Η Ελλάδα στο ρόλο Ιφιγένειας

ΠΡΟΣΕΞΤΕ (!) το σενάριο που αναλύεται σε τούτο το άρθρο...

Γράφει ο Γιώργος Ι. Μαύρος

Η συζήτηση για πιθανή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ δεν ξεκίνησε ούτε με τις δηλώσεις της κυρίας Δαμανάκη ούτε με την πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ για σχετικό «δημοψήφισμα», αλλά τουλάχιστον ενάμιση χρόνο πριν, όταν διαφάνηκε ότι οι πιστωτικές αγορές θα έκλειναν την πόρτα τους στην Αθήνα. Μέχρι πρότινος, γινόταν διακριτικά, πίσω από κλειστές πόρτες, σε στενούς πολιτικούς και χρηματοοικονομικούς κύκλους της Ευρωζώνης.

Αυτό που την έφερε στην επιφάνεια είναι αφενός η αυξανόμενη δυσφορία των φορολογούμενων στις «υγιείς» χώρες του βορρά για την οικονομική στήριξη του «προβληματικού» Νότου. «Αγανακτισμένους» δεν έχει μόνο η Μαδρίτη και η Αθήνα, αλλά και το Βερολίνο, το Ελσίνκι και το Αμστερνταμ, με τους τελευταίους να πιέζουν ολοένα και περισσότερο τις κυβερνήσεις τους να αφήσουν τις «άσωτες» χώρες στη μοίρα που οι ίδιες επέλεξαν.ξεκάθαρο μήνυμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι η οποιαδήποτε επιμήκυνση πληρωμής, αναδιάταξη ή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους συνιστά «πτώχευση» και αιτία για να πάψει να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως εχέγγυα για να χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες. Αφετέρου, η συζήτηση ήρθε στο προσκήνιο μετά το

Αυτό ισοδυναμεί με κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών και της οικονομίας, πτώχευση και αυτόματη έξοδο της χώρας από το ευρώ. Η στάση αυτή της ΕΚΤ προκαλεί μεγάλα ερωτήματα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένας οικονομολόγος που να θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο ως έχει και τα σενάρια της αναδιάρθρωσης συζητούνται ανοικτά ακόμα και στο σκληροπυρηνικό Βερολίνο. Πόσο μάλλον, όταν όλοι προειδοποιούν πως τυχόν πτώχευση της Ελλάδας θα πυροδοτούσε μείζονα «πιστωτική αναταραχή».

Η εξήγηση ενδεχομένως να βρίσκεται στο παράδειγμα της Lehman Brothers. Ο επενδυτικός κολοσσός αφέθηκε να καταρρεύσει το Σεπτέμβριο του 2008, κάτι που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μέγα λάθος της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ (Fed), καθώς πυροδότησε τη μεγάλη πιστωτική κρίση. Ωστόσο, ήταν το «λάθος» που νομιμοποίησε ότι έγινε κατόπιν. Η «θυσία» της Lehman αποτέλεσε το άλλοθι της Fed για να διασώσει τους υπόλοιπους οίκους της Wall Street και να προβεί σε άνευ προηγουμένου ενέργειες, στα όρια της νομιμότητας, με αποκορύφωμα τη μαζική εκτύπωση φρέσκου χρήματος.

Η ΕΚΤ ενδέχεται να βρίσκεται σε ανάλογη θέση. Σύμφωνα με τον Αμερικανό «γκουρού» των αγορών, Εντ Γιαρντένι, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αργά η γρήγορα η μεγάλη φούσκα κρατικού χρέους πρέπει να «σπάσει» κι ότι θα χρειαστεί, όπως η Fed, να καταφύγει σε άνευ προηγουμένου μέτρα για να τη διαχειριστεί: με απλά λόγια, να τυπώσει χρήμα. Μόνο που για να το πράξει αυτό, η ΕΚΤ ενδεχομένως να χρειαστεί μια «θυσία» που θα τη νομιμοποιήσει. 

Η Ιρλανδία αποκλείεται διότι κρατικοποιώντας τις ζημίες των τραπεζών της κατέστη το «καλό» παιδί και η Πορτογαλία είναι πολύ κοντά στην Ισπανία για να αφεθεί στη μοίρα της. Σε αυτό το σενάριο, η Ελλάδα θα αποτελούσε ιδανικό «αποδιοπομπαίο τράγο»: η πτώχευσή της θα ικανοποιούσε τους «Αγανακτισμένους» του Βερολίνου, θα έκαμπτε κάθε αντίσταση σε άνευ προηγουμένου πολιτικές της ΕΚΤ και της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ και θα αποτελούσε αυστηρή προειδοποίηση στους λαούς και τις κυβερνήσεις των υπολοίπων «ασθενών» χωρών. 

Οσο για τους «Αγανακτισμένους» της Ελλάδας, αυτοί θα καθίστατο πλέον πρόβλημα της κυβέρνησής της...