Toυ Δημήτρη Καμπουράκη
Κατάπληκτος διάβασα ότι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος εντάσσεται στο επικοινωνιακό επιτελείο του Στέφανου Κασσελάκη. Πάει να πει, μπαίνει κατ’ ευθείαν στην ηγετική ομάδα του Σύριζα.
Μωρέ μπράβο. Μερικοί άνθρωποι λοιπόν, δεν γίνεται να μην συμμετέχουν σε ηγετικές ομάδες, μόνο εκεί μέσα ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, μόνο σε τέτοια πόστα αξιοποιούν τα τεράστια προσόντα τους. Κάθε άλλη ταπεινότερη θέση, αποτελεί προσβολή απέναντι στις τεράστιες ικανότητες τους και στις απροσμέτρητες ηγετικές τους δεξιότητες.
Θα μου πείτε, φαντάζεστε τον Ναπολέοντα απλό φαντάρο ή τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου βουλευτάκους της σειράς;
Όχι βέβαια.
Ομοίως και κάποιοι άλλοι, σαν τον Άρη καληώρα, μόνο στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκουν την θέση που τους ταιριάζει, που τους αξίζει. Και για να μην τον αδικούμε, πριν βρεθεί στο επικοινωνιακό επιτελείο Κασσελάκη, είχε ιδεολογικοποιήσει την μεταγραφή του.
Είπε ότι «τον αφορά το κάλεσμα του Σύριζα», για να σταματήσει η επέλαση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και για να μπει φρένο στις παγκόσμιες ελίτ που απεργάζονται την φτώχεια και τις ανισότητες. Πολύ ορθή και εξόχως μελετημένη η άποψη του, όπως και κάθε άλλη κίνηση που έχει κάνει κατά την διάρκεια της μακράς πολιτικής του καριέρας που πάντα ήταν γεμάτη από επιτυχίες και σφραγιζόταν από την γενική λαϊκή αποδοχή. Πάντα λαϊκό στοιχείο ήταν άλλωστε ο Άρης, διότι δεν είναι οι Αράχωβες και οι Μύκονοι που ορίζουν την λαϊκότητα ενός πολιτικού. Είναι η εσώτερη ψυχή του.
Τέλος πάντων, δικαίωμα του φίλου μου του Άρη είναι να ενταχθεί σε όποιο επιτελείο επιθυμεί και δικαίωμα του Κασσελάκη να στελεχώσει το γραφείο και τον κύκλο του κατά πως γουστάρει. Υπάρχουν άνθρωποι που ξεκίνησαν από δεξιοί κι έγιναν αριστεροί, όπως και άνθρωποι που στην αρχή ήταν αριστεροί για να καταλήξουν στο τέλος δεξιοί. Απλώς το πρόβλημα είναι ότι αυτός που εντάσσεται στο κόμμα Κασσελάκη σήμερα, ξέρει μεν τι ήταν κάποτε αλλά δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο μπαίνει σήμερα.
Μικρολεπτομέρεια, θα πείτε.
Τίποτα δεν με εκπλήσσει πια. Άρα ούτε αυτό. Μόνο που επιβεβαιώνονται εκείνοι που από καιρό λέγανε ότι…
για κάποιον αόρατο λόγο, η καθ’ αυτό ελληνική λαϊκή δεξιά νιώθει πολύ κοντύτερα στην Συριζαϊκή αριστερά (ή ότι είναι τέλος πάντων), απ’ όσο στην Μητσοτακική κεντροδεξιά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου