Σκοπός των γελοίων προσώπων που ζητούν νομική κατοχύρωση του όρου “γυναικοκτονία” είναι η αναγόρευση των γυναικών σε ομάδα οιονεί ευάλωττη, και του εγκλήματος εναντίον μέλους της σε “έγκλημα με ρατσιστικά χαρακτηριστικά”.
Το οποίο σημαίνει, εξάλειψη του πάθους ως αιτίας του, άρα και ως ελαφρυντικού.
Με αποτέλεσμα, ως ρατσιστικό – διακεκριμένη παραλλαγή του “απλού” εγκλήματος – να τιμωρείται βαρύτερα.
Το μήνυμα βρίσκεται παντού, στις τραγελαφικές ανακοινώσεις, και στις αναρτήσεις ανωνύμων & επωνύμων στα social media : ο δράστης “δεν τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε, αλλά …γιατί ήταν γυναίκα”. Με άλλα λόγια, γιατί “τη θεωρούσε κτήμα του”. Είναι εν τέλει η πατριαρχία που σκοτώνει.
Το σκεπτικό είναι τόσο γελοία παράλογο * που, κάθε άλλο παρά μπορεί να αποκλεισθεί η υιοθέτησή του απ’ τον Έλληνα νομοθέτη. **
Αντίθετα, είναι πιστεύω...
θέμα χρόνου.
ΥΓ. Το “αποκρυπτόμενο” πίσω απ’ όλα αυτά, όπως και από ο,τιδήποτε αφορά στην woke culture, είναι η αντιστροφή της πραγματικότητας : Στο σύνολό της η WC δεν είναι παρά μια, ψυχρά υπολογισμένη, ρατσιστική επίθεση εναντίον του “παραδοσιακού αρσενικού” – εμπόδιου στην επιτυχία των διαλυτικών της στόχων.
* Το πάθος δεν είναι κάτι που προκύπτει εν κενώ. Δεν έχουμε πάθος “γιατί έτσι μας αρέσει”, αλλά για κάποιο πάντα λόγο. Ακόμα και αν ο λόγος είναι ένα αίσθημα ιδιοκτησίας, είναι …το πάθος τελικά, η απουσία δυνατότητας λογικής & κρίσης, που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου.
Παρεμπιπτόντως, η αγάπη είναι …επικίνδυνα ιδιοκτητικό συναίσθημα, ασχέτως τι πιστεύουν όσοι έχουν μπερδέψει τα βιώματα με τα ιδεολογήματα.
** …Νομοθετήσαντα προσφάτως τα της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου