Tου Δημητρη Ρηγοπουλου
Δεν είναι και τόσο βουβό το κίνημα διαμαρτυρίας των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος: «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν σταμάτησε το ’73», «να καεί, να καεί... η Βουλή», «εεε, οοο, πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω» (παραλλαγή ποδοσφαιρικού συνθήματος). Και, εννοείται, το «κλέφτες-ψεύτες» με απανωτές μούντζες προς το κτίριο του Κοινοβουλίου.
Αυτός είναι ο λόγος που εκπέμπεται από τις «αγανακτισμένες» συνάξεις στις ελληνικές πλατείες. Ακατέργαστος, σίγουρα, πηγαίος επίσης, οργισμένος φυσικά. Αλλά και ελπιδοφόρος; Πρωτότυπος; Δημιουργικός;
Στη χώρα της υπερβολής, τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η πλειοψηφία των τηλεοπτικών ή ραδιοφωνικών σχολιαστών έσπευσαν να «αγκαλιάσουν» τους «οργισμένους του facebook και του tweeter», κανακεύοντας ασύστολα το αυθεντικό ξέσπασμα μερικών χιλιάδων ανθρώπων που αισθάνονται εγκλωβισμένοι σε μια χώρα ουσιαστικά χρεοκοπημένη. Πολλές αναλύσεις θυμίζουν την αμετροεπή ανακήρυξη του Δεκέμβρη του 2008 σε «επανάσταση», αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Δύο χρόνια και έξι μήνες μετά η χώρα βρίσκεται στον γκρεμό.
Η νεολαία που βγήκε στις πλατείες είναι η νεολαία της μεσαίας τάξης. Αυτή αισθάνεται να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, αυτή έχει την πολυτέλεια (ακόμα) να βρίσκεται στις 6 το απόγευμα σε μια πλατεία ή να κάνει απανωτά tweets στο smartphone της αρεσκείας της. Ο αναμηρυκασμός μιας παρωχημένης συνθηματολογίας δείχνει το κενό. Και το πρόβλημα της ίδιας της χώρας. Που δεν είναι τόσο ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός όσο η παντελής έλλειψη ηγεσίας.
Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από 25χρονα παιδιά όταν ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών μαζί με άλλους πανεπιστημιακούς και τον Μίκη Θεοδωράκη καλούν την Τρίτη σε συγκέντρωση στα Προπύλαια «για την αφύπνιση της κοινωνίας ενάντια στα μέτρα που λαμβάνονται ερήμην μας». Ο κ. Πελεγρίνης πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο βοηθάει τη χώρα και φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να το πιστεύει.
Aυτό που δραματικά λείπει είναι η αποφασιστικότητα μιας εμπνευσμένης ηγεσίας. Που θα μιλήσει με σαφήνεια για το πώς φτάσαμε ώς εδώ και τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από δω. Ακόμα είμαστε εδώ. Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου