινεί και θα ζεσταίνει γενιές και γενιές ακόμα και μες στον πιο βαρύ χειμώνα.
Δισεκατομμύρια τηλεθεατές, σε όλο τον κόσμο, θα έχουν δει τον παραμυθένιο γάμο του Ευτυχισμένου Ζεύγους, πολύ περισσότεροι από τα 750 εκατομμύρια που, το 1981, είδαν την 20χρονη Νταϊάνα να γίνεται πριγκίπισσα στο πλευρό του Καρόλου. Γιατί όχι; Να ξεχάσουμε για λίγο την οικονομική φρίκη και το σφαγείο της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, να ξορκίσουμε τον εφιάλτη της επισιτιστικής κρίσης. Λίγη χρυσόσκονη ποτέ δεν βλάπτει.
Μόνο που αυτή η πανάκριβη χρυσόσκονη σκορπίζεται στους πέντε ανέμους την ώρα πιο βαριάς οικονομικής κρίσης που γνώρισε η ανθρωπότητα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός ο γάμος θα μείνει στην ιστορία όχι λόγω της χλιδής και της μιντιακής φρενίτιδας που τον συνοδεύει, αλλά λόγω της ιστορικής στιγμής που πραγματοποιείται. Σημασία δεν έχει ο λογιστικός απολογισμός, το πόσα πλήρωσαν τα πεθερικά και πόσα οι Βρετανοί φορολογούμενοι, το πόσα ήταν τα έσοδα από τους τουρίστες που έφτασαν στο Λονδίνο, αλλά το πόσα μαλάματα, πόσα σύννεφα βενετσιάνικης δαντέλας, πόσες παράτες χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν τη μολυβένια πραγματικότητα.
Ο γάμος του Ουίλιαμ και της Κέιτ θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία και με έναν διαφορετικό τρόπο. Στη δραματικότητα των στιγμών που όλοι ζούμε, ίσως να αντιστοιχούσε ένα άλλο γαμήλιο σκηνικό, π. χ., ένα από τα βασιλικά κτήματα ή το πανέμορφο χωριό της νύφης, το Μπάκλμπερι. Ο γάμος αυτός, που δεν θα υπονόμευε αλλά θα αναβάπτιζε το κύρος της μοναρχίας, θα ήταν μια γιορτή της νιότης, της άνοιξης, της απλότητας και της αισιοδοξίας και όχι ένα τρομακτικό Πανηγύρι της Ματαιοδοξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου