Ας υποθέσουμε ότι αντιλαμβάνεστε έναν διαρρήκτη που προσπαθεί να μπει σε ένα διαμέρισμα της πολυκατοικίας σας. Νομίζω ότι είναι εύκολα κατανοητό γιατί το καλύτερο που έχετε να κάνετε δεν είναι να τηρήσετε μια στάση ουδετερότητας αλλά να καλέσετε την αστυνομία προκειμένου η διάρρηξη να αποτραπεί (για να προλάβω τις ενστάσεις σας, η πολυκατοικία του παραδείγματος βρίσκεται σε άλλη χώρα της Ευρώπης και όχι στην Ελλάδα οπότε η κλήση στην αστυνομία μπορεί να έχει αποτέλεσμα). Δηλαδή να πάρετε το μέρος του συγκατοίκου σας στην πολυκατοικία.
Η στάση αυτή δεν εξαρτάται από τη συμπάθεια που έχετε για τον συγκάτοικο, ούτε από την απέχθειά σας απέναντι στο έγκλημα και την παραβατικότητα. Μπορεί τα αισθήματά σας να βοηθούν, αλλά ο πραγματικός λόγος για τον οποίο είναι λάθος να τηρήσετε στάση ουδετερότητας είναι επειδή αυτό που βρίσκεται στο στόχαστρο δεν είναι μόνο το διαμέρισμα του συγκατοίκου αλλά η πολυκατοικία σας γενικότερα. Είστε κι εσείς στο στόχαστρο των διαρρηκτών και έτσι παίρνοντας το μέρος του συγκατοίκου στην πραγματικότητα υπερασπίζεστε και τον εαυτό σας.
Για όλα τα παραπάνω μου φαίνεται κάπως προβληματική η στάση της πλειονότητας των συμπολιτών (65,4%) οι οποίοι στη δημοσκόπηση της GPO πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει αυστηρή στάση ουδετερότητας στα όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή (με το 18,4% να λέει ότι πρέπει να πάρει το μέρος του Ισραήλ και το 11,5 το μέρος των Παλαιστινίων).
Για να πούμε και του ουδέτερου στραβού το δίκιο, η ίδια η ερώτηση ήταν κάπως πονηρή και αποπροσανατολιστική αφού έβαλε τους συμπολίτες να διαλέξουν ανάμεσα σε Ισραήλ και Παλαιστίνιους και όχι ανάμεσα σε Ισραήλ και Χαμάς (της οποίας όμηροι αισθάνονται και πολλοί Παλαιστίνιοι οι οποίοι δεν αντέχουν άλλο να κάνουν την ασπίδα της), αλλά και πάλι: η επιθυμία για ουδετερότητα δείχνει ότι πολλοί συμπολίτες δεν καταλαβαίνουν ότι στα όσα συμβαίνουν στη Μέσα Ανατολή (και κυρίως στα όσα ξεκινούν από αυτή) δεν είμαστε απλοί παρατηρητές αλλά συμμετέχοντες είτε μας αρέσει είτε όχι (εμένα ας πούμε δεν μου αρέσει αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα δεν καθορίζεται από τις επιθυμίες μας).
Ο τρομοκρατικός αγώνας της Χαμάς και των υποστηρικτών της (Ιράν, Τουρκία, Ρωσία) δεν είναι απλώς ένας αγώνας εναντίον του κράτους τους Ισραήλ (με τον ίδιο τρόπο που η εισβολή της Ρωσίας δεν είναι απλώς μια επίθεση στην Ουκρανία). Είναι αγώνας εναντίον της Δύσης. Εναντίον όσων η Δύση αντιπροσωπεύει και όσων απολαμβάνουν οι κάτοικοί της. Και παρότι πολλοί δεν το πιστεύετε, η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Μπορεί να μην είναι το πιο δυτικό από τα κομμάτια της αλλά μπροστά σε μια οποιαδήποτε ισλαμική χώρα μοιάζει με παράδεισο ελευθερίας, ανοχής, δημοκρατίας και όλων των άλλων λέξεων που θεωρούμε τόσο δεδομένες ώστε συχνά να συμμαχούμε με τους εχθρούς τους. Κι επειδή και αυτή η πραγματικότητα είναι πέρα και πάνω από τις επιθυμίες μας, η επιθυμία για ουδετερότητα είναι εκ των πραγμάτων ανεκπλήρωτη.
Αρκεί κανείς να ακούσει τους κουκουλοφόρους της Χαμάς, τους Αγιατολάδες του Ιράν ή τον Ερντογάν για να καταλάβει ότι σε κάποιους έχει ανοίξει η όρεξη και ότι και εμείς είμαστε μια από τις λιχουδιές που λιγουρεύονται.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αντιμετωπίσουμε τη σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χαμάς ως κάτοικοι ενός άλλου πλανήτη. Είμαστε αναγκασμένοι (και ασχέτως επιθυμίας) να την αντιμετωπίσουμε ως ευθέως απειλούμενοι. Όχι επειδή έτσι φανταζόμαστε αλλά επειδή πια οι απειλές (και) εναντίον μας διατυπώνονται πιο καθαρά από ποτέ. Και ειλικρινά δεν ξέρω ποιος μπορεί να πιστεύει ότι όταν απειλείται μπορεί να μένει ουδέτερος.
Και επειδή κατοικούμε σε μια απειλούμενη χώρα που συνορεύει με μια χώρα που απειλεί θα πρέπει να σκεφτόμαστε λίγο καλύτερα πριν ζητήσουμε ουδετερότητα και για έναν άλλο λόγο:
Για να μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια αν χρειαστεί από χώρες των οποίων αρκετοί κάτοικοι μπορεί κι εκείνοι να επιθυμούν ουδετερότητα σκεφτόμενοι «πού να τρέχεις τώρα να βοηθάς την Ελλάδα». Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου